Vaya Con Dios - Nostalgisch afscheid

Vorst Nationaal, Brussel , 26 oktober 2014

In de jaren tachtig waren we akkoord met Willy Willy: Vaya Con Dios was niet rock-’n-roll genoeg om veel tijd aan te spenderen. We deden dan ook ons best om de nummers te negeren, al werden sommige zo’n grote hits dat eraan ontsnappen onmogelijk was. Dat bleek anno 2014 toen in het café om de hoek 'The Greatest Hits' van Vaya Con Dios de soundtrack bij een dronken nacht vormde en dat wat we al die jaren hadden proberen negeren frisse, uitstekende popmuziek was met doorleefde, mooie teksten die we volledig uit het hoofd kenden.

Ons Frans is er ook beter op geworden in de tussentijd, en Brussel is sinds een paar jaar onze thuisstad, net als bij Dani Klein. Dat ze de dag daarvoor het Antwerps Sportpaleis had misbruikt voor wat, naar het schijnt, niet meer dan een generale repetitie was vonden wij uiterst sympathiek. Daarvoor dient dat gebouw toch? In Vorst was het te doen, het allerallerlaatste optreden, de nu-of-nooit-kans om de levende legende aan het werk te zien.

Al mankeerde er in Vorst ook nog één en ander aan de show. Vooreerst was er de wat kneuterige projectie van foto’s uit de oude doos. Op één moment werd een pianodeuntje van Kleins vader Charles Schoovaerts gespeeld en zat iedereen onderwijl naar foto’s uit haar familiealbum te kijken zonder dat er verder iets gebeurde. Tijdens Je l’aime, je l’aime, een bewerking van de hymne van de Romazigeneurs, werd een plaatje getoond van de typische Romafamilie, inclusief een paar afgeleefde mama’s die poseerden met hun smeet ongewassen kinderen voor de huifcaravan. Moest dat echt? En de oude video die meeliep tijdens Nah Neh Nah stond los van wat er live op het podium gebeurde en leidde zo alleen de concentratie af.

Allicht was één en ander bedacht met de dvd, die later van dit evenement moet verschijnen,  in het achterhoofd. Die stak wel meer spaken in de wielen. Bijvoorbeeld toen het danslustige publiek voor Night Owls eindelijk van zijn stoel was opgeveerd, maar de setlist niet kon veranderd worden omdat al de plannen van de productie anders in de war zouden geraken. “C’est con, on va faire une chanson triste maintenant”, zei Dani Klein. En inderdaad, het was een beetje lullig dat ze op haar afscheidsfeestje een slaaf moest zijn van een voorgeschreven script in plaats van zich losbandig uit te leven.

Hulde aan het koppeltje dat tijdens What’s A Woman in het midden van de zaal een slow danste. Het was een beetje een melige versie van het nummer. Met aangedikte vibrato’s in de stem van de mannelijke zangpartij. Maar dat mocht. De zangers en zangeressen hadden zich vier op een rij op barstoeltjes geplaceerd en het enige dat mankeerde om je in een intieme jazzclub te wanen, waren wat discoballen en gedempt avondlicht. Ook het meer swingende Don’t Cry For Louie bleef in die sfeer en vormde samen met Puerto Rico en Just A Friend Of Mine een centraal punt in de set waar de hits werden aaneengeregen.

Daarnaast was er plaats om uitgebreid de “potes” te huldigen met wie Dani Klein gedurende haar carrière had samengewerkt. Met Willy Willy bracht ze een nieuw nummer dat zich tekstueel baseerde op dat rijke verleden. Met Arbeid Adelt bracht ze Stroom, een nummer dat nooit een uitblinker was en ook hier grotendeels over de hoofden van het publiek vervloog.

Een hulde aan Brussel zorgde voor een feestmomentje toen ze samen met Maurane Jacques Brels Bruxelles coverde. Het ontbrak wat aan punch en het Vlaamse deel van het publiek vroeg zich het hele nummer lang af wie die Maurane zou zijn, die door de rest van de zaal zo enthousiast werd onthaald. Het demonstreerde zo ook dat Vaya Con Dios een van de laatste bakens van de Belgische cultuur was, waarin men verder keek dan de taalgrens breed is.

Het is gedaan en het is voorbij. En nostalgie, hoe mooi ook, helpt ons geen meter vooruit. Een dvd van dit afscheidsconcert is wat we te goed hebben. Hopelijk tovert Dani Klein geen bijhorende Final Farewell Tournee uit haar mouw want daar zouden we enkel cynisch van worden. En laat dat gebrek aan cynisme, die onbevangen spontaniteit waarmee Vaya Con Dios de muzikale uithoeken van de wereldbol verkende, het laatste zijn wat we van dit project onthouden. Het is mooi geweest. Vaya Con Dios, Dani.