We Are O'Pen 2012 - Sjamayee!

Trix, Borgerhout, 17 februari 2012

Op dag twee ging Trix het een beetje verder zoeken en werden brave jongens en meisjes uit alle uithoeken van België gesommeerd om zich in Antwerpen te komen transformeren tot rockgoden en godinnen. Voor hen, die opdaagden, was er een kans om vereeuwigd te worden als muzikale volksmenners. En vijf drankbonnetjes.

Boy meets girl... en samen beginnen ze een rockband. Little Trouble Kids zijn een duo uit Gent dat ontvette, rauwe rock met verwijzingen naar melodie brengt. De domme vergelijking zou The White Stripes zijn, maar daarvoor zijn LTK niet fanatiek genoeg met songschrijverij bezig. Zangeres-drumster Eline Adams en gitarist Thomas Werbrouck smijten liever Jackson Pollock-gewijs de riffs, beats en oneliners naar je kop. "This is not what we bargained for!", wordt ons toegeschreeuwd.

Zaterdag kwam alles bij Little Trouble Kids vanuit een diepe poel van passie en malaise. "Weg met de slappe zever, geef ons iets oprechts.", leken ze te zeggen. Zelf deden ze alvast hun duit in het zakje: er werd duchtig met de zacht/luid-dynamiek geëxperimenteerd en strofen en refreinen bleven maar stromen. Referenties genoeg: The Jesus & Mary Chain, Stooges, Pains Of Being Pure At Heart, Lydia Lunch, Sonic Youth bijvoorbeeld.

Zolang ze ver genoeg uit de buurt van all things Ting Tings blijven, kunnen Eline en Thomas heel ver komen. De wc-meneer van Trix wist ons alvast te vertellen dat hij het “beter dan School is Cool” vond en hij is door beroepsmisvorming een enorm javel- en popkenner geworden, dus dat gaan we niet tegenspreken.

Die van Dans Dans kwamen om muziek met een grote M te spelen: psychedelische jazzblues waarin je de echo's van Louisiana en Liberia kon horen. Het enigmatisch trio liet ons horen wat voor broeierige taferelen er allemaal kunnen schuilen in het samenspel - gitaar, bas en drums - van drie oude vrienden. Een paar tapes met Alan Lomax-achtige zangstemmen die op de katoenvelden leken opgenomen waren de kers op de taart. Een ontdekking.

Kapitan Korsakov deed waar ze goed in zijn: rechttoe rechtaan rocken. Die enkele haters ten spijt moet het ook niet altijd ingewikkelder zijn dan dat. Zachte strofe, meebrulrefrein, gitaarsolo, beetje stagediven en klaar. Zolang het maar niet getelefoneerd overkomt en rechtstreeks vanuit het "lake of fire" blijft komen zal Kapitan Korsakov die ongrijpbare en pure band met het publiek blijven hebben en dat vinden we mooi aan dit trio.

Songs vol hardcore, pop en grungereferenties zoals Quicksand Surfer, When We Were Hookers en het onvermijdelijke Cancer toveren een brede glimlach op de gezichten. Bij de jongste jongeren omdat het gewoon fijne lapjes muziek zijn, bij de rijpere jeugd omdat ze zich even terug in de jaren negentig wanen op de fuif van de lokale jeugdbeweging. Mazoutje in de hand, airwalks aan de voeten. Sjamayee!

We hadden eigenlijk liever nog een stukje Kapitan Korsakov gehoord in plaats van afsluiter Sir Yes Sir, want op een derderangs Bloc Party zaten we niet echt te wachten. Maar geen nood, young sirs, kruip terug in uw repetitiekot en probeer het nog eens in 2013!