W-Festival 2019 - Dag 3: nietsontziend en episch

Waregem Expo, 15 augustus 2019 - 18 augustus 2019

Voor de vierde editie verhuisde het W-Festival dit jaar naar Waregem, een iconische stad voor elke rechtgeaarde liefhebber van wave en gothic in ons land. Van donderdag 15 tot en met zondag 18 augustus zag het daar weer eens zwart van het volk, niet enkel uit België trouwens. 

Toen we zaterdag in de Expo aankwamen, stonden al vrij veel mensen te kijken naar en/of te bewegen op de Britse elektro-overlevers van Portion Control. Opzwepend en dansbaar was de muziek zeer zeker. De visuals en flikkerende neonlichten kregen we er, zoals gebruikelijk, gratis bijgeleverd. Een geslaagde binnenkomer!

Iets minder positief waren we over de prestatie van Sigue Sigue Sputnik Electronic, een nieuwe reïncarnatie van de band, die reeds in de succesperiode (de tweede helft van de jaren tachtig) meer als een gimmick dan als een muzikaal hoogstaande formatie werd beschouwd. Toegegeven, de actuele groepsleden (origineel zanger Martin Degville voorop) zien er best extravagant uit en zijn leuk om naar te kijken op het podium, maar de eerste songs lijken voort te denderen op hetzelfde elektropunkritme en zelfs de hitjes 21st Century Boy en Love Missile F1-11 klinken anno 2019 toch ietwat flets en (te) weinig energiek. 

Geef ons dan maar de ambiance die de Duitsers van Tyske Ludder wisten te creëren met erg dansbare electronic body music, gespeeld met een duidelijke rock-'n-roll-attitude. Zowel de zanger als één van de twee drummers jutten het publiek voortdurend op en slaagden er zelfs in de eerste rijen te doen neerzitten en op commando weer recht te springen. Met de elektronische cover van Oh La La La (T.C. Matic) konden ze ook op heel wat goedkeuring rekenen in Waregem. En tijdens setsluiter Panzer werd een drumkit in de zaal geplaatst en door enkele fans bespeeld. Faut le faire! 

Ook Darrin Huss (Psyche) opereert alweer een hele tijd vanuit Duitsland en is ook in ons land nog steeds een graag geziene gast op wave-gerelateerde festivals. In Waregem stond hij voor de moeilijke opdracht om, enkel begeleid door een toetsenman, op het hoofdpodium nieuwe zieltjes te proberen winnen voor de melancholische, af en toe best dansbare elektropop. We betwijfelen of die missie volledig geslaagd was, maar met sterke songs als The Brain Collapses, het mooie Goodbye Horses en het aanstekelijke Unveiling The Secret wist hij ons alvast erg te bekoren. 

Met de volgende act, Escape With Romeo uit Keulen, bleven we nog even in Duitsland vertoeven. Niet met tegenzin trouwens, want de gitaargedreven, atmosferische dark wave klonk erg melodieus en meeslepend. Een select publiek was alvast helemaal mee met Thomas Elbern en zijn begeleiders en genoot zichtbaar van knappe nummers als Helicopters In The Falling Rain, een krachtig Somebody, It's Loneliness en Tears Of Kali. Er kwam steeds meer vaart in het optreden, des te spijtiger dan ook dat het hier de afscheidstournee van deze onderschatte band betrof. Die zien we nooit meer terug? 

Vervolgens nog zo'n eerder onbekende naam op het hoofdpodium, namelijk het Canadese Rational Youth, al opgericht begin jaren tachtig maar tegenwoordig nog enkel bestaande uit Tracy Howe en diens echtgenote Gaenor. Wellicht gedoemd om eeuwig cult te blijven, vrezen we, want de analoge, minimale synthpop beïnvloed door Kraftwerk en vroege Depeche Mode klonk, op enkele fijne riedeltjes na, vrij inwisselbaar. Dansbaar en melodieus, welzeker, maar het bleef doorgaans niet lang hangen. Howe was wel zichtbaar aangedaan door de positieve respons van de kleine maar enthousiaste schare diehard fans die hem hier op W-Fest te beurt viel. 

Het Zweedse kwartet Then Comes Silence had niet misstaan op één van de grotere podia van dit festival, maar aan de Olivier Daout Stage zat de sfeer er ook aardig in tijdens hun set. Jammer wel dat die enigszins gebroken werd door een technisch probleem met de snaredrum, maar vanaf The Rest Will Follow konden ze voluit gaan en was het genieten van de knappe, lichtpsychedelische postpunktracks. Vooral hits als Strangers en Warm Like Blood gooiden hoge ogen en bevestigden wat we reeds vermoedden: deze lefgozers zijn een van de interessantste, meest beloftevolle nieuwe bands van dit decennium. In het oog en het oor te houden! 

And now for something completely different (en niet voor het laatst op dit festival): de melodieuze, donkere elektropop voor een breed gothic publiek van Blutengel, het meest succesvolle muziekproject dat de boomlange Chris Pohl ooit uit de grond stampte (en zo waren er nogal wat in het verleden). Aanstekelijke, dansbare deuntjes met ietwat stereotype teksten, nu eens in het Duits en dan weer in het Engels gezongen. De groep was al een tijd niet meer te zien geweest op een Belgisch podium en Pohl wilde dat blijkbaar compenseren door nodeloos lange, grappig bedoelde bindteksten. Dat hoefde voor ons niet per se. We hadden in de plaats liever wat meer onweerstaanbare liedjes zoals Black, Alles of You Walk Away gehoord. 

Killing Joke zit ook alweer veertig jaar in het vak, maar van bloedarmoede is voorlopig weinig te merken tijdens de live shows. Nietsontziend, luid en dreigend zijn maar enkele van de woorden die daarop van toepassing zijn en dat was in Waregem niet anders. Jaz Coleman tuurt als een bezetene in de zaal en vanaf het tweede nummer in de set, Wardance uit het debuutalbum uit 1980, ontstond er een wild pogofeestje in de voorste gelederen dat niet meer zou ophouden. Goths, metalheads en liefhebbers van industriële rock vonden elkaar probleemloos en gingen broederlijk loos op epische topnummers als Eighties, European Super State, Loose Cannon, The Wait en Pandemonium. New wavers, die op Love Like Blood zaten te wachten daarentegen, waren er onherroepelijk aan voor de moeite. Killing Joke doet nu eenmaal op tegendraadse wijze zijn eigen ding en daarmee is de kous af. 

Qua voorspelbare setlist ben je bij The Human League, de afsluiter op het hoofdpodium zaterdagnacht, alleszins wél aan het juiste adres. Voor jarentachtigliefhebbers die graag een dansje placeren op hits als Mirror Man, Love Action (I Believe In Love), The Lebanon, (Keep Feeling) Fascination en natuurlijk Don't You Want Me was het dan ook alweer duimen en vingers aflikken bij dit concert. Al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat we Phil Oakey en co al in betere doen aan het werk zagen dan dit weekend. Maar dat lieten we niet aan het hart komen. Met de donkere klassieker Being Boiled en het onweerstaanbaar dansbare Together In Electric Dreams als bisnummers gingen we, voor de derde dag op rij, met een positief gevoel huiswaarts. Op naar de vierde dag van deze W-Fest editie!