Vestrock 2015 - Dag van de gitaar

Festivalterrein, Hulst, Nederland, 12 november 2015

Tweede dag Vestrock, tweede dag zomerweer. Dat en publiekstrekkers als Therapy? en Anouk zorgden ervoor dat de Vesten compleet overrompeld werden. Niet zoals in 1645 door Frederik Hendrik van Oranje, maar nu door duizenden muziekliefhebbers.

De van emotie zwangere teksten, die Jakes van onder zijn pet over de wei schreeuwde, werden net als vorig jaar ondersteund door het potige rockgeluid dat de andere vier bandleden produceerden, maar dit keer kwam alles nog beter over dan vorig jaar. Deze band is duidelijk op weg naar de top en het is maar een kwestie van tijd voor iedereen de – overigens prachtige– bandnaam zal kennen. We zijn ondertussen nog altijd aan het proberen om het haar dat rechtkwam op onze armen tijdens Backroads terug te doen liggen. Dit was veel meer dan een bevestiging: die mannen van Lonely The Brave worden Kings Of The Mountain.

Ondertussen is ook Vlaanderen een superband rijker. Dat bewees Helsinki in de Living. De bandleden hebben allemaal al lang hun sporen verdiend. Zanger/ gitarist Thomas Vanelslander speelde o.a. bij Gorki en K’s Choice, bassist Pim De Wolf bij Derek & The Dirt en Thou, gitarist Joos Houwen bij Statue en Dvkes en Ace Zec drumde al bij Customs en  Nailpin.

Dat verraadt meteen waarom de band met zoveel branie de Living afbrak met potige rock, maar ook met een frontman die de nummers met veel humor aan elkaar praatte (“Straks spelen we nog nummers van René Froger”), het publiek na drie nummers recht kreeg en meteen verklapte waarom Wallace Vanborn de dag vooraf verstek moest geven: "De mietjes waren met hen op stap geweest." De rest moesten we zelf maar invullen. Voor de soundtrack van onze wilde fantasie zorgde de band wel.

Die bestond uit tien snedige rocksongs die The Strokes en Black Rebel Moteorcycle Club zouden kunnen doen blozen. Enkel Never Easy was een relatief rustpunt met mooie slidegitaar van Joos. Op een plaat van Helsinki is het wachten tot september, maar deze zomer zijn ook zij een aantal keer live mee te maken. Mis ze niet!

Het weze ondertussen duidelijk: Vestrock 2015 stond echt in het teken van de gitaarrock en dan moesten het herboren Zornik , Therapy? en Don Diablo nog komen. Dat Therapy? - en zeker Andy Cairns - er opnieuw zin in hadden, bewezen ze al deze middag in de Basiliek en ook nu weer was het legendarische trio in bloedvorm. De Ieren deelden een eerste lel uit met de openingstrack van hun laatste album ‘Disquiet’(Still Hurts), brachten dan ode aan Joy Division met Isolation en droegen Die Laughing op aan o.a. Kurt Cobain en Lennon.

Al onze idiote neefjes waren tegen dan al in een heftige moshpit terechtgekomen waarbij ook de omstaanders in de klappen deelden. Voor het eerst moesten de veiligheidsmensen in actie komen, maar meer dan met bezorgde blik toekijken, zat er niet in. Gelukkig ontaardde de boel net niet en het is zoals Cairns en de zijnen in het aan Lonely The Brave opgedragen Stories stelden: “Happy people have no stories”.

We leerden trouwens ook bij: Tides wordt de nieuwe single. Beetje vreemde keuze, want Insecurity werd veel harder meegebruld. Ondertussen bleef Cairns maar vragen of Vestrock er klaar voor was. Dat begon danig op de zenuwen te werken. Gelukkig konden we onze nervositeit kwijt in Teethgrinder , Diane en Potato Junkie en brulden we met het verstand op nul mee op vraag van Cairns: “Neil, Neil, drum like a motherfucker!” Een streepje Nowhere Man van The Beatles mocht het orgelpunt inluiden: Going Nowhere. Waar de Noord-Ieren van Therapy? naartoe gaan na deze plaat en bijhorende tournee is nog onduidelijk, maar feit is wel dat de band nog steeds een wei in de fik kan steken.

En dan was er ook nog Anouk. Weer een ticketje richting "Hotel Mémoires" dat op het eind van de jaren negentig en in het begin van de huidige eeuw een populaire bestemming was. De Nederlandse stond maar liefst zes keer op Rock Werchter om maar even te duiden hoe populair ze is geweest. En ook nu nog was het ongelooflijk drummen tot halverwege de Vesten. Vorig jaar verkocht Vestrock uit, maar zo veel volk per vierkante meter als bij Anouk, dat hadden we hier nog niet meegemaakt.

En het dient gezegd: niet alleen de Vlaamse Leeuw, ook de Hollandse tijgerin kan nog klauwen en liet gelukkig de softe boel van de laatste jaren grotendeels achterwege. Ze moest wel af en toe op adem komen na – weer eens – alles te geven en mikte er slim even Michel tussen om bij te komen na een furieuze start. Maar zelfs zo wist ze het publiek te plezieren. Tussendoor spuwde ze al eens met water zoals na Three Days In A Row en stiftte ze haar lippen terwijl de gitaristen in duel gingen tijdens Modern World. Het was duidelijk: Anouk is nog altijd – en misschien meer dan ooit – een rockdiva in Nederland.

Vestrock had dit jaar met Monster Youth en Helsinki weer een paar leuke verrassingen en, naar verluidt, was ook Echotape flink de moeite. Verder wisten een paar bands als Lonely The Brave en Tout Va Bien al het goede dat we van hen verwachtten te bevestigen en zorgden een paar grote namen voor veel publiek. Nu zijn de vesten rond Hulst weer aan de watervogels. Tot volgend jaar juni.