W-Festival 2019 - Dag 1: echo's uit een ver verleden

Waregem Expo, 15 augustus 2019 - 18 augustus 2019

Voor de vierde editie verhuisde het W-Festival dit jaar naar Waregem, een iconische stad voor elke rechtgeaarde liefhebber van wave en gothic in ons land. Van donderdag 15 tot en met zondag 18 augustus zag het daar weer eens zwart van het volk, niet enkel uit België trouwens. 

Al rond het middaguur opende het festival met voor ons een aangename verrassing, te weten de jonge elektronische popgroep Empathy Test uit Londen. Zij verzamelden de laatste jaren al heel wat trouwe fans en een deel daarvan waren donderdag present om de helden aan te moedigen. Met songs als Empty-Handed, het melancholische Demons, meezinger Losing Touch en Here Is The Place trapten ze W-Fest overtuigend af. 

De optredens vonden alternerend plaats langs beide kanten van een groot podium in de Expo, zodat iedereen in principe alle bands aan het werk kon zien. Het Belgische Der Klinke bijvoorbeeld, ondertussen uitgegroeid tot een household name in de inlandse wavescene. Om de tiende verjaardag extra luister bij te zetten, serveerden frontman Chesko en co hier niet enkel een aantal van de sterkste songs (vooral Someone Who Smiles en The Doll konden bekoren), maar gooiden ze ook T-shirts in de zaal. Waarvoor hulde! 

Ook van Belgische makelij, maar van een ander kaliber: Signal Aout 42, het project van Jacky Meurisse dat vooral put uit de rijke muzikale erfenis van new beat en electronic body music. Stevige beats dus, en dat gold ook en vooral voor onze favoriet Freundschaft. Eén en ander werd overigens ondersteund door de op videoschermen geprojecteerde visuals, die zowat inherent zijn aan dit genre.

Andere bands opteerden er dan weer voor om hun videoclips te projecteren tijdens de show, mogelijk om de aandacht af te leiden van de muziek. Nu kunnen we de elektro-industrial klanken van In Strict Confidence op plaat best nog wel waarderen, live werden we er ditmaal niet echt door aangesproken. Ook al omdat de nadruk leek te liggen op dreunende beats en door het storend hoge decibelniveau alle nuances verloren dreigden te gaan. Een gemiste kans dus.

Weinig publieke belangstelling voor Tristesse Contemporaine. En toegegeven: ook wij waren op voorhand niet echt vertrouwd met hun werk. Het optreden kwam dan ook een beetje aarzelend uit de startblokken geschoten, maar gaandeweg wisten ze ons toch te verleiden met enkele verfrissende, dansbare deuntjes. Toetseniste Narumi en gitarist Léo zorgden voor een lekkere groove waarop zanger Maik op volstrekt eigengereide wijze de teksten debiteerde. Niet onaardig. 

Solar Fake is al meer dan tien jaar actief, maar was pas nu voor het eerst live te aanschouwen in ons land. En dat zullen we geweten hebben. Zanger Sven Friedrich en toetsenist Frank wisten algauw heel wat handjes op elkaar te krijgen met meeslepende, dansbare elektrocomposities en gooiden er, tot overmaat van feestelijkheden, nog een cover van Editors' Papillon achteraan. De tijdelijke licht- en videopanne op het podium liet het duo niet aan het hart komen, ze tekenden voor het eerste echte hoogtepunt van deze donderdag op W-Fest (ook en vooral qua publieksparticipatie). 

Tijd om ook eens naar de Olivier Daout Stage, het enige vrij toegankelijke buitenpodium, af te zakken, want ook daar stonden dagelijks een handvol interessante acts geprogrammeerd. The obsCURE bijvoorbeeld, in de loop van het inmiddels vijfjarige bestaan uitgegroeid tot dé Belgische tributeband bij uitstek van new wavemonument The Cure. Het is niet bepaald een sinecure om die songs op respectvolle wijze te eren zonder als een flauw doorslagje bestempeld te worden, maar zanger Dirk Vreys (die zijn best doet om zo goed mogelijk op Robert Smith te lijken) en de muzikanten slagen daar telkens met brio in. Mede doordat het overwegend droog bleef tijdens het optreden zorgde dat voor een uitgelaten, enthousiaste sfeer vlak voor de gezellige bühne achter de immense Expo. 

Iets later op de avond zagen we daar ook andermaal de drie Ijslandse dames van Kaelan Mikla schitteren. Het is een plezier om hen tekeer te zien gaan op bas, toetsen en... euh, stem en de kans is groot dat wie zich eenmaal heeft gelaafd aan de meeslepende cocktail van dystopische darkwave en onderkoelde postpunk, voorgoed betoverd is. Wellicht wisten ze ook na de performance in Waregem weer wat donkere zieltjes aan de groeiende fanbasis toe te voegen. Het weze hen gegund! 

Over een gebrek aan toegewijde fans heeft The Cassandra Complex, sinds 1980 het muzikale vehikel van veteraan Rodney Orpheus, alvast niet te klagen. Op hun intelligente mengvorm van licht melancholische elektrorock (Second Shot, One Millionth Happy Customer) en eerder punky, dansbare tracks (Moscow Idaho, War Against Sleep) zit vooralsnog geen sleet. Enkel jammer dat er qua setlist weinig tot geen sprake is van vernieuwing de laatste jaren. Maar dat gold natuurlijk voor wel meer acts op dit festival. 

Neem nu Echo & The Bunnymen, de levende new wavelegende, die donderdag slechts één recente song (het midtempo The Somnambulist) speelde en voor de rest voldoende klassiekers achter de hand had om een uitstekend concert zonder overbodige franjes (zelfs de bindteksten van zanger Ian McCulloch bleven ditmaal opvallend minimaal) neer te kunnen zetten. Wat te denken van pareltjes als opener Rescue, Seven Seas, Villiers Terrace (inclusief een flard Roadhouse Blues van The Doors), een donker Over The Wall, de ballade Nothing Lasts Forever (verweven met Lou Reeds Walk On The Wild Side), het mooie Bring On The Dancing Horses, een machtig The Cutter, het prachtige The Killing Moon en tot slot nog een sprankelende versie van Lips Like Sugar? Inderdaad, hét hoogtepunt van deze eerste festivaldag stond op naam van deze konijnen. 

En dan moesten The Stranglers, andere oudgedienden die genoeg sterke songs hebben om ons een uur in de ban te houden, zelfs nog komen. De punkattitude zijn ze na ruim veertig jaar nog steeds niet verleerd, getuige snedig en luid gespeelde versies van nummers als Get A Grip On Yourself, Peaches, Nice N Sleazy, Something Better Change, 5 Minutes (gezongen door bassist Jean-Jacques Burnel) en anthem No More Heroes. Maar ook de gesophisticeerde pophits uit de jaren tachtig (Skin Deep, Golden Brown, Always The Sun) kwamen uiteraard aan bod en werden enthousiast meegezongen door het publiek. 

In feite kon het Amerikaanse She Wants Revenge hierna alleen nog maar tegenvallen. En dat deden ze eerlijk gezegd ook wel een beetje. Deze alternatieve waverockers verdwenen de voorbije jaren uit de publieke belangstelling en speelden hier een eerste Europese show in zeven jaar. Mede door het afstandelijk imago en de sobere lichtshow slaagden ze er evenwel niet in om veel potten te breken. We hoorden ook slechts een handvol leuke en iets te veel matige songs. Jammer maar helaas. Op naar dag twee!