Wallace Vanborn en Waldorf - Find me a Wallace Vanborn!
Charlatan, Gent, Gentse Feesten, 23 juli 2009
De Gentse Feesten staan bekend om ‘fun for free’. Maar voor een bescheiden drie euro kan je gedurende dertien dagen afzakken naar Charlatan Deluxe. De line-up liegt er niet om: Disko Drunkards, Headphone, Balthazar en Trixie Whitley pronken op de affiche. Maar het Gentse muziekcafé maakt zoals gewoonlijk ook plaats voor bijzonder en opkomend talent als Wallace Vanborn of Customs.
Wallace Vanborn mogen we binnenkort tot één van die Gentse bands rekenen waar we als klein, maar uiterst fijn, muziekland enorm fier op mogen zijn. In december 2008 vertegenwoordigden Dries Hoof, Sylvester Vanborm en Ian Clement België in de finale van de Global Battle Of The Bands in Londen. En dit najaar touren ze doorheen de States. Geen slechte prestaties als je bekijkt dat andere bands na drie jaar vaak in de kinderschoenen blijven steken.
Zanger Ian vond het wat arrogant om de Gentse Feesten pas zondagavond geopend te verklaren. Maar na een set om ‘waaw’, ‘woow’ en ‘hell yeah’ tegen te zeggen, hadden we daar helemaal geen problemen mee. Wallace Vanborn was verrassender dan andere keren. De song Reap staken ze in een nieuw jasje en er werden ook twee nieuwe nummers gespeeld, waaronder het geslaagde Rover.
Het optreden stak er merkbaar boven uit. De ietwat ruigere sfeer zat er van de eerste noot in en kwam tot een hoogtepunt op de melodie van 'Find me a black girl' uit het nummer Scarecrow. Ook de zaal was tot in de kleinste hoeken gevuld met enthousiastelingen.
Wallace Vanborn heeft aanstekelijke riffs, speelt to the point en weet het publiek op die manier met weinig gesproken woorden te vermaken. Vooral Rite Hands is maar niet uit het hoofd weg te slaan.
Waldorf, de band rond Wolfgang Vanwymeersch van The Van Jets, was daarentegen minder genietbaar. Hun inventieve muziek zit boordevol goede ideeën, maar samen klinkt het gewoon niet. De harmonie en logische structuur waren vrij vaak zoek, waardoor het geheel meer niet dan wel aansloeg.
Dat merkte je na een tijd aan de lege plekjes in de zaal. De betere nummers als Killing Time gingen op in een rook van lichte chaos. Ook de krachtigheid die je normaal in hun muziek zou moeten terugvinden, was deze keer niet aanwezig. Misschien sluimerde de regenachtige avond van voordien nog wat in de kleren...
23 juli 2009