W-Festival 2017 - Dag3: Tussen nostalgie en fun

Vliegveld Amougies, 18 augustus 2017 - 20 augustus 2017

Het W-Festival is in twee jaar tijd uitgegroeid tot een vaste waarde op de zomeragenda voor nostalgisch ingestelde muziekliefhebbers met een voorliefde voor new wave en elektronische pop. Voor de tweede editie werd uitgeweken naar het vliegveld van Amougies, een onooglijk dorpje in Henegouwen waar in 1969 nog met veel succes “het Belgische Woodstock” werd georganiseerd (met onder meer Pink Floyd, Ten Years After, Yes en Captain Beefheart). We kwamen, zagen dat het goed was en togen met honger naar meer huiswaarts.

W-Festival 2017 - Dag3: Tussen nostalgie en fun

Het festival besloeg dit jaar in totaal drie dagen: vrijdag 18 tot en met zondag 20 augustus. Wij waren enkel op de slotdag present, waarbij de spits werd afgebeten door de Franse zangeres die in de jaren tachtig bekend werd - zij het dan vooral met één hitsingle - als Desireless. Dat nummer, Voyage Voyage, werd pas aan het einde van haar set prijsgegeven in een mooie akoestische versie. Daarvoor had het duo (Claudie Fritsch-Mentrop werd begeleid door een jonge toetsenist-gitarist) ons al in de juiste (lees: uitgelaten) sfeer gebracht, met onder meer enkele geslaagde covers van Eurythmics, Bronski Beat en… Pink Floyd!

Het eveneens Franse Hante was in meerdere opzichten de vreemde eend in de bijt op de zondagse affiche. Het is één van de interessantste nieuwe namen binnen de hedendaagse new wave-scene en aldus de jongste act die vandaag te zien was op het podium. De elektronische darkwave, die Hélène de Thoury produceert, klinkt weliswaar melodieus en dansbaar, maar is eerder onderkoeld van aard. Voeg daarbij het vrij afstandelijke imago van de knappe Française, die slechts sporadisch even het veilige plaatsje achter de synths verlaat, en je begrijpt dat dit optreden niet voor alle toeschouwers weggelegd was. Door ons evenwel een fel gesmaakt; eerste hoogtepunt!  

En toen was het (opnieuw) tijd voor enkele bands die al in geen tijden meer op een Belgisch podium hadden gestaan. Het Engelse China Crisis had hier in de eighties enkele hitjes, waarvan we er gelukkig ook enkele te horen kregen (Wishful Thinking, Black Man Ray, Tragedy And Mystery), want voor de rest konden we hun luchtige pop met af en toe zelfs een uitstapje richting reggae of een half geslaagde cover (Carole Kings It’s Too Late) maar matig appreciëren. Wel nog het vermelden waard, was dat ze in schoonheid afsloten met één van hun eerste singles, het prachtige Christian.

Dat ook T’Pau überhaupt nog optreedt, was een verrassing. Bij deze Britse groep zijn alle ogen anno 2017 nog altijd gericht op de “roste” zangeres Carol Decker, en niet zonder reden. Die zware jas had ze, wat ons betreft, gerust mogen ruilen voor een iets minder verhullende outfit; het zomerweertje leende zich er aardig toe. Zij kozen live voor een muzikaal vrij stevige, gitaargerichte aanpak, die ons wat minder lag. Maar de meubelen werden alsnog gered met twee van de grootste hits, die opgespaard werden tot het einde van het concert: Heart And Soul (waarvan wij de studioversie in de terugweg van het festival trouwens nog hoorden passeren op Radio Nostalgie; nomen est omen?) en natuurlijk China In Your Hand.

Het Schotse Big Country vormde één van de belangrijkste aanleidingen om dit W-Festival zeker niet te missen. Ook zij waren al zo’n dertig jaar niet meer in ons landje gesignaleerd, maar bewezen zondag in één klap nog altijd voor een energiek en sfeervol optreden te kunnen zorgen. Weliswaar zonder oorspronkelijke zanger Stuart Adamson (die helaas al in 2001 overleed), maar huidig vervanger Simon Hough benadert diens kenmerkende stemgeluid opvallend dicht en kweet zich uitstekend van zijn taak. Het was moeilijk stil te blijven staan op de gloedvolle gitaarwave van nummers als Look Away, In A Big Country of Wonderland. Tweede hoogtepunt van deze derde festivaldag, ook en vooral door het heerlijke meezingmoment, dat de Schotten creëerden, met het rustige Chance, één van de favoriete singles uit onze jeugd.  

Door Fischer-Z te programmeren op een new wave-festival kan je in feite weinig misdoen, zo bleek. John Watts is dan ook één van die Britse cultfiguren die zijn muzikale carrière startte in het punktijdperk en het (optreden) nog steeds niet kan laten. Gelukkig maar, want in Amougies was de groep - een graag geziene gast op Belgische festivals overigens - weer goed op dreef en speelden ze een goed ontvangen, afwisselende set met enkele meer recente maar natuurlijk vooral een pak oude publieksfavorieten als daar zijn The Worker, So Long, Marliese, Room Service, Battalions Of Strangers en Pretty Paracetamol.

Tijdens het optreden van Thompson Twins’ Tom Bailey trad de duisternis in op het mooi ingerichte, gezellige festivalterrein. En ook wel een beetje bij dat ene gloednieuwe nummer (over de vluchtelingen in Calais) dat de man speelde. Maar voor de rest overheerste toch - zoals verwacht kon worden - het uitgelaten, bijna opgewekte sfeertje (ter illustratie: geen enkele andere artiest gooide vandaag een grote opblaasbal in het publiek). Bailey concentreerde zich op de zang en werd begeleid door drie vrouwelijke muzikanten (twee op toetsen, één op elektronische drums), terwijl achter hen geregeld videobeelden werden geprojecteerd.

Zowat alle iconische Thompson Twins-singles passeerden de revue en kregen een overtuigende, allesbehalve gedateerd klinkende update: In The Name Of Love, Lies, You Take Me Up, Love On Your Side, Lay Your Hands On Me,…; uit de tijd toen (synth)pop en new wave nog synoniem waren en de hitparades domineerden. Natuurlijk mochten ook Doctor! Doctor! en Hold Me Now niet ontbreken, maar daarna was het jammer genoeg (veel te vroeg, als je het ons vraagt) alweer voorbij. Een concertje om duimen en vingers bij af te likken!

Twee legendarische Belgische bands kregen de eer om deze editie van het W-Festival af te sluiten. Front 242, voor het eerst sinds 2015 opnieuw live te zien, behoort tot het select kransje groepen, die van onschatbare waarde zijn geweest voor de ontwikkeling (en het latere succes) van de elektronische dansmuziek. Iedereen, die hen ooit aan het werk zag, kan getuigen dat hun concerten ware energiebommetjes zijn met een deugddoend effect op lijf en leden.

En dat was hier niet anders. In sneltreinvaart passeerde de ene na de andere klassieker de revue (U-Men, Take One, Headhunter, Im Rhythmus Bleiben,Masterhit, Quite Unusual, Lovely Day, No Shuffle,…), terwijl we bestookt werden met visuals (voor zover de techniek het niet laat afweten tenminste) en de twee waardig ouder wordende protagonisten van de groep (Jean-Luc De Meyer en Richard 23) het publiek ophitsten. Na twee bissen (het ingetogen Kampfbereit, gevolgd door Welcome To Paradise) kwam ook aan dit feestje een einde.

Niet het aanvankelijk aangekondigde EX-RZ maar wel Red Zebra zelve zorgde daarna nog voor een laatste hoogtepunt. Want jawel, jongelui (en andere toevallige lezers), Brugges beste muzikale exportproduct is sinds kort weer bijeen (tegenwoordig met ook drummer Kurt De Waele en gitarist Frits Standaert) en het eerste grote optreden in zes jaar speelden ze dus als finale act van W-Festival 2017.

Ze hadden duidelijk goed gerepeteerd voor deze primeur, want na de instrumentale opener Bastogne duurde het niet lang vooraleer het spelplezier en het vuur waarmee de band (terug) op het podium stond zijn uitwerking had op het verzamelde publiek. Polar Club, I’m Falling Apart en (hoe kan het ook anders) Living Room brachten de oude punk in menigeen naar boven, maar ook minder voor de hand liggende songkeuzes (Kill Me Before I Kill Again, Celebrity City, Pony Girl Punishment) vielen duidelijk in de smaak.

Zanger Peter Slabbynck maakte als vanouds het ene grapje na het andere, kwam af en toe de fans op de eerste rij van dichtbij groeten en duetteerde tijdens The Art Of Conversation dan weer met zangeres Simi Nah. Ze beperkten zich helaas tot één bis (de Ski Patrol-cover Agent Orange), maar we zijn er vrij gerust in: Red Zebra is definitief terug van (even) weg geweest. Dus, beste concertorganisatoren, waar wachten jullie nog op?

22 augustus 2017
Jan Vael