Wacken Open Air - Thrashfossielen warmen op
The Holy Wackenland, , 8 november 2008
De wolken vechten tegen de wind om de beste plaats boven het festivalterrein te bemachtigen. Af toen wringt de zon daar eens een straaltje tussen. Wegens het late aanvangsuur zit de drank al diep in de aderen van het op Wacken sowieso al fantastische publiek. Perfecte omstandigheden voor een openingsdag van het grootste metalfestival van Europa.
Al mag het een wonder heten dat de organisatie de terreinen voor de podia op tijd klaar kreeg. Eén dag eerder zagen we hen nog druk in de weer met bulldozers, tractoren en rupswagens om zo veel mogelijk water weg te krijgen. Drie weken aan een stuk had het geregend, gisteren was de eerste droge dag in weken. Om de modderplekken te neutraliseren lagen er overal stro en houtsnippers, maar op bepaalde plaatsen was het alsnog ploeteren om niet opgeslorpt te worden.
Net als vorig jaar waagden we ons bij het begin van het festival aan een gokje. Ook al wonnen zij dan de Belgische Wacken battle, van Krossbreed (let op de foute schrijfwijze van Crossbreed) hadden wij nog nooit gehoord. Een erg matige opkomst met toch wel twintig Belgen ontdekte dan ook dat Krossbreed een thrashparel was. Zonder hoorbare zang slingerden ze met stoere, niet al te snelle riffs. Zonde dat ze voor het Engels kozen voor hun bindingsteksten, wat ten koste ging van hun attitude omdat ze met dat zwakke Engels erg onzeker over kwamen. Muzikaal deden ze dat allerminst en het publiek zorgde voor een mooi moment door na afloop “Vlaanderen, Vlaanderen, Vlaanderen!” te scanderen.
De partystage heette tijdens de eerste dag de Hellfeststage. Alleen maar goed om verwarring te stichten, maar gelukkig hadden we dat ruim op tijd uitgevist. Eerst mocht het in Duitsland bloedgeile Narziss komen knallen met hun emotioneel getinte metalcore. Al tijdens de soundcheck hadden ze de harten van het publiek veroverd en vanaf de eerste noot brak de moshpit los. Echt sterk speelde Narziss niet, maar hun karatesprongen en andere wilde lichaamsbewegingen bewezen wel dat ze er keihard voor gingen. Op de hoge gruntzang viel niets af te dingen, maar de cleane pogingen hebben we al horen overtreffen door een zwerm zeemeeuwen op het strand van Blankenberge. We hadden op meer gehoopt.
Volgende band op dezelfde Hellfeststage kwam eveneens terug op de heimat. Van Neaera durfden we een eerste keer straffe kost verwachten. Op cd klinken ze woest genoeg om elke schoonmoeder in tranen te laten toegeven dat je haar dochter anaal mag nemen. Live zat die vlam er heel snel ook in, totdat een vermetele het in zijn bol kreeg om de tweede gitaar uit de publieksmonitoren te trekken. Wat overbleef was een zoute pudding die al vier weken in de regen had gestaan. En dat na een half nummer. Tja, dan mag je nog zo hard te keer gaan op een podium, als je maar een gitaar hebt om die kracht in muziek om te zetten is het vonnis onverbiddelijk: bweigh!
Drie vierden van de aanwezigen kozen na het avondeten voor de Blackstage. Thuisploeg Sodom is dan ook zo’n band die iedereen moet kennen, alleen al om hun onsterfelijke status als thrashlegende. Cultfiguur Tom Angelripper, alias Onkel Tom, had voor de gelegenheid een hele rist oud-bandleden uitgenodigd om het 25-jarige jubileum van de band te vieren. Zonde dat de technici nogal zuinig waren met de gitaar, wat een feestatmosfeer in de weg stond. Angelripper zelf voerde ook niet meer dan een verplicht nummer op, al kon hij zijn bindingsteksten wel vullen met fijne humor. Sereen als altijd haalde hij er zijn bokkige baslijnen uit. Starten deden ze met hun overbodige nieuwe werk, pas wanneer de klassiekers boven kwamen brandde de lont. Napalm in the Morning blijft één van de beste mid-tempo nummers ooit, Ausgebombt bouwt zelfs een feestje op een begrafenis en het krachtige The Saw is the Law is onze Sodomfavoriet aller tijden. En op Wacken kan elke band naar hartelust haar pyrotechnics afvuren. Sodom staat erom bekend om dat belachelijk slecht te timen en deed die reputatie weer alle eer aan door op de meest ongewenste momenten een vuurpijl of steekvlam te ontsteken. Zonder een perfecte sound, werd het zo toch nog een uitgekiende show.
Drie vierden van de aanwezigen kozen na het avondeten voor de Blackstage. Thuisploeg Sodom is dan ook zo’n band die iedereen moet kennen, alleen al om hun onsterfelijke status als thrashlegende. Cultfiguur Tom Angelripper, alias Onkel Tom, had voor de gelegenheid een hele rist oud-bandleden uitgenodigd om het 25-jarige jubileum van de band te vieren. Zonde dat de technici nogal zuinig waren met de gitaar, wat een feestatmosfeer in de weg stond. Angelripper zelf voerde ook niet meer dan een verplicht nummer op, al kon hij zijn bindingsteksten wel vullen met fijne humor. Sereen als altijd haalde hij er zijn bokkige baslijnen uit. Starten deden ze met hun overbodige nieuwe werk, pas wanneer de klassiekers boven kwamen brandde de lont. Napalm in the Morning blijft één van de beste mid-tempo nummers ooit, Ausgebombt bouwt zelfs een feestje op een begrafenis en het krachtige The Saw is the Law is onze Sodomfavoriet aller tijden. En op Wacken kan elke band naar hartelust haar pyrotechnics afvuren. Sodom staat erom bekend om dat belachelijk slecht te timen en deed die reputatie weer alle eer aan door op de meest ongewenste momenten een vuurpijl of steekvlam te ontsteken. Zonder een perfecte sound, werd het zo toch nog een uitgekiende show.
Pas laat voegde de organisatie de Britse thrashfossielen van Overkill toe aan de line-up. Net als Sodom kwamen ook zij moeilijk op gang, maar vanaf Necroshine vond de voorheen piepende stemhouder de juiste kopstem terug. Samen met de dwerg met de bas zong hij enkele van de klassiekers die Overkill de aarde schonk, met als uitschieter In Union We Stand. Veel gezever tussendoor wel, wat veel te maken had met de dvd-opname en het nieuwe speelgoedje (een camera) dat de zanger van zijn moeder had gekregen. Hier leverde de geluidsdienst keurig werk af, want de scheurende bikerthrash riffs cruisden als choppers door een zonnig landschap. De vellenman vertikte het dan wel om zijn dubbele bas daar eens onder te plaatsen, Overkill speelde een strak afgetrainde show, hetgeen ook mocht gezegd worden van hun lichamen trouwens. Als je er nog zo kan uitzien op je 55e!
Bij deze kropen we na enkele uit België meegenomen Duvels in de tent. De volgende dag zou een eerste volwaardige festivaldag worden, waar wat extra energie nooit overbodig is. Als opwarming waren het vooral de oude thrashers die nog rondspookten in het onbewuste. Van de volgende dag verwachtten we enorm wat topmomenten, dus blijf zeker in ons kielzog tijdens ons Wacken-report.
Bij deze kropen we na enkele uit België meegenomen Duvels in de tent. De volgende dag zou een eerste volwaardige festivaldag worden, waar wat extra energie nooit overbodig is. Als opwarming waren het vooral de oude thrashers die nog rondspookten in het onbewuste. Van de volgende dag verwachtten we enorm wat topmomenten, dus blijf zeker in ons kielzog tijdens ons Wacken-report.
8 november 2008