Violent Femmes - Hormonen uit de kast

Ancienne Belgique, Brussel, 20 juni 2014

“Hé kijk, daar is de boekhouder van Violent Femmes!” dachten we. We werden al snel de mond gesnoerd toen voornoemd sujet een rode Telecaster omgordde en Blister In The Sun inzette. Gordon Gano is niet langer de bronstige puber die hij eens was, en dadendrang en frustratie hebben plaats gemaakt voor een volwassener berusting.

Het eerste deel van de set, waarin de Vrouwen hun debuutplaat ‘Violent Femmes’ integraal brachten, kwam bij tijden dan ook een beetje makker over dan we hadden verwacht. Blister In The Sun leek ons net dat tikkeltje te traag, en Gano’s sneer net dat ietsiepietsie minder oprecht, maar dat deed op zich maar weinig af van de kwaliteit van de nummers.

Want songs als Kiss Off en Add It Up doorstaan de tand des tijds moeiteloos. Brian Ritchie is nog steeds machtig op de bas, en waanzinnig op de vibrafoon tijdens die andere klassieker, Gone Daddy Gone. Vanaf de eerste noot lieten de Femmes het publiek uit hun hand eten: net als de band waren zij gekomen voor een avond nostalgische fun. Niet meer, niet minder.

Nadat Gano voor Good Feeling zijn fiddle had bovengehaald, begonnen de heren uit Milwaukee aan deel twee van het concert. Daarin bewezen ze moeiteloos dat hun ster niet is uitgedoofd na de eerste plaat. Met Jesus Walking On The Water en Country Death Song raakten ze aan country, en Old Mother Reagan raasde als een pletwals in dertig seconden over ons heen.

Violent Femmes waren intussen danig opgewarmd en begonnen energieker te spelen. De hormonen van weleer tierden weer welig in Gimme The Car, en de drumsolo’s waarmee Black Girls werd ingezet en beëindigd werden op luid gejuich onthaald. Het begeleidende koper van The Horns Of Dilemma kreeg een glansrol in I Held Her In My Arms, en er werd afgesloten met het iconische American Music.

Omwille van de avondklok in de AB was er slechts ruimte voor één toegift. The Horns Of Dilemma én Steven De Bruyn – die met zijn Rhythm Junks het voorprogramma had verzorgd – werden mee de planken opgesleept, en met z’n allen brachten ze een versie van Blister In The Sun die wat ons betreft zeker niet moet onderdoen voor het origineel.

Violent Femmes zijn misschien niet meer zo snedig en in-your-face als ze ooit waren, maar bij het verlaten van de zaal zijn we werkelijk niemand tegengekomen zonder kamerbrede glimlach en een gevoel van herwonnen jeugd.