Villagers - En dan mag het nu gaan gebeuren

Het Depot, Leuven, 17 november 2013

Succes is nog altijd de minst voorspelbare factor in een muzikale carrière. Toen U2 in 1980 de eerste keer in België speelde moesten De Kreuners op het laatste moment gebeld worden om publiek te lokken. Creep van Radiohead en You Don’t Know van Milow werden pas hits bij een tweede release. Kings Of Leon wilden Sex On Fire niet op ‘Only By The Night’ zetten. En Elbow deed niets fundamenteel anders op One Day Like This dan ze in al die eerdere nummers hadden gedaan. We kunnen zo nog wel even doorgaan, maar we moeten het over Villagers hebben. Zij zijn klaar voor de grote doorbraak. Nu u nog.

Begin dit jaar leek ‘(Awayland)’ de doorbraakplaat te gaan worden voor Villagers, zeker toen Radio 1 en Studio Brussel het aanstekelijke popliedje Nothing Arrived in de playlist opnamen. Vijf singles en een door middel van een doek gehalveerd Het Depot later kunnen we stellen: daar is nog niet veel van te merken.

U2-proporties zal Villagers allicht nooit bereiken. Daarvoor hebben de nummers te veel weerhaken, onverwachte wendingen, tempowisselingen en te weinig instant meezingbare teksten. Maar dat Conor O’Brien - hij doet ons elke keer weer een beetje aan Sioen denken - en de zijnen talent hebben is al meteen duidelijk vanaf verstilde opener My Lighthouse, een nummer dat O’Brien en toetsenist Cormac Curran in hun eentje voor hun rekening nemen. Iets dat ze bijna helemaal op het einde van de set met Memoir nog een keer zullen doen.

Villagers zijn moeilijk te vergelijken met andere bands. De ene keer zijn de songs compact, de andere keer kennen ze een langzame opbouw richting finale (Earthly Pleasures, The Waves). Soms zijn ze verhalend zoals het prachtige Twenty-Seven Strangers, waarin O’Brien excuses maakt omdat hij te laat was omdat de bus in panne viel. Een andere keer klinkt het nummer mooi en griezelig tegelijkertijd (I Saw The Dead) of zit er een gitaarlijntje of een zinnetje in het nummer, dat dagenlang in je hoofd blijft ronddwalen zoals in het nieuwe Occupy Your Mind of The Bell. En dat allemaal zonder die eigen sound, die ze duidelijk hebben, te verliezen.

Villagers speelden een knap en deze keer ook probleemloos concert dat bovendien prachtig werd afgesloten met nummers als Twenty-Seven Strangers en het trieste en nieuwe Hot Scary Summer in de bis en toch kon het niet tippen aan vorige keer dat wij hen zagen. Dat was in maart in de Botanique waar er wel technische problemen waren. Wij hadden de indruk dat het grootste deel van Het Depot eens kwam kijken wie dat nu waren, die Villagers, terwijl het publiek in Brussel duidelijk voor hen gekomen was.

Het toont alleen maar aan dat Villagers in de eerste plaats nog altijd een goed bewaard geheim is. Ergens willen we dat zo houden, maar ergens gunnen we de heren ook het succes waar ze recht op hebben.