Waar Is Ken? - Kinderlijke verwondering

Botanique, Brussel, 14 december 2015

Waar Is Ken? De bandnaam alleen al spreekt tot de verbeelding en heeft toch iets kinderlijk eenvoudigs in zich. En of wij dan benieuwd zijn wat dat op het podium gaat geven. Dus gingen wij op zoek.

Voor Waar Is Ken? was de opkomst eerder magertjes, maar dat belette de band niet om een set van toch bijna anderhalf uur te spelen. Niet slecht voor een groepje met één full album en een ep op de teller.

Ze zijn dan ook ambitieus, dit vijftal. Liedjes komen niet op plaat voor ze perfect zijn. En perfect betekent: de elektronica op punt, maar ook - en misschien wel vooral - de teksten tot in de details verfijnd. Want dat teksten belangrijk zijn voor deze band spat er zowat vanaf.

Dat merk je bijvoorbeeld al aan de songtitels, waarin je als luisteraar al meteen op de proef wordt gesteld (en vaak ook op het verkeerde been gezet). Wat dacht je van titels als Geheimwee of Grasgewijs? Lees er de tekst van een liedje als Vita Bis – weer die dubbele bodem - op na, waarin een heel leven in enkele minuten wordt opgesomd. En dat is nog niet alles. De cd-versie van de debuutplaat van Waar Is Ken? werd ingepast in een prachtig (kinder)boek. Nog eens een bewijs dat alles moet kloppen. Dat kinderlijke komt trouwens ook terug in een song als Badpak, dat ontwapenend is in al zijn eenvoud.

In De Roma stonden er vijf mensen op het podium, elk achter een batterij toetsen en/of synths met daarnaast nog andere instrumenten (baritonsax, bas, (elektronisch) drumstel) om de boel aan te scherpen en de stemmen van Marlies Dorme en Geerwin Vandekerckhove, die vaak ook nog eens door de vocoder werden gemikt. En dat alles zat even strak als het pak van James Bond. De vergelijking met Air is echt niet zo ver gezocht.

Alle songs van de plaat en de ep kwamen aan bod, waarbij het 'Drieluik Met Tegenlicht' ook nog eens in de juiste volgorde werd opgedist. Soms werd de percussie weggelaten, zoals in opener en instant sfeerzetter Rechtdoorzee, dat door Dorme met de nodige handgebaren en gesloten ogen werd opgediend. Het zette meteen de feeërieke sfeer, waarbij je kon dansen, als je wou, maar evengoed de ogen kon sluiten en wegdromen. Of de pianogedragen afsluiter Maanziek, die je met een hoofd vol vreemde beelden huiswaarts stuurde.

En wat was het genieten van de taalspelletjes in Woordenstroom, van de kleine accenten (de hijgjes van Geerwin Vandekerckhove in Wimperzoen bijvoorbeeld), van de souljazz waaraan in John met de sax werd gerefereerd, maar vooral van het geheel, dat als een ingenieus raderwerk in elkaar paste. Je zou kunnen argumenteren dat het allemaal een ietsje te klinisch, te perfect was, maar dat is met dit soort muziek en de bijhorende sfeer, die de band wil oproepen, waarschijnlijk onvermijdelijk.

Zo werd het een avond vol (ver)wonderlijke muziek, vol kinderlijke blijheid, vol mooie woorden en vol bescheiden schuifels. Het paste er allemaal bij. Ken hebben we niet gevonden, maar dat was geen probleem. Integendeel zelfs.