Vinicio Capossela - Rockopera a l’italiana
Théâtre Saint-Michel, Brussel, 15 mei 2012
In het kader van zijn Europese tournee ter promotie van zijn bejubelde cd ‘Marinai, Profeti e Balene’ passeerde zondag Vinicio Capossela in het wat weggestopte Théâtre Saint-Michel in Brussel. Omdat de zaal hoofdzakelijk gevuld was met vurig taterende Italianen, voelde je je als anderstalige een beetje de vreemde eend in de bijt.
De boeg van een schip, dat parmantig door de zaal kliefde, maakte duidelijk dat de zee met haar bewoners en gebruikers de rode draad van dit concert zou worden. En inderdaad, de man opende achter zijn piano met Il Grande Leviatano. Meteen was de stoomboot vertrokken.
Soms was de zee rustig, soms liet Capossela er een onstuimige storm over gieren en op het schip zelf speelde zich een spektakel af dat bijwijlen schatplichtig was aan de Italiaanse commedia dell’ arte. Het deed ons enigszins en mutatis mutandis denken aan de reeds lang vervlogen tijden van ‘Hair’ en ‘Jesus Christ Superstar’.
Maar er was meer aan de hand : gedurende ruim twee uur nam Capossela zijn publiek mee in zijn eigen fantasierijke wereld, bevolkt met walvissen en sirenen. Billy Budd liep er naast Goliath en Job maakte kennis met Calypso. Dat gebeurde allemaal in een perfect uitgekiende show, die niettemin vol zuiderse spontaneïteit zat.
Er waren te veel hoogtepunten om op te noemen. Capossela bracht bijzonder avontuurlijke muziek: de niet te overziene batterij instrumenten van de vijfkoppige begeleidingsband weefde een bezwerend, akoestisch soundscape, dat Capossela in een trance leek te brengen.
De verschillende songs tegen elkaar afwegen zou ze onrecht aandoen omdat ze allemaal zo verschillend zijn en toch passen in een groter geheel. Vooruit dan, I Fuochi Fatui en Dimme Tiresias waren bijzondere en rustige momenten en L’Oceano Oilalà en Vinocolo brachten dan weer volop ambiance in de keet.
Tegen het einde van het spektakel voerde Vinicio het tempo nog wat op en sluisde hij geruisloos enkele klassiekers uit zijn vroegere werk in de set. Heel de zaal maakte nu enthousiast slagzij en Capossela’s schip werd door een triomfantelijk volksdansende zaal in de haven onthaald.
Bij de bisnummers bracht Capossela een Italiaanse versie van La Nuit van Salvatore Adamo als eerbetoon en sloot hij, ondertussen doorweekt van het zweet en zichtbaar moe, af met een mooie, heel persoonlijke versie van Le Sirene.
Vinicio Capossela zal allicht nooit de verkoopscijfers halen van een Ramazzotti of Pausini, maar opwindend zijn zijn platen en optredens ontegensprekelijk. Als je hem deze zomer in Italië tegenkomt: stop en blijf luisteren !