Vivian Girls - Zalig Zeuren
Trix, Borgerhout (Antwerpen), 10 februari 2009
Inderdaad, ze zingen zeurderig. Nee, het zijn geen virtuozen op gitaar. Nee, lange nummers kunnen ze niet schrijven. Ja, ze klinken als een groep van meer dan twintig jaar geleden. En ja, we vinden ze onweerstaanbaar.
U snapt dat niet? Luister dan eens naar de debuutplaat van Vivian Girls, tien heel aanstekelijke liedjes die zelden meer dan twee minuten duren. Dat is alles samen goed voor meer dan twintig minuten amusement zoals wij dat sinds de beginperiode van de B52's niet meer meegemaakt hebben.
Deze drie meiden uit Brooklyn, New York, speelden maandag in de bar van de Trix in Antwerpen hun tweede concert op Belgische bodem, hun vierde op het Europese vasteland. Op het internet werden ze al een tijdje opgehemeld en hun debuut haalde de eindejaarslijstjes van invloedrijke sites. We waren dus benieuwd naar wat dat live zou geven.
Maar eerst nog een pluim geven aan Black Cassettes die de avond mochten openen. Bij Sukilove zingt Pascal Deweze en speelt Sjoerd Bruil gitaar, bij Black Cassettes draaien ze de rollen om. Dat resulteerde in leuke rechttoe rechtaan punkrock die we wel konden smaken.
Nog meer rechttoe rechtaan punkrock kwam van Vivian Girls. De blonde op gitaar, de rosse op bas en de zwarte op drums, het lijkt wel een marketingplan. De meisjes kwamen spontaan en ontspannen over en hielden er een strak tempo in. Vier tikken op drumsticks, gitaarrif begint, baslijn valt in en dan met zijn drietjes zingen alsof de wereld maar een saaie boel zonder uitweg is. Na twee minuten gedaan ermee, vier tikken op drumsticks en daar komt het volgende nummer al.
Op andere momenten zou de manier waarop de gitariste zich af en toe geconcentreerd door een eenvoudig gitaarlijntje sukkelde op de zenuwen werken, maar omdat wij moesten terugdenken aan de tijd dat we zelf op zolder oefenden om eenvoudige deuntjes deftig uit een gitaar te krijgen vonden we dat nu uitermate sympathiek. Hadden we in die tijd klassesongs als Tell The World en I Believe in Nothing en Where Do You Run To gekend dan hadden we het zeker een jaar langer uitgehouden daar op die zolder.
We hebben niet geteld hoeveel nummers er gepasseerd zijn. Na goed een uur hielden de dames er mee op. Voor het laatste nummer werd een poging tot jamsessie ondernomen en wisselden de instrumenten. De zwarte op gitaar, de blonde op bas en de rosse op drums, als om te tonen hoe gemakkelijk het kan zijn. En wij jaloers!