US Girls - Mooie, kapotte liedjes

Les Ateliers Claus, Brussel, 8 maart 2013

Autumn Falls is niet het enige wat te gebeuren stond deze week in onze hoofdstad. In Les Ateliers Claus stond U.S. Girls geprogrammeerd. En afgaande op de lofbetuigingen die het album ‘Gem’ te beurt viel, ook op deze eigenste site, kon dat best wel eens de moeite worden. We hadden nog een reporter over om dat voor u te gaan bekijken.

Op dat ‘Gem’ staat een nummer dat Slim Baby heet en gaat over de Canadees Slim Twig, die de productie voor zijn rekening nam maar ook met de U.S. Girl zelf de lakens, de was en de plas deelt. Hij mocht de avond openen.

Zijn muziek deed aan allerlei andere groepen uit de rockgeschiedenis denken, van Carter USM tot The Kooks en The Rolling Stones. Misschien was het op zich niet origineel te noemen, maar het was best leuk en meer moet dat soms niet zijn.

TG Gondard leek met zijn vestje van de zetelhallen in Hoboken en zijn petje met marihuanasymbool recht uit de marge van de maatschappij te komen. Hoe hij zich van daaruit aan de nodige synthesizers heeft geholpen vragen wij ons dan af. Verkopen ze dat tegenwoordig in kringloopwinkels?

Maar de man heeft voldoende creativiteit om uit die toestellen ook iets te halen dat het horen waard is. Meer zelfs: de loops, die uit de dozen kwamen, waren fris en de man zong met zoveel overtuiging in een soort onverstaanbaar koeterwaals dat je zijn muziek wel moest appreciëren.

Er zijn er die de muziek van U.S. Girls proberen te analyseren als intellectueel commentaar op hooks in popmuziek, maar dat is te vergezocht. Meghan Remy maakt simpele, mooie liedjes. Ze verneukt die achteraf met een goede laag lo-fi, al zou je ook kunnen stellen dat ze haar songs weigert op te smukken met een te gladde productie. Het is net dat onaffe dat haar muziek dat scherpe kantje geeft.

Live leek ze bijna een incarnatie van Amy Winehouse. In het theaterspiegeltje (inclusief lampjes) op het keyboard verifieerde ze zorgvuldig of haar pruik goed zat, en op purperen kousenvoeten tracteerde ze het publiek op een innemend brede glimlach.

Haar nasale stem werd heel het concert door van een grote portie galmeffect voorzien, waardoor de meeste van de teksten zo goed als onverstaanbaar waren. Ook de tapes die meespeelden waren nauwelijks in de geluidsmix te onderscheiden. Maar de band musiceerde met veel goesting en dat volstond ruimschoots. We herkenden een mooie versie van Jack en het fantastische North On 45, maar er passeerden ook oudere nummers.

Rosemary eindigde in feedbacknoise en betekende meteen ook het einde van het optreden. Nog één toegift kregen we cadeau en na amper veertig minuten hield ze ermee op. Dit had gerust wat langer mogen duren.