We Are Open 2015 - Belgische muziekmarathon
Trix, Borgerhout, 14 februari 2015
Hijs de driekleur! Trix zette met We Are Open naar jaarlijkse gewoonte de fijnste Belgische muziek in de etalage en schuwt daarbij het avontuur noch tijdslimieten. Op dag één stonden zo maar eventjes veertien bands op drie podia uitgestald. Het feest duurde dan ook van half acht ’s avonds tot half vier ’s nachts. Een selectie:
Eerste leuke vaststelling van de avond was dat Team William helemaal terug is. De band verkende nieuw terrein en stelde meteen een statement met New Country. Toch moeten de fans niet ongerust zijn. De Ninovieters klinken nog steeds vertrouwd. Het podium leek ook wel een beetje onbekend terrein geworden voor het viertal, want aanvankelijk stonden ze er wat onwennig bij. Of leden ze misschien een beetje aan plankenkoorts vanwege de grote toeloop? Best mogelijk, want Trix barstte uit zijn voegen.
Qua nummers zit het vast en zeker goed. Nieuwe als Close Enough bleken meteen goed in het oor te leggen en met de oudje hits als You Look Familiar was het weer heerlijk meezingen geblazen. Zes jaar tussen twee albums is een eeuwigheid in het huidige indierocklandschap, maar het komt wel goed.
Tweede absolute topper was Birds That Change Colour. De band deed op het hoekpodium in het café zijn naam alle eer aan. Koen Kohlbacher kende een moeilijke start. Hij trapte solo af, maar het gewauwel aan de toog overstemde hem en hij zag vast en zeker weer het spook van Crossing Border Antwerpen opduiken waar hij in 2011met hetzelfde euvel te kampen had.
Eens op volle sterkte, sloeg de band echter zijn vleugels uit en toonde ze haar ware kleuren. Met onweerstaanbare, soms zelfs funky (dank aan Le Chef Tournel) rootsrock kreeg het zestal zelfs de laatste taterende Hollander aan de bar stil.
Uiteraard passeerden er heel wat nummers uit ‘On Recording Birds’, het laatste album van de band, maar de band bleek ook nog over heel wat ander straf materiaal te beschikken. Naomi Sijmons (Reena Riot) deed ons vergeten dan ons favorietje Nathalie Delcroix er niet bij was en zong niet alleen de sterren van de hemel, maar danste ook zo enthousiast dat haar rode botjes er bij begonnen blinken.
Brids That Change Colour blijft voor velen nog een verborgen schat omdat ze amper gedraaid worden op de radio, maar een band die naast voornoemden bestaat uit klasbakken als Niels Hendrix (Fence), Dave Schroyen (Creature With The Atom Brain) en Mickey Peeters kan eigenlijk niet anders dan vonken geven.
Dat deed ook BRNS, maar dat was amper een verrassing. De band die naast de uitstekende ep ‘Wounded’ sinds vorig jaar ook uit een eerste album kan putten. Het was een poos geleden dat we de band nog gezien hadden, maar in Trix bleken de Brusselaars hun meest hyperkinetische kantjes te hebben afgevijld en ze bedekt te hebben met een goudlaagje.
Toch bleef de muziek inventief en verrassend. Er mag dan wel plaats te zijn gekomen voor wat dromerige soundscapes zoals wanneer de vier bandleden allemaal de melodica ter mond namen in de intro van My Head Is Into You, toch barstte geregeld ook nog de hel los.
Dat de heren lekker chill op het podium stonden, bleek ook toen een technische storing laconiek werd weggelachen. Gelukkig gebeurde dit ook op een moment dat niet alle energie werd weggezogen. Moest dit gebeuren bij een knaller als Mexico was het lachen hen wellicht ontgaan.
Met Robbing Millions bleven we in Brussel en bleven we ook bij de meer inventieve indierock al weet deze band zijn jazzy ritmepatronen te omzwachtelen met catchy zanglijnen die door zowel Gaspard Ryelandt en Lucien Fraipont verzorgd werden en af en toe een strakke riff zoals in Tenshinan.
Dat BRNS en Robbing Millions meer dan alleen Brussel gemeen hebben, bleek ook toen drummer Jakob Warmenbol hetzelfde truckje uithaalde als Timothée Philippe, drummer/ zanger bij BRNS: met de achterkant van zijn drumstick zijn cimbaal strelen.
Storen deed die gelijkenis echter niet. Het was integendeel een goede zet om die twee bands na elkaar te programmeren en Robbing Millions heeft ook nog Raphaël Desmarets: bassist en animator van dienst met zijn rare dansmoves en zijn schalkse blik. Zeker toen iemand uit het publiek om Dinosaur schreeuwde gingen zijn oogjes blinken: ze kennen ons hier! Dat was ook het sein voor Gaspard Ryelandt om een tandje bij te steken en vakkundig zijn keyboard te slopen. Zijn band daarentegen bleef in al dat geweld netjes overeind.