Volcano Choir - Interessante bezigheidstherapie
Koninklijk Circus, Brussel, 14 november 2013
Justin Vernon is ook niet naïef en weet best dat het leeuwendeel van het publiek naar optredens van Volcano Choir komt vanwege die andere "band". Volcano Choir leunde hier en daar aan bij Bon Iver, maar deed dat veel vaker niet. De band was zichtbaar dankbaar, het publiek respectvol.
Justin Vernon heeft even geen zin meer in Bon Iver en heeft zich dan ook al druk gemaakt in journalisten die ‘Repave’, de tweede langspeler van Volcano Choir, gewoon een nieuw Bon Iver-album noemden. Luiheid, zei Vernon, van journalisten, die het geluid van een groep herleiden tot het stemgeluid en de persoon van de zanger. Hij heeft een punt.
Feit is wel dat ‘Repave’ veel conventioneler klinkt dan zijn voorganger ‘Unmap’ (2009), die zowat via mail werd gemaakt. Conventioneler als in meer songs dan klankexperimenten. Het is een plaat, die zich er dus ook toe leent om live te spelen met een zevenkoppige band. De hele plaat - ze telt maar acht songs - zou dan ook gespeeld worden, aangevuld met het meest geschikte songmateriaal uit ‘Unmap’.
Opvallend is hoe bevrijd Vernon op het podium stond. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen: hij was hier graag. Meermaals stond hij met de armen gespreid te zingen. Als was hij Leonardo DiCaprio op de boeg van de Titanic. En even vaak deinde hij mee op de muziek met de handen in elkaar gevouwen tegen de borst.
Opener Tiderays en single Comrade hadden niet misstaan op een plaat van Bon Iver en fans weten dat Still uitgekleed werd tot Woods, maar daartussenin kregen we ook vele andere geluiden te horen. Volcano Choir is wel degelijk meer dan een flauw afkooksel van Bon Iver.
De inleidende gitaarriedeltjes van Byegone en Alaskans werden op gejuich onthaald en, waar nummers als Keeler en vooral ook Alaskans – een hoogtepunt in de muisstille zaal – helemaal tot op het bot uitgebeend klinken, doen de twee nieuwe nummers in de setlist (Valleyonaire en The Agreement) opvallend potig aan. Een rockalbum in de maak?
De bisnummers werden ingezet met Almanak, een door elektronica voortgedreven, tegendraads, bijna dansbaar, bijna funknummertje, Youology (meer geluidsexperiment dan song) kreeg de ietwat vreemde eer om het optreden af te sluiten.
Het grote niet meer zo heel erg geheime wapen van Justin Vernon is natuurlijk zijn stem. Indrukwekkend op zich, maar voor hem ook een extra instrument waarmee gespeeld kan worden. Effecten zijn geen zeldzaamheid en sporadisch samplede hij zelfs die stem.
In een wedstrijdje boksen wint het optreden van Bon Iver van vorig najaar op punten van dat van Volcano Choir. Maar dat wil niet zeggen dat deze show niet verdienstelijk was. Integendeel, Justin Vernon is één van de meest interessante, muzikale figuren de dag van vandaag, die zelfs met zijn bezigheidstherapie weet te boeien.