Veronica Falls - Haastig razend

Ancienne Belgique, Brussel, 15 mei 2013

Soms is het leven onrechtvaardig. Dat Veronica Falls in een halfvolle AB Box moet komen spelen is zo één van die mankementen in het universum die moeilijk te aanvaarden zijn. Met wat meer airplay had hun retro-gitaarpop vast meer oren bereikt.

In hun voorprogramma hadden ze Dirty Beaches meegebracht. Dit was voor ons een eerste kennismaking, en een die al een stuk eerder had mogen gebeuren. Dit eenmansproject van Canadees-Taiwanees Alex Zhang Hungtai deed ons terugdenken aan de hoogdagen van de elektro-wave zonder muf aan te doen. De twee begeleidende muzikanten zorgden voor beats met respectievelijk hun samplebank en drumpad. De man zelf maakte molenwiekende slagen in de lucht en zong met zijn donkere basstem onverstaanbare flarden tekst. We dachten terug aan de hoogdagen van The Neon Judgement en bij het laatste nummer, een in gitaarreverb opgetrokken ballad, ook even aan The Jesus & Mary Chain.

Er bleven vijftig minuten over voor Veronica Falls, en dat leek op voorhand te weinig. Maar zie, in een rotvaart raasde het viertal door een vijftiental nummers en maakte de set keurig op tijd af. Het ging zo snel dat het voorbij was nog voor je goed en wel de kans had gehad om in de sfeer te komen.

Hoewel de tweede plaat iets minder is dan hun debuut viel dat live niet te merken. Songs als Tell Me of My Heart Beats klonken alsof ze op beiden hadden kunnen staan. Ze overtuigden niet echt, maar dat kwam door een gebrek aan een juiste geluidsbalans die er voor zorgde dat de stemmen niet zo goed overkwamen.

Het duurde tot een heel eind in de set voor we daar niet meer op letten, en eigenlijk was het pas bij afsluiter Come On Over dat we helemaal mee waren. Er volgden nog twee bisnummers, waaronder de cover van Roky Erickson’s Starry Eyes en dan zat de tijd er op.

Al bij al was dit geen slecht concert, maar wat ademruimte en enthousiasme waren welkom geweest. Er staan kalmere nummers op hun albums, waarom lieten ze die links liggen? De bassiste stond te musiceren als was het een begrafenis en de drummer was de enige die een routineus woordje richtte tot het publiek. Alleen zangeres Roxanne Clifford gaf niet de indruk dat ze nog snel een trein moest halen om thuis te komen. Hier zat meer in.