Underworld - Underworld kan het nog
Ancienne Belgique, Brussel , 23 maart 2015
Twintig jaar geleden zaten wij in de zetel naar Samson en Gert te kijken, terwijl wij eigenlijk huiswerk Frans moesten maken. Rick Smith en Karl Hyde hadden wel iets anders te doen en lanceerden toen ‘dubnobasswithmyheadman’, het eerste en legendarische album van Underworld. En die verjaardag vierden ze door even de AB in brand te steken.
“Hier is het allemaal begonnen. Jullie waren het eerste land om onze muziek te omhelzen. België betekent veel voor ons.” Meer hadden ze in de AB niet nodig om al een eerste keer helemaal gek te worden. Er werd omarmd alsof het Internationale Omarmdag was. Zelfs na twintig jaar zit er geen milimeter slijt op de eclectic acid van het Britse duo, laat staan op het enthousiasme van de fans.
Geen nieuwe schijven of fantasietjes, maar een integrale ‘dubnobass’ inclusief dezelfde volgorde, vormde de ruggegraat van de avond. Underworld startte dus met Dark&Long en legde via topper Mmm...Skyscraper I Love You, waarop Rick Smith zijn duivels mocht loslaten, de link naar Surfboy. Zweetdruppels vlogen in het rond en mensen in de zitjes bovenaan vonden een volledig nieuwe dansstijl uit, namelijk de extatische bovenlichaamtwist.
Tongue en River Of Bass haalden het tempo wat naar beneden, maar van zodra de "Everything"-s van Cowgirl door de boxen knalden, toonde het publiek waartoe het echt in staat was. Terwijl Karl Hyde zijn kruis suggestief van links naar rechts zwierde op elke lettergreep van I’m invisible, was het Olympisch slalommen tussen zwalpende ledematen. De stroboscopen flitsten als een horde paparazzi en de spots draaiden rond alsof ze naar ontsnapte gevangenen op zoek waren.
En dan moesten Bigmouth, Spikee en Rez de revue nog passeren. Next level fitness. En als kers op de taart kreeg de kolkende massa nog eens Born Slippy als uitgesponnen bisnummer op het bord. Alsof de volle maan plots tevoorschijn kwam, brak het beest in elke aanwezige uit. Luid gebrul, wild gestomp, extase alom. Precies alsof iedereen in de zaal al twintig jaar lang op dit moment zat te wachten. En misschien was dat ook wel zo.