Vestrock 2016 - De Staat baas boven baas

Festivalterrein, Hulst, 5 juni 2016

Stelden we op dag een nog vast dat er weinig Belgen op Vestrock 2016 aanwezig waren, dan was dat op de tweede dag alvast op het podium verholpen. Met K’s Choice, The Van Jets, Compact Disk Dummies, Douglas Firs en Faces On TV waren we er goed vertegenwoordigd.

Maar eerst weer de Ierse connectie van Vestrock. Op dag een mochten The Academic zieltjes winnen. Vandaag was het de beurt aan het beloftevolle All Tvvins. Met Darkest Ocean scoorden ze over het Kanaal al een hit en ook wij raakten vorig jaar geïnteresseerd in dit trio dankzij het borrelende Thank You.

Conor Adams heeft een warme stem die een breed spectrum aankan en ging er samen met begenadigd gitarist Lars ondanks het vroege uur duidelijk voor. Dat kon niet gezegd worden van het nogal tamme publiek dat alleen de technische problemen van drummer Lewis Hedigan als excuus kon inroepen want aan de inzet en de kwaliteit van de nummers zal het niet gelegen hebben.

K's Choice is ook in Nederland een naam. Het festivalterrein was tegen drie uur dan ook al goed volgelopen voor de Vlaamse rockband die aftrapte met het centrale nummer uit hun laatste album ‘The Phantom Cowboy’: We Are The Universe.

En ook al was de band pas terug uit Zwitserland en hadden ze er ook een Amerikaanse tournee opzitten, toch rockten Sarah B en co. als een fris bandje. K’s Choice anno 2016 is As Rock And Roll As It Gets. De band onderging met de laatste plaat een geslaagde metamorfose terug naar de rock, zeg maar een Private Revolution.

En natuurlijk werden klassiekers als I Believe In Me en Not An Addict nog altijd op het meeste applaus onthaald, maar toch overtuigden ook de nieuwe, gespierdere songs. Verrassend was ook hoe fris Carry You Tonight uit ‘Echo Moutain’ van een jaar of zes geleden nog klonk.

Veel mensen waren verrast door K’s Choice, maar wat ons het meest verbaasde, was dat de band zo laag op de affiche stond, want wie kan er zo mooi afsluiten met songs als Everyting For Free en een striemend Come Alive?

Compact Disk Dummies werd in de tent gezet. Een goede zet want dat was de enige plek die om halfvijf in de namiddag al nachtclubduister genoeg was voor hun broodnodige lichtshow en onze gênante dansmoves. De broers Coorevits vroegen daar natuurlijk zelf om vanaf opener What You Want uit het mini-album ‘Mess With Us’.

En dus stonden niet alleen wij vanaf Mess With Us mee te springen, opgejut door Lennert Coorevits. En dat verbod op crowdsurfen? Dat brak hij toch bij Holy Love! Kijk, dat is het soort overgave dat we van een frontman verwachten.

Dat het feestje bleef doorgaan tot The Reeling waarbij Lennert de boxen bekroop en weer het publiek indook terwijl zijn broer Janus haast stoïcijns achter zijn indrukwekkende batterij elektronica bleef schuilen, hoeven we niet te vertellen. Een laatste keer raven kon op de instrumentale electropunkrocker F.E.E.R.S en dan konden we bekomen.

Bij Echotape bijvoorbeeld. De Londenaars stonden ondertussen met de zon in de ogen het beste van zichzelf te geven op de Main. Hun zomerse poprock was een leuk tussendoortje maar stond toch wat hoog op de affiche. Vorig jaar stond de band hier ook al een keer en hun optreden bleek op We’ve Been Dreaming na (de voorloper van het nieuwe album dat volgende maand uitkomt) bijna identiek aan dat van vorig jaar.

Het was dan ook het uitgelezen moment om iets te drinken en er was plaats genoeg om te gaan zitten voor het podium. Dat er ondertussen een bandje speelde, was een leuk extraatje. Slotnummer See You Soon begeleidde ons naar de kapel waar nog enkele meerwaardezoekers de soulbelofte Max Jury wilden zien. Die startte achter de piano voor Little Jean Jacket en oogstte meteen een warm applaus.

Wij kenden Jury al van zijn singles Black Metal (helaas niet in de set, noch op zijn debuutplaat) en Numb, dus onze verwachtingen lagen al hoog. Dat Jury deze moeiteloos inloste, stond dan ook evenwijdig aan de steeds groeiende groep luisteraars.

Jury werd bijgestaan door een gitarist en een bassist, maar kon het ook alleen zoals hij bewees met Great Americana Novel en zijn nieuwe single Love That Grows Old.

We waren niet met velen die Jury aan het werk zagen in de Kapel, maar zij die er wel bij waren, zullen het later nog trots vertellen. Zij die er al bij waren in september 2014 in de Arenberg, nog trotser. Mis deze jonge versie van Randy Newman niet op Pukkelpop of u blijft beschaamd achter.

The Van Jets dan. Binnenkort op TW Classic in het voorprogramma van The Boss maar nu dus gewoon op Vestrock. Welcome To Strange Paradise werd nog lauw onthaald en we hebben The Van Jets al scherper gezien, maar na Carpet Man kwamen zowel band als publiek stilaan onder st(r)oom met Electric Soldiers.

De vrolijke gekte van Johannes Verschaeve en band is dan ook aanstekelijk. Er was zelfs plaats voor een streepje Sound Of C van Confetti's in Sound Of Sea. Daarna zette The Van Jets hun jukebox vol hits aan en het hek ging helemaal van de dam bij slotnummer Two Tides Of Ice waarin Verschaeve iets onbehoorlijks lijkt uit te steken met z’n gitarist.

Terug naar de Kapel voor een paar spannende elektronica-acts. Eerst het Amsterdamse CUT_ dat verleidelijke zang en triphop koppelt aan bad ass James Blakeachtige beats. Single Tactics bracht ons meteen in de juiste sfeer.

En al is frontvrouw Belle Doron nog een ruwe diamant wat betreft show verkopen, zingen bleek ze zeker te kunnen. Wat het duo uitvrat met Papaoutai van Stromae kon terecht op het applaus van de maestro zelf rekenen want ook wij vonden het onweerstaanbaar.

Het op tegendraadse beats drijvende Tune In Tune Out wordt in september de nieuwe single en Doron wist nu al dat het gaat scoren. Ze zou wel eens gelijk kunnen hebben. Om in de gaten te houden!

Daarna was het wachten op Faces On TV. We zagen Jasper Maekelberg in het voorjaar nog op We Are Open, maar er bleek in die korte tijd veel veranderd. Ondertussen is er de uitstekende ep ‘Traveling Blind’ en Maekelberg heeft ook een band rond zich verzameld. De indrukwekkende verzameling pedals was nu dus eerlijk verdeeld en dat zorgde voor een meer ontspannen zanger die ook af en toe de front kon opzoeken al dan niet met gitaar.

Maekelberg en zijn driekoppige band startten ongemeen dromerig, maar It’s Coming In schakelde de set in hogere versnelling en de intensiteit werd ook zichtbaar in Maekelbergs ogen. Travelling Blind en afsluiter Love/Dead kende iedereen maar met het funky Clap Hands bewees Faces On TV ook nog over onbekend wapenarsenaal te beschikken.

“Gravity is keeping me down” zong Maekelberg in No Word, maar of dat zal volstaan om Faces On TV klein te houden, durven we te betwijfelen. Deze band wordt groot, daar is geen kruid tegen gewassen, dat bewezen wel de reacties op het afsluitende duo Pray The Light, waarin de gitarist zich helemaal kon uitleven en het meegezongen Love/Dead.

De Staat zagen we al eerder op Vestrock. Toen onder een stralende zon, maar ondertussen klom de Nederlandse band op de affiche tot net onder de absolute headliners. Helemaal terecht ook want De Staat is een van de apartste en spannendste bands van de Lage Landen die verschillende stijlen als hiphop, indierock, stoner en voodoopop met elkaar verbindt.

Maar genoeg Peptalk: met het beste uit ‘O’ en ‘I_CON' en af en toe een duik in de Sweatshop van ‘Machinery’, jut Torre Florim de discipelen op. Al spelen haperende toetsen van Rocco Hueting de band in de openingssong wat parten, algauw bleek dat De Staat zijn plaats zo hoog op de affiche meer dan waard is.

De technici mochten nog rook spuien zoveel ze wilden. Zelfs in de mist en met de ogen dicht, bleef De Staat onmiskenbaar herkenbaar, zelfs bij het dansbare rustpunt Make The Call, Leave It All. Het kwam alleen maar de energie van Make Way For The Passenger ten goede.

De set bereikte een hoogtepunt toen Florim zichzelf filmde tijdens Help Yourself en hij uitvergroot op het let-scherm verscheen. Toen hij daarna ging dollen met de camera en ook het publiek ging filmen, ging iedereen collectief uit z’n dak.

En toch ging De Staat ook daar nog over. Met Witch Doctor natuurlijk, de single die sinds de videoclip steevast goed is voor een circlepit waarin ook wij vrolijk mee hosten. Wat kan hier nog tegenop?

Modestep misschien? Ach nee. De electrorockende dubsteppers uit Londen deden wel hun best en verzorgden de show met maskers, rook, vuur en vuurwerk en een verrassend afwisselende set, maar toch (of net daarom) kregen we de indruk dat hier teveel was over nagedacht. Voor sommigen was dit een feest, maar wij voelden ons alsof we op een party zaten waar alleen alcoholvrij bier werd geschonken en we niets of niemand kenden. De nummers raakten ons bovendien niet en daar moet het bij muziek toch nog altijd om gaan. Prima show dat wel, maar voor ons was Vestrock 2016 daarvoor al geslaagd.