We Are Open - Middelmatige effecten
Trix, Borgerhout (Antwerpen), 16 februari 2010
Waar de vrijdagavond van het We Are O’penfestival nog mooi in evenwicht was door een goede verhouding tussen jong talent en gevestigde waarden, was die balans zaterdag zoek. In het duel tussen al te radiovriendelijke of juist geforceerd complexe groepen, ging uiteindelijk een oerdegelijke punkband met de overwinning aan de haal.
Psycho 44 mochten de spits afbijten. Het kwartet, dat zelf Death From Above 1979 en Millionaire als muzikale invloeden vermeldt, gaf meteen vol gas. De loeiharde rock rammelde hier en daar wat en was nogal gehaast, wat de dansbaarheid niet ten goede kwam, maar het potentieel van deze jongelingen was hoe dan ook duidelijk hoorbaar.
Als er wat wordt geschaafd aan de vocalen, die nog wat zeggingskracht ontberen, en er meer afwisseling in de songs zit, zullen we over een tijdje nog veel plezier aan de Antwerpenaren beleven. Ze mogen de Human Leaguecover dan meteen ook achterwege laten.
De origineelste en leukste band van de avond was er ook een voor de vroege vogels. School Is Cool leverde avontuurlijke indiepop met stuiterende ritmes, die ons nogal aan Menomena deden denken. Van Arcade Fire leenden ze dan weer het groepsgevoel en het aanstekelijke enthousiasme waarmee de muziek op de toeschouwer werd afgevuurd. Het bleek voor het sympathieke vijftal dan ook niet moeilijk om het publiek voor zich te winnen en technische mankementen te overstemmen. Wij voorspellen hen een gouden toekomst.
In de grote zaal diende Roadburg ondertussen te bewijzen dat het de status van veelbelovende band inmiddels was ontstegen. Daarin slaagden ze slechts deels. Met het opnemen van hun zeer binnenkort te verschijnen debuut ‘Raise Cain’ is de band compositorisch gezien gegroeid, maar waar blijft toch die hit die het grote publiek écht over de streep zal trekken? Als dit optreden een voorbode was, dan zal het album niet meer voorstellen dan een overgeproduceerde plaat van Placebo zonder herkenbare gitaarriffs.
Aan herkenbare gitaarriffs geen gebrek bij Paranoiacs. Hoewel de groep de laatste plaat 'Love Junks' kwam presenteren, wisten we een ingewijde te ontfutselen dat de groep in twintig jaar tijd nauwelijks is veranderd. In ieder geval heeft de strot van zanger Hans Stevens de tand des tijds doorstaan.
Naast nieuw werk kregen we nog een venijnige cover van The Sonics te horen, een straffe uitvoering van In My Eye en overweldigende bindteksten in Kempens dialect. Jammer dat er voor deze oudgedienden maar een select publiek te vinden was, want deze solide punkband groeide zomaar uit tot een van de beste groepen van de avond.
Een paar monsterhits van Absynthe Minded later, illustreerde Pornorama in de club nogmaals het manco van deze avond. Het Gentse collectief timmert toch ook al een tijdje aan de weg, maar sloeg de plank desalniettemin mis. De groovende baslijntjes, die de songs in een funksausje in de lijn van de oude Red Hot Chili Peppers dippen, waren weliswaar goedbedoeld, maar ontstegen zelden de middelmaat. Het gebrek aan een eigen stijl en muzikale uitschieters ontging ook het publiek niet: dat stond er namelijk behoorlijk tam bij.
Wij besloten dan maar onze conclusies te trekken en het voor gezien te houden. Al met al is We Are O’pen weer een mooi initiatief voor muziekliefhebbers in Antwerpen gebleken, maar laten we hopen dat er volgend jaar weer voornamelijk aanstormend talent geprogrammeerd zal worden. Tijdens deze editie waren de echte smaakmakers simpelweg te vaak oude rotten in het vak.
16 februari 2010