U2 - Met hart en ziel

Sportpaleis, Antwerpen, 14 oktober 2015

U2 staat twee keer na elkaar in het Sportpaleis en voor hen is dat een intieme setting. Het was al meer dan tien jaar geleden dat Bono, The Edge, Adam Clayton en Larry Mullen Jr. nog eens in een zaal hadden gespeeld zelfs en dus was het een ware stormloop op tickets, ondanks het feit dat ‘Songs Of Innocence’ eerder zwak was. En toch deed U2 het weer: ze pakten uit met een tot in de puntjes verzorgde, visueel erg hoogstaande en van een perfecte setlist voorziene show.

Ten tijde van ‘Songs Of Innocence’ kreeg U2 ook bakken kritiek over zich heen omdat ze de plaat hadden opgedrongen aan elke iTunes-gebruiker. En The Edge zei dan weer dat “sommige van de nummers” op opvolger ‘Songs Of Experience’ (dat in 2016 zou uitkomen) “al even goed of beter” waren dan het beste op ‘Innocence’. Is het dan uitkijken naar een show die rond ‘Songs Of Innocence’ draait? Zeker, want U2 is duidelijk aan de slag gegaan met de songs en heeft ze een hart en een ziel gegeven.

De show bestond duidelijk uit twee delen waarbij het eerste deel voornamelijk was opgebouwd uit nieuw materiaal. Bij de opener The Miracle (Of Joey Ramone) zullen wij eeuwig onze twijfels blijven hebben, maar toen volgden The Electric Co., Vertigo en I Will Follow: twee keer jonge en drie keer jachtige U2, alsof ze wilden aangeven dat ze nog niets van hun jeugdige attitude verloren hadden.

Die jeugd; daar draait ook ‘Songs Of Innocence’ rond. Het is jammer dat de plaat muzikaal zo mak is, want het is met voorsprong de meest persoonlijke die U2 ooit maakte. Ze gaat over de muzikale inspiratiebronnen (The Ramones, The Clash), over de beginjaren van de band, over het opgroeien in Ierland en, in Iris (Hold Me Close), zelfs over de moeder van Bono, die stierf toen hij veertien was op de begrafenis van zijn vader. En waar de meeste van die songs op plaat niet konden imponeren, deden ze dat live wel, bijgestaan door de ontzettend knappe visuals.

Die visuals werden vertoond op een gigantische videowall aan weerszijden van het Sportpaleis, gehesen boven de catwalk tussen de twee podia (een lang en een rond) met tussen beide videowalls ook nog eens een brug. En zo kwam het dat we in Cedarwood Road de echte Bono door de straat konden zien wandelen waar hij opgroeide. Of zagen we, in Song For Someone, een geanimeerde Bono in zijn slaapkamer op zijn gitaar tokkelen, met posters van Kraftwerk en The Clash aan de muur, proberend om dat nummer over dat ene meisje af te krijgen. Het geeft de nummers een hart en een extra dimensie.

In het tweede gedeelte zat de setlist vol verrassingen en werden klassiekers afgewisseld met (bijna) vergeten nummers, die vaak in een nieuw jasje werden gestopt. Even Better Than The Real Thing heeft nooit strakker geklonken en, wanneer Bono Ellen uit Brussel op het podium haalde voor Mysterious Ways, bleek al heel snel dat ze wist hoe ze haar heupen moest gebruiken en werd het even heel warm in de zaal.

Tot de hoogtepunten uit dat tweede gedeelte behoorde Every Breaking Wave, nieuw, akoestisch gebracht door The Edge op piano en Bono op zang, gevolgd door October, de zelden live gespeelde pianoballad uit de gelijknamige plaat uit 1981. Hierna barstte Bullet The Blue Sky los; van eenvoud naar experiment in een seconde of tien. Bono blafte het door een megafoon terwijl wij gebombardeerd werden met beelden uit oorlogsgebieden.

In de intro van Where The Streets Have No Name haalde Bono zijn geweten boven en had hij het even over de vluchtelingencrisis, want was het niet zijn goede vriend Mandela die ooit zei: “It always seems impossible until it’s done?” Er is altijd al lacherig gedaan over het geweten van U2 en de positie van Bono als wereldverbeteraar, maar feit is dat Bono een forum krijgt, dat hem in de positie stelt om dingen aan te kunnen kaarten of zelfs te kunnen veranderen. Als hij verderop nog zei dat geen probleem onoplosbaar zou zijn als we de positieve energie die in de zaal hing zouden kunnen vertalen naar de wereld, dan geloofde je zelfs dat Bono U2 gebruikt als antigif tegen cynisme.

Na Pride (In The Name Of Love) en überklassieker With Or Without You werd de bisronde afgetrapt met City Of Blinding Lights en Beautiful Day, twee nummers waarvan we vooraf dachten dat ze te licht zouden wegen voor de bisronde, maar die net door hun euforisch gehalte de zwaarte van voorheen (oorlog, vluchtelingen, enz.) weer draaglijk maakten. Nog een boodschapje over aids voor de RED-campagne en een mooi akoestisch Mother And Child Reunion van Paul Simon leidde One in, grotendeels door het publiek gezongen.

Het was het einde van een show die onze stoutste verwachtingen overtrof. Muzikaal snedig, visueel verbluffend en met een perfect uitgebalanceerde setlist waar zowel de doorwinterde als de nieuwe of oppervlakkige fan tevreden mee huiswaarts kon keren. Ga er maar eens aan staan als je vijfentwintig songs moet kiezen uit dertien platen. ‘Songs Of Innocence’ is nog niet vergeven, maar wel bijna vergeten.