We Are O'Pen 2012 - Antwerpse hipheid

Die Bed Rugs kunnen ons wel bekoren. Muntfrisse debuutplaat, krokant singeltje met What Does It Mean? en met de live-cuisson gaat het ook de goede kant uit. Het publiek in Trix besnuffelde de band nog even en twijfelde of het wel ok is om met het hoofd mee te schudden en een danspas te wagen op de doordachte poprock van de rugrats.

Ondertussen is de eerste kennismaking wel achter de rug en kunnen we de volgende stap zetten in onze relatie met deze jongens. Het is dus tijd om volledig verliefd te worden. Zo van: 'oh my gawd'. Met songs als Purple Pill, Mark's Ghost en Shoe hebben ze nog meer dan genoeg in de schuif liggen om ons voor de rest van 2012 zoet te houden.

Bij de oudgedienden van Star Club West droop het spelplezier eraf. Op een joviale kwinkslag en een laconieke knipoog meer of minder wordt hier niet gekeken, maar de muziek en de songs stonden er wel stuk voor stuk.

Ervaren muzikanten zijn het ook. Gitarist Chris Smet drinkt graag een halve pint tijdens de eerste maat van elk nummer, maar staat één tel later wel enorm straf te spelen. De specialisten van de minimelodie beginnen op tijd en stond een beetje te Pavementen, dan weer een beetje met ritme te experimenteren of wat (schijnbaar) te improviseren,... En het lukt allemaal.

Soms wordt het bijna té losjes, maar het heilige vuur brandt zo vanzelfsprekend en fel bij deze gasten, dat, als er gerechtigheid bestaat in de Belgische rockwereld, ze binnenkort een vette hit zouden moeten hebben. Als de plaat even goed is als de liveshow natuurlijk...

We worden door de massa geplet alsof we de metro van Tokio-West naar Shibuya willen nemen, maar geraken nog net op tijd bij het podium van de club voor de aftrap van een volgende ronde The Hickey Underworld. Vanaf 13 februari ligt het tweede album 'I'm Under The House, I'm Dying' in de winkel en Trix kreeg alvast een voorsmaakje.

Als de band op kruissnelheid kwam, was er geen ontkomen aan: Blonde Fire smeet zijn zwarte tentakels in het publiek en verkocht iedereen een slijmerige mep in het gezicht. Mystery Bruise was, is en zal eeuwig de meest melodieuze La Tourette-aanval blijven. Hun songs zijn straffe shotjes metal, punk en pop die je lazarus voeren tot je de volgende ochtend zonder broek over de De Keyserlei strompelt. Op songs als deze ging het publiek in Antwerpen volledig los.

Maar hoe zat het met de nummers van de nieuwe plaat die werden voorgesteld? Daar zitten weer een aantal pareltjes tussen die zonder probleem naast hun vorige hoogtepunten kunnen staan. Dan denken we aan The Frog, Thierry, Whistling en The Year Of The Rat.

Het publiek moest nog even wennen aan meer introverte momenten zoals Martian's Cave en misschien gold dat voor de band zelf ook. Maar dat zijn kleinigheden die kunnen worden geklasseerd onder de 'M' van 'Muggenzifterij Over Straffe Optredens' en die paar aarzelende momenten zullen na nog wat touren verdwijnen als sneeuw voor de lentezon. THU is back!

Na al die Antwerpse hipheid kwam Chris Brokaw speciaal overgevlogen uit De Nieuwe Wereld om een beetje tegengewicht te bieden. Kapsel en wollen trui geleend bij zijn moeke en aan de slag met welgeteld één gitaar en een paar stembanden. De mede-architect van legendarische bands Come en Codeïne gaf een workshop indiesongschrijven die uitermate doorleefd en interessant was, maar ons toch stilaan naar onze nederige stulp en onze oude Come-platen deed verlangen.

Op weg naar de parking schrokken we ons bijna dood toen een enorm portret van Triggerfinger- frontman Ruben Block ons onaangenaam verraste in de catacomben van Trix, maar los daarvan was 'We Are O'pen' deel één een geslaagd avondje muziek.