We Are Open - dag 1 - Weg met dat badwater!

Trix, Borgerhout, 16 februari 2013

We Are Open, het showcasefestival met enkel Belgische bands trapte op Valentijnsdag het concertseizoen van Trix af. En op de eerste avond moesten vijf bands het bad in. Zoals het vroeger gebruikelijk was, toen iedereen nog in dezelfde teil moest: eerst de jonkies en dan de ouderen. En dat had zo zijn reden.

Veel volk reeds voor de Botrange Stage om acht uur voor de laureaten van De Beloften, Protection Patrol Pinkerton. Het jonge vijftal uit Tielt scoort momenteel een verdiende radiohit op Studio Brussel met Future = Our Home en bleek te grossieren in luchtige, maar zeker verdienstelijke indiepop.

Zanger Jelle Denturck was een paar keer ongewild grappig doordat hij zo nerveus was. Zo maakte hij zijn setlist in "Art Word" in plaats van in "Word Art" en ook zijn andere bindteksten leken wel door Goofy ingefluisterd.

Maar ach, we vergeven het hem, want hij toonde zich een toonvast zanger die de lange uithalen niet schuwde en zijn dansje tijdens She Bangs The Drums  - jawel een cover van The Stone Roses – en zijn David Byrne-achtige moves bewezen dat hij kan uitgroeien tot een goede frontman.

Sunjets had een verrassend jazzelement en een venijnige rockstaart en met Start/outrun  bewees de band dat ze weten hoe ze een nummer moeten opbouwen. We gaan hier nog van horen!

Op de veel kleinere Fabiola Stage stond ondertussen Paon zijn veren te poetsen.  Zanger Ben had de bas omgord, een hip T-shirt van Foxygen over het schrale lijf getrokken en boven zijn warrige baardje fonkelden zijn ogen fel. Toetsenist Aurelio had een zwarte plastic pauw op zijn keyboards gekleefd en toverde vintage orgelklanken uit zijn machines als intro voor Johnny’s Boots.

De eerste helft van de set viel op door zijn instant meezingbare en toch slimme songs. We waren net zinnens om de grootste superlatieven boven te halen, toen het na drie nummers plotseling ineenviel. Slow bleek een stroperige tegelplakker en Keep On Burning baadde in een overdadig Westernsfeertje.

Gelukkig herpakte de band zich met de twee afsluitende songs. Shine Over Me zou wel eens een breekijzer tot succes kunnen zijn en Red Sticks was een waardige afsluiter.

Zonder adempauze werden we dan alweer verwacht aan het andere podium waar Freaky Age een jukebox met niets dan hits inzette. Het was een hele tijd geleden dat we de band live hadden gezien en we waren blij verrast met wat we zagen en hoorden.

Toch zat de sfeer er niet meteen in. Het meezingen met Masks wilde niet echt vlotten en zelfs meeklappen was aanvankelijk te veel gevraagd van het publiek. Net zoals PPP staat ook deze band momenteel in de Afrekening. Het was dan ook eigenaardig dat de band pas echt onder stoom kwam na Heart Is Gold.

Tijdens het drieluik So Much Like You, Dandy’s en Some People Say werden hun duivels pas echt ontbonden. Dat werd beloond met respons van het publiek, dat tijdens grootste hit Where Do We Go Now wel mee zong en klapte. Resultaat: een mooie start van hun clubtournee en ons herwonnen respect.

Was het badwater al behoorlijk vuil geworden door Freaky Age, dan werd het pas echt troebel met de Belgisch-Nederlandse band Drive Like Maria. Het trio kreeg sinds kort versterking van de van Krezip overgekomen drummer Bram van den Berg en vond naar eigen zeggen een nieuw elan.

Dat was er aan te merken. Reeds bij de soundtrack werd het geluid steeds harder gezet en Ghostrider zette de set in gang als een drietrapsraket. De duivels van Freaky Age leken eensklaps engeltjes.

Deze band heeft ook haar looks mee. Bjorn Awouters ontpopte zich als een duivels menner van zijn bende met gitzwarte lokken en dito ogen. Nitzan Hoffman is het soort rockchick dat mannen uit haar hand kan doen eten. De benen gespreid, mond open en het asymmetrische kapsel wild heen en weer schuddend, wist je meteen: dit is een rock 'n roll teef.

Ook bassist Robin kreeg zijn glansrol. Hij mocht tijdens de epische afsluiter Black Horses stoer de sleutelzin scanderen:” We like to tell you it’s alright for reasons we will try to hide!” waarop hij het publiek groette met het duivelsteken.

Deze band had op het grotere podium moeten staan. Dan was geheid het dak van Trix gegaan. Nu waren slechts de lucky few getuige van hoe overtuigend deze band zijn vuige rock de zaal in schoot.

En toch kon het nog vuiler, zij het dan op een andere manier. The Van Jets mochten deze avond afsluiten en dan weet je het wel. Johannes Verschaeve is één van de meest begeesterende frontmannen die ons landje rijk is. Heel zijn wezen ademt seks en rock-’n-roll. Van de drugs zijn we niet zeker, dus laten we dat maar in het midden.

Verschaeve, met naakte torso boven een rode skinny, rood geschilderde onderarmen en gemaquilleerde ogen, nam zijn band op sleeptouw door hun sexy set die je meteen meezoog vanaf Broken Bones en The Other Man en een eerste hoogtepunt kende bij Bankers.

Straf hoe Verschaeve theatraal kon zijn zonder belachelijk te lijken – een van de aanwezigen noemde hem de nieuwe Marc Bolan - en hoe The Van Jets hun gitaaraangedreven rock vermengden met elektronische elementen.  De climax was compleet toen heel de zaal The Future meebrulde.

Kort na middernacht sloot deze eerste dag van We Are Open af. Na The Van Jets was het echt tijd om het badwater weg te kieperen. Wie weet wat daar allemaal in dreef?