Vestrock 2015 - Er komt een monster aan
Festivalterrein, Hulst, Nederland, 6 juni 2015
Dertig graden en meer. Tijd voor het eerste echte zomerfestival! Hoewel, 21 juni is nog een halve blokperiode te gaan…
Vestrock, het sympathieke, gezellige festival net over de grens met Hulst, is niet het grootste, maar wel een van de inventievere festivals in het landschap. De organisatie weet jaar na jaar het karakter van familiefestival te combineren met leuke extra’s zoals de Vestrock University, kunst en een “silent stage”. Dit jaar kwamen daar ook nog eens woonkamerconcerten bij in “The Living”, een kleine tent en speciale concerten in De Basiliek, een podium in de Sint- Willibrordusbasiliek in het hart van de vestingstad.
Pussies als we zijn lieten we het ergste deel van het warmteonweer passeren vooraleer koers te zetten richting Hulst en pikten zo aan bij Raglans. Die stonden eigenlijk als afsluiter in de Living geprogrammeerd, maar door het afzeggen van Wallace Vanborn kwamen ze zomaar op de Jupiler Stage terecht, net voor publiekslieveling Dotan. Dat bleek zo slecht nog niet, want de zomerse pop verjoeg zowaar de laatste onweerswolken en deed de temperatuur al terug wat oplopen. Grappig genoeg bleek het nummer White Lightning het sein voor de weergoden om de handdoek in de ring te gooien. “This could be the start of something new”, zong Stephen Kelly en dat zou wel eens waar kunnen zijn, want de Ieren grossieren in aanstekelijke songs en bleken een prima festivalband.
Ondertussen pakte het publiek samen voor de naastgelegen Zeeland Stage, want daar stond het Nederlandse hitwonder Dotan klaar. Deze headliner stond slim geprogrammeerd op een kindvriendelijk uur en in de eerste tien rijen was de gemiddelde leeftijd dan ook minder dan veertien jaar. En de meisjes in de nek van een gewillige drage, waren steevast tien jaar te jong om borsten te flashen. Dotan had kunnen aftrappen met oude single Fall waarvan de eerste zin luidt: “Come out while the rain is gone”, maar hij koos toch voor Hungry. Veel maakte het allemaal niet uit. Alle songs van Dotan liggen vlot in het gehoor. Ze zijn onderling wat inwisselbaar en compleet onschadelijk, maar ze kregen wel de handen vlot op elkaar. Eindigen deed Dotan dan toch met Fall en uiteraard met Home.
En naar huis, is de richting waarin alle brave kinderen daarna hadden moeten gaan, want Drive Like Maria gooide het stuur resoluut om naar daar waar rock veel en vettig is. Een richting die het Vestrockpubliek niet volgde. Was het bij Dotan drummen, dan kon je bij dit rockende viertal rustig doorheen de frontrijen kuieren (alleen uitkijken voor de vuist van een occasionele enthousiasteling). Het was dan ook al de derde keer dat de rockers op Vestrock passeerden en hun laatste plaat dateert al van drie jaar geleden.
De band startte wel met drie nieuwe nummers, die bewezen dat het vuur nog niet gedoofd is, maar om dat ook bij de fans brandend te houden, had meer overgave op het podium wel gemogen. Alleen gitariste Nitzan Hoffmann leek er vanavond echt zin in te hebben en dus duurde het tot het afsluitende trio Ghostrider, I’m On A Train en Black Horses voor het spel op de wagen zat.
Vervolgens hadden we op veilig kunnen spelen en kiezen voor die andere headliner: Arsenal, maar Drive Like Maria had ons op onze honger naar echt vuile rock laten zitten en dus togen we richting Living waar Monster Youth zijn duivels zou ontbinden. Dat de weg naar internationale roem voor dit viertal nog lang is, daar zijn Pauwel De Meyer (Zarkan Mehillab) en zijn partners in crime zich duidelijk van bewust. Ze trapten af met een furieus Long Way To Go en wat volgde, was een spervuur van furieuze songs uit de in oktober te verschijnen debuutplaat.
ADHD-gitaren kronkelen rond scheefgetrokken ritmes in telkens minder dan drie minuten, een paar uitzonderingen niet te na gesproken. Zo is Boredom Of Life een song als een wurgslang: verstikkend, lang en ogenschijnlijk lethargisch, maar vergis je niet want het is een monster. En Life’s Too Short (Like The Weekend) is een breekbare elegie, die het leven beweent en de enige die gelijkenissen vertoont met De Meyers oudere werk. Volledig opgepept en met tuitende oren konden we daarna vaststellen dat onze beredeneerde gok de juiste was. Arsenal overtuigde de massa moeiteloos en de handen gingen boven de hoofden tot op de laatste rijen, maar wij behoorden toch maar netjes tot de happy few die wisten welk monster er op komst is.