Vic Chesnutt - Triestige Liedjes

De Kreun, Kortrijk, 28 maart 2009

Vic Chesnutt zit meer dan twintig jaar in het vak en heeft in die periode ongeveer vijftien platen bij elkaar geschreven. Regelmatig werkte hij samen met andere muzikanten die dan als begeleidingsband zijn sobere narratieve songs van franjes voorzien.

Laatst leverde dat 'North Star Deserter' op, een mooie samenwerking met Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra. Heden is de te promoten plaat 'Dark Developments', opgenomen met Elf Power, een band die ondertussen ook over een niet onaanzienlijk rijtje albums beschikt en de avond mochten beginnen.

Niets uit hun optreden deed ons evenwel vermoeden dat we straks enthousiast gaan grasduinen in hun back catalogue om parels te ontdekken. Daarvoor ontbrak het hun songs eenvoudigweg aan kwaliteit, de zanger aan charisma en de hele groep aan enthousiasme.

Na wat omschreven werd als "een korte pauze" was het hopen dat Vic Chesnutt die ingrediënten zou toevoegen en zo de avond goedmaken. Die heeft wél prachtige songs in overvloed en de attitude van ondeugend ettertje die hij vanuit zijn rolstoel uitstraalt zorgt ook altijd voor wat extra spanning.

Vic Chesnutt is er de persoon niet naar om terug te kijken. Alle songs kwamen bijgevolg uit 'Dark Developments', en wel mooi in de juiste volgorde ook.  Op zich is dat geen bezwaar maar het duurde wel tot het lange Mad Passion about the Stoic dat we een uitvoering zagen die het niveau haalde dat we van de man gewoon zijn en dat hij met bijvoorbeeld Thee Silver Mt. Zion moeiteloos oversteeg.

Dat kan niet volledig in de schoenen van de mensen van Elf Power worden geschoven. Als begeleidingsband waren die helemaal niet onverdienstelijk. Het leek ons eerder dat Vic Chesnutt zelf zijn dagje niet had en zijn cynische zelfspot hielp niet echt. De zelfverklaarde "little fucker" kondigde elk nummer aan als "another sad song" en het enige vrolijke nummer in de set werd dan ook door het publiek onthaald op een spijtig "oooh".

Uiteindelijk werd nog uit ouder werk geplukt. Met begeleidingsband kregen we My Old Hotel, Steve Willoughby en het onuitgegeven Independence Day nog mee, in de bissen bracht Vic Chesnutt op zijn eentje nog het grappige (ook onuitgegeven) Granny en Dodge. Zelfs daar leek zijn gitaarspel en zang slordiger dan gewoonlijk.

Misschien wordt het tijd voor een tournee zonder begeleidingsband met enkel de akoestische gitaar en een Best Of-setlist. Het is ongepast te zeggen dat we daar een been voor zouden overhebben, maar toch: het scheelt niet veel.