Waste, The Muttons - Lekker Lawaai

Het Predikheren, 9 augustus 2025

Al een geluk dat er geen dak is over de binnenkoer van Het Predikheren in Mechelen. Het had er geheid afgegaan op de slotavond van de Predikheerlijke Zomer bij de optredens van The Muttons en Waste.

 

In het midden van de Mechelse Zomer kan je in de historische setting van het voormalige Predikherenklooster geregeld terecht voor een uiteenlopend aanbod aan live muziekjes. Intieme concertjes in openlucht, gaande van jazz over gospel tot kleinkunst en nog zoveel meer. Hier stonden er voor het eerst ronkende gitaren op het programma, met dank aan DE KELDR., concertorganisatoren met een hart en neus voor het betere gitaarwerk.

Onlangs zagen we The Muttons uit Gent aan het werk op het podium van Kneistival in Heist-aan-zee. Toen speelden de garage(post)punkers een thuismatch voor Heistse gitarist Michiel, die als kind ook al heel wat edities van het festival meemaakte. Vandaag was het alweer een (quasi) thuismatch, maar dan voor drummer Ward, die in Heist-op-den-Berg het levenslicht zag. We noteerden toen: “Stevige gitaren, afgewisseld met “verrassende tederheid”. Ook nu serveerden ze een stevige set met bijwijlen gierende gitaren zonder de intimiteit uit het oog te verliezen. Kortom, een feestje voor wie de gitaren liefst knisperig krokant tussen de boterham heeft.

Stevige kopstoten Get Along en Indigo kregen gezelschap van What Is Your Name? Uiteraard mocht de okselfrisse cover van Pump Up The Jam  niet op de setlist ontbreken. Take It All Away bracht even een rustig(er) momentje in de set met zanger Merlijn die de ziel blootlegde onder begeleiding van spaarzaam toetsenwerk. Prijsbeest Sheep verstoorde vervolgens alweer de stilte om de weg te banen voor “een lied over een boze piraat en de woeste zee” met slotnummer Pirates - “I am a pirate, Anti hero, egoist, overrated lyricist” - en ook nog “Eat and drink I will survive, Eat the rich untill I die”. De woeste baren moest je er zelf maar bij denken. Wij waren al blij dat we niet te zeeziek werden.

Boos zijn is een kunst. Een kunsttak, die de splinterbom genaamd Waste, uitpuurde in een optreden waar we nog altijd niet helemaal van bekomen zijn. Een eerste oplawaai luisterde naar de naam Tantrums en zette meteen de toon voor een rondje hoofdtollende postpunk-noise door een collectief guerrillastrijders met gitaren en drums. Lekker lawaaierig en dreigend. Een volgende mokerslag volgde met Urges en daarna een lekker strak en snedig verbasterde versie van Britney Spears Toxic. Geen tijd om te zalven. “Anger is an energy”, zoals de Engelse punkpoëet J.L. ons onlangs nog toespuwde. Hier stond een groep met een missie en het geheel was sterker dan de afzonderlijke delen. Not A Song was luidens de zanger “not a song, but a portal to where you want (it) to be”. De definitieve KO kwam er met If I Had A Gun. Achteraf bleven we enigszins verweesd achter. Waste kwam, zag en overwon.