Warhaus - Virtuozen in een speeltuin

undefined, 17 oktober 2016

Balthazar, Faces On TV en een snuifje Soldier’s Heart; op papier is Warhaus een soloproject, in werkelijkheid een supergroep. Virtuozen waarvoor de AB Club niets dan een speeltuin is. Maarten Devoldere leverde de mooiste Belgische plaat van het jaar, maar louter het publiek pleasen, zou nooit de intentie zijn.  

Warhaus - Virtuozen in een speeltuin

Of het idee was ontstaan als een avondlijke kwinkslag ten huize Devoldere nadat er eerst een flesje wijn was doorgejaagd, weten we niet, maar Lohaus mocht het voorprogramma verzorgen. Een smakelijke woordgrap en een opmerkelijke band. Het viertal hulde zich in synthpop, voorzien van de juiste dosis melancholie, maar blonk vooral uit op momenten waarop de gitaar mocht swingen, frontman Thomas Lauwers er een tamboerijntje in zwierde en er zowaar een Last Shadow Puppets-vibe opwelde.

“Be true to me until I ask you for more”, smeekte Devoldere en hij nipte nog eens van zijn blikje Jupiler. Er hing een eigenaardig broeierig sfeertje in de AB, waar Sylvie Kreusch sensueel kronkelde terwijl Devoldere het laatste geluid uit een gammel trompetje pompte.

Een speeltuin; we kunnen het niet beter verwoorden. Niet minder dan vier songs die niet op ‘We Fucked A Flame Into Being’ voorkomen, kwamen aan bod en de nummers, die dat wel doen, werden geregeld met een gretige portie improvisatiedrang bewerkt. Against The Rich werd letterlijk een tikkeltje weggedrumd. Niet noodzakelijk storend, ware het niet dat die verslavend slepende stem van Devoldere hierdoor van de voorgrond werd verdreven. Memory kende de omgekeerde transformatie: een intieme setting waarin de vocalen lustig konden schrapen.

I’m Not Him kreeg een denderend slot met wederom een hoofdrol voor zwoele “lalala’s” van Kreusch en een bizarre frontman, die zijn ziel in dat trompetje blies. En wat dan gezegd van slotnummer Here I Stand, waarin Jasper Maekelberg (aka Faces On TV) en drummer Michiel Balcaen een muzikaal onderonsje aangingen en de set zijn climax bereikte terwijl Devoldere niet eens op het podium stond.   

“Brussels, I love you, but you’re bringing me down”, sprak Devoldere en hij zette het wondermooie Bruxelles in. Het enige bisnummer van een excentrieke set die muzikaal wellicht nooit het potentieel benaderde, maar die de interesse voor dit mysterieuze Warhaus alleen maar aanwakkerde.

17 oktober 2016
Jorik Antonissen