We Are Open 2020 - Zaterdag: langs Belgische muzieksteegjes

Trix, 7 februari 2020 - 8 februari 2020

Met zes podia, is kiezen altijd verliezen. John Ghost hebben we moeten overslaan voor het volslagen geschifte gezelschap The Guru Guru. Ook voor Peuk moesten we forfait geven. Maar dan nog was er op de tweede festivaldag meer dan genoeg te beleven.

In de bar mocht Glass Museum de tweede avond openen met een jazzy elektronisch gevecht tussen percussie en keyboard. Niet dat de heren elkaar in de haren vlogen. Het duo Antoine Flipo (synthesizer) en Martin Grégoire (drums) zat tegenover elkaar opgesteld en vuurde elkaar als het ware aan. Alleen werd dat trucje de hele set lang herhaald, waardoor de aandacht verslapte naar het einde toe. Desondanks zijn wij alvast van plan om Glass Museum te blijven volgen.

Een paar jaar geleden hield The Hickey Underworld ermee op en bleef het een tijdje stil rond de bandleden. Maar nu werd er een interessant nieuw project op poten gezet rond frontman Younes Faltakh. Binnen Arabnormal verwerkt hij klanken stammend uit zijn Maghrebijnse roots. Samen met kompaan Niek Meul (Das Pop) trok hij de studio in en stelde hij een mooi debuutalbum samen. Live liet het duo zich omringen door voormalig Hickey Underworld-gitarist Jonas Govaerts op bas, Michael Beniest (Deadsets) op toetsen en Millionaie-leden Sjoerd Bruil (gitaar) en Damien Vanderhasselt (Drums). In de grote zaal vergastten zij ons op een bijzonder energiek optreden, hetgeen zijn effect op het al vroeg opgekomen publiek niet miste. Faltakh beschikt dan ook over de stem en het charisma om iedereen uit zijn hand te doen eten. Deze heren zijn duidelijk klaar om hun stempel te drukken op het Belgische muziekgebeuren.

Oordopjes zijn geen overbodige luxe bij een optreden van YOUFF. We hadden eerder al ontdekt dat dit noiserock is in de meest pure vorm. En dat werd hier bevestigd. Alle registers werden vanaf de eerste noot opengetrokken en dat werd tot het keiharde einde doorgetrokken. Ook de screams en het maniakale bewegen vormen een belangrijk onderdeel van de act. YOUFF lijkt de waanzin tot een soort van kunstvorm te willen verheffen. Het was dan ook met tuitende oren dat we de zaal verlieten.

In de kelder stelde Mattias De Craene (Nordmann, MDCIII, maar ook zijn bijdrage aan het werk van onder meer Sylvie Kreusch) zijn solo project voor onder de noemer Mattiasdecraene. Hij slaagde er hier in zijn saxofoon klanken te doen voortbrengen, die je maar zelden hoort, en nam ons mee op avontuur door het jazzlandschap, al improviserend tot in het oneindige. Er werden hier en daar wenkbrauwen gefronst en niet iedereen hield het vol, maar wie doorbeet, voelde wel de intensiteit langzaam in de kleren kruipen. Er werd geschipperd tussen oorverdovend hard uithalen en zachtjes strelen. Een optreden dat nog even zal blijven hangen.

Datzelfde gold voor de show van The Guru Guru. Het debuut van deze Limburgse band, 'P C H E W.' blies ons al omver. Absurditeit was toen al de rode draad. En met 'Point Fingers' blijft The Guru Guru gewoon diezelfde wegen bewandelen. Ook live werd die lijn doorgetrokken. Misschien was het iets minder luidruchtig dan bij YOUFF, maar vanaf de eerste noot werd er wel verpulverend hard uitgehaald. Het was vooral de charismatische frontman Tom Adriaenssens die molenwiekend over het podium denderde en het publiek bleef aansporen. Indrukwekkend!

Wij kennen percussietovenaar Wim Segers al van zijn werk bij John Ghost. Binnen Compro Oro is het psychedelische ethnojazz en improvisatiedie worden gehanteerd, gekruid met een stevige dosis Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse invloeden. Bart Vervaeck schudde de ene onverwachte solo na de andere uit zijn gitaar, daarbij aangevuld door Matthias De Busschere die met zijn baslijnen de haren op je armen deden overeind komen. Het meesterschap van Wim Segers op de vibrafoon en de virtuositeit, die sprak uit de percussie van Falk Schrauwen samen met de drums van Frederik Van Den Berghe maakten het geheel af tot de bekende grenzen vervaagden. Dit alles liet in elk geval een onuitwisbare indruk op ons na.

Hoewel het al na middernacht was, slaagde Gruppo Di Pawlowski er toch in de grote zaal voor een laatste keer zo goed als vol te doen lopen. In zijn gekende stijl porde hij het publiek aan zich volledig te laten gaan. Schreeuwend en stampend legde Pawlowski de lat steeds hoger. Wie het al eerder heeft meegemaakt, weet dat een optreden van deze band het concept concert voorbijgaat. Dit is totaalbeleving, een chaotisch gestructureerde brij. Een beter einde van deze tweedaagse tocht door de steegjes en hoofdwegen van de Belgische muziek konden we ons niet dromen.