Ufomammut - Muur van geluid
Trix, Antwerpen, 13 mei 2013
Als een soort groot, buitenaards oerbeest weet Ufomammut zich te handhaven in de kleine niche van de Stonerdoom. Deze drie Italianen legden hun ziel bloot voor het publiek terwijl ze zonder al te veel moeite het spreekwoorldelijke dak van muziekcentrum Trix bliezen. Een doortocht die niet onopgemerkt mocht blijven.
Wat krijg je als je vijf gitaristen, met duidelijk elk een andere muzikale en technische achtergrond, samen op een podium gooit? Juist ja, een eclectische mengelmoes die uitdijt naar een muur van geluid en je maag binnenstebuiten keert - op een goede manier weliswaar. Het mag dan ook niet verbazen dat de set van Statue er eentje was om duimen en vingers van af te likken. Hun invloeden staan op de Belgische muziekwebsite Vi.be opgelijst als Pink Floyd, Brian Eno, Robert Fripp en het pas herboren Queens Of The Stoneage, en daar wijkt het inderdaad niet erg van af.
Naast het feit dat gitaren heel wat kabaal kunnen maken, bewees Statue ook dat je helemaal geen keelgeluid nodig hebt om een publiek te blijven boeien. De set was zoals hierboven al vermeld enorm boeiend. De verschillende invloeden – van melodische rock tot zijn meer jaren ‘70 broertje – kwamen stuk voor stuk aan de beurt terwijl de muzikanten zich opwerkten en bij ieder nummer klaarmaakten voor een bombastische finale. Toegegeven: werden de overladen finales naar het einde toe wat vervelend en saai, toch genoten we met volle teugen van deze Limburgers. Geef deze heren en jongedame een standbeeld want wij zijn alvast fan!
Zonder al te veel boe of ba pakten de drie muzikanten hun instrumenten op. Het publiek wist wat er komen ging en zette zich schrap. De lome lentedag trok nog wat lange schaduwen op de grond terwijl in de bovenzaal van Trix het aanwezige publiek naar het podium en in de muziek werd gezogen. Het gevoel bij een Ufomammut-concert valt moeilijk te beschrijven. Het is als een soort orgasme op valium, een euforisch gevoel dat je de hemel doet verkennen terwijl de zwaartekracht opeens tien keer harder aan je benen lijkt te trekken.
De eerste headbanger kon zijn hoofd niet meer in bedwang houden terwijl de trillingen van Urlo’s bas je om de keel grepen. Het trio speelde voortreffelijk. Zij beroerden het publiek met hun georkestreerde kakofonie aan geluiden. Urlo’s stem, zoals altijd diep begraven in de muziek, fungeerde als een soort vierde instrument. Empereum mocht de spits afbijten, maar ook Infaernatural en Sulfurdew, allebei nummers die zeker niet op de setlist mochten mankeren, werden zoals verwacht perfect en gedreven uit de snaren geknepen. Voor een goede podiumshow moet je bij Ufomammut niet zijn, en dat was ook hier niet het geval. De mannen speelden door en hier en daar werd er een woordje naar het genietende publiek gesmeten.
Het draaide allemaal om genieten en zelfanalyse die avond, en laat dat nu hetgeen zijn dat we gedaan hebben. We voelden ons kleiner en nietig worden en dan weer opzwellen. We voelden de muziek in onze buik samenknijpen en in ons hart wrikken en we voelden deze logge, oude stonerdoomreus ontpoppen tot een legendarische, niet te onderschatte nachtvlinder onder zijn soortgenoten.