Wastelands 2012 - Karaoke voor gevorderden
DOKArena, Gent, 12 augustus 2012
Soms lijkt een idee goed. Zoals: laten we vijf obscure soloartiesten na elkaar programmeren op een van de gezelligste en meest verborgen concertplekjes van het land. En omdat alles dan toch plaats vindt op een braakliggend haventerrein, noemen we het ding Wastelands. Succes gegarandeerd moeten de organisatoren gedacht hebben. Nadat de allerlaatste noten uitgestorven waren, bleken de meningen daarover verdeeld.
Laten we beginnen bij het begin. Wastelands koos de Gentse DOKArena uit - onderdeel van een fijne "werfplek voor verpozing en creatieve manoeuvres" - om met een eigenzinnig programma uit te pakken.
De aftrap werd gegeven met Street Gnar, een jonge Amerikaanse eenzaat die met ‘Study Wall’ een vlot weghappend popplaatje uit heeft. Twenty Two, Twenty Two, opener van de plaat en het concert, vinden wij zeer genietbaar. Denk aan de sprankelende pop van Real Estate en Ducktails en je hebt een idee. Bovendien worden gitaarloops na een half uur meestal vervelend maar Street Gnar hield moeiteloos onze aandacht vast. In de gaten te houden, deze jongen.
Over Maria Minerva kunnen we kort zijn: veel potentieel maar gewogen en te licht bevonden. Deze Estse en zelfverklaarde popprinses grossiert in het soort muziek waar ook Grimes kaas van gegeten heeft, maar dan in een net iets minder goede versie. Minerva heeft juiste sounds en samples in voorraad, maar verder dan daarvan een lome geluidsbrij maken komt ze (nog) niet. En dan zwijgen we nog over de tenenkrullende cover van Madonna’s Into the groove.
Op naar Nick Nicely dan, een naar het schijnt wat vergeten cultheld uit de jaren ’80. Na meer dan twee decennia stilte maakt dit vreemde heerschap zijn comeback. Een hoogst aimable man, deze Nick - hoe kan het ook anders met zo’n naam. Iemand die zijn eerste song inleidt met de woorden “This song has a name but you’re not really interested.”, heeft meteen onze sympathie. En of de muziek ook te pruimen viel? Best wel, tenminste als een mash-up van het gewauwel van The Fall-frontman Mark E. Smith en - alweer zij - Madonna in haar Vogue-periode jouw ding is.
De titel "Vreemdste Vogel van de Dag" ging moeiteloos naar de kierewiete New Yorker Pictureplane, né Travis Egedy. Gekleed in een spuuglelijk oversized Adidas T-shirt en met een roze New Kids on the Block-oorring in was Pictureplane met voorsprong de meest uitdagende hipster van Wastelands. Gesteund door twee gewillige dames en nog wat attributen, schotelde Egedy het publiek een flinke portie elektropop voor, die de arena voor de eerste keer die dag in vuur en vlam zette. Met het verstand op nul weliswaar: meer ambitie dan een feestje bouwen had Pictureplane niet. Hij slaagde moeiteloos in zijn opzet.
En dan was het de beurt aan John Maus, de hoofdact die het meest gecontesteerde optreden zou geven. Vorig jaar nog zagen wij de man aan het werk op het Utrechtse festival Le Guess Who. En "aan het werk" mag je best letterlijk nemen: nog nooit iemand zichzelf zo fysiek zien uitputten in zo’n kort tijdsbestek als deze Maus.
Ook nu weer: na een half uur heen en weer springen en zichzelf verschillende vuistslagen te hebben toegediend, was het concert gedaan. Alhoewel: als een artiest gewoon zijn plaatje afspeelt en daarover wat roept en schreeuwt, mag je dan wel spreken van een ‘concert’? Ontevreden klanten reageerden alvast op de Facebookpagina van Wastelands met commentaar als “Your festival was very nice but John Maus is an asshole” en - onze persoonlijke favoriet - “Ik heb 20 euro neergelegd voor een karaoke en een playback”.
Wie John Maus al eerder zag - of wel eens op YouTube rondsnuistert - weet natuurlijk wat te verwachten. Voor alle anderen kan Maus - zoals uit bovenstaand commentaar blijkt - een flinke teleurstelling zijn.
Maar in dit debat neigen wij toch naar het pro-kamp. Een kluizenaar die haast mathematisch muziek maakt verwacht je niet plots met een zeskoppige band op het podium. En er kan geen twijfel over bestaan dat de man tonnen overgave en charisma in de strijd gooit. Bovendien hebben wij ons geweldig goed geamuseerd, waardoor we ons verre van bekocht voelen. En jep, ook wij hebben netjes betaald.
Wastelands heeft de moed gehad om tegen de stroom in te zwemmen en een eigenzinnige, muzikale selectie te maken. Dat daar een prijskaartje aan vast hangt, vinden wij niet meer dan normaal. Het hoeft niet altijd hapklare kost te zijn.