Ultravox - Geeuw

Trix, Borgerhout, 12 oktober 2012

Ben je verwend als je zo'n vijftig concerten per jaar doet? Waarschijnlijk wel. Kan je je dan nog neutraal opstellen? En moet dat dan eigenlijk? Allemaal vragen die door ons hoofd schoten terwijl we stonden te kijken naar Ultravox in Trix. 

Ze touren terug sinds 2008. En ze hebben ook nog eens een nieuwe plaat opgenomen, de eerste in achtentwintig jaar of zo. Maar wij hebben vooral goede herinneringen aan - durven we het zeggen? - 'Vienna', de langspeelplaat die decennia geleden de doorbraak betekende. En waarom zou dat in 2012 dan niet meer kunnen. Maar na het eerste deel - de show was opgedeeld in twee helften; dat heb je nu eenmaal met oude mannen - wisten we dat het dus niet meer klikte.

Jawel, je kon ons er nog op betrappen dat de voet meetapte op het ritme van Reap The Wild Wind. En Western Promise ging er ook vlotjes in, al beseffen we nu wel dat dat een meesterlijke rip-off van Kraftwerk is. Maar de nieuwe nummers ontbreekt het aan pit, ook al waren er steeds wel enkele fans die zich voor de waarde van vijfendertig euro lieten meeslepen. Het was eigenlijk gewoon te vlak allemaal.

Maar - zo werden wij er door de organisatoren fijntjes op gewezen - er was nog een tweede helft. En dus probeerden we even alle vooroordelen opzij te zetten en zagen we hoe de band – we geven het vlakaf toe – de zaal royaal inpakte en van een veelkleurig lintje voorzag.

Het zat dus eigenlijk wel goed met de setopbouw. De nieuwe nummers zaten verstopt tussen de klassiekers en konden op die manier de pret niet drukken. Heel wat (oudere) fans, voorzien van hippe T-shirts van Daft Punk of Phoenix, lieten zich helemaal gaan en dansten zich, naargelang de hoeveelheid alcohol in het bloed, te pletter. Gezien de zaal niet echt uitverkocht was, was er daarvoor meer dan voldoende ruimte en stelde dat geen enkel probleem.

Hoeft het nog gezegd dat nummers als Vienna, All Stood Still of afsluiter Hymn luidkeels werden meegebruld en zelfs even werden overgenomen door het publiek. Wat dat betreft was de opdracht helemaal vervuld. Dat tweede deel leidde naar het (voorspelbare) hoogtepunt. En eerder hadden wij toch al kunnen genieten van dat spel tussen gitaar en viool in The Thin Wall.

Wel jammer dat er in de bisronde dan niet werd doorgegaan op het elan. Contact (één van de nieuwe nummers) is misschien niet zo’n goede keuze als eerste bisnummer, ook al omdat het tempo van die song laag ligt. Maar als je Midge Ure – zijn stem deed het eigenlijk nog uitstekend –Dancing With Tears In My Eyes hoorde inzetten, wist je al dat hij de zaal uit zijn hand zou doen eten. En die voorganger was dan al lang vergeten.

Wie er trouwens niet bij was, kan binnenkort ongetwijfeld zijn geheugen opfrissen als hij/zij zich de dvd aanschaft, want talloze camera’s legden elk hoekje van het podium vast voor het nageslacht. Zelf gaan we die kelk toch maar aan ons voorbij laten gaan. Daarvoor hebben we net iets te veel gegeeuwd tijdens dit optreden. Maar het waren wel neutrale geeuwen.