U-Roy & Pablo Moses - 'Wake the town and tell the people'

Polé Polé, Gent, Gentse Feesten, 20 juli 2009

Met deze bekende slagzin schudde 'Daddy' U-Roy Gent wakker voor de tweede Polé Polé-dag, en gaf hij meteen het startschot voor een avondje easy skanking. Ook de meegereisde Pablo Moses slaagde er moeiteloos in om heupbewegingen tussen de Gras- en Korenlei teweeg te brengen.

Met zijn hoed, blaizer, strakke broek en opgeblonken schoenen zag U-Roy er niet bepaald Jamaicaans uit. Even dachten we dat we ons van plein vergist hadden en een optreden van The Voice of Europe zouden moeten meepikken.

Maar de donkere huidskleur, natty dreads en typische tongval bevestigden dat we toch juist zaten. Het was wel degelijk U-Roy, de man die al sinds de late jaren zestig een vaste waarde is in de platenzakken van menig reggaesoundsystems.

Naast Wake The Town kregen we ook andere klassiekers als OK Fred en Root Of All Evil te horen, waardoor de Gras- en Korenlei zich gewillig lieten verleiden tot een danspasje links en rechts.

'The Originator' had er trouwens zelf ook duidelijk zin in en wipte vrolijk mee met zijn publiek. Het duurde dan ook niet lang vooraleer de eerste zweetdruppels zijn grijze baardgroei kwamen strelen. Daddy kan het nog aan!

Na drie kwartier maakte U-Roy plaats voor Pablo Moses, nog zo'n reggaelegende, die in tegenstelling tot zijn voorganger wel rijkelijk voorzien was van de rastakleuren op zijn muts, shirt en pantoffels.

Zijn songs zijn net dat tikkeltje levendiger dan die van U-Roy, en met enkele ingestudeerde moves en bindteksten wist hij dan ook diens voorzet binnen te koppen. Polé Polé zong mee op de tonen van Pave The Way en even waande Pablo zich Regi toen hij alle handen in de lucht vroeg om de 'Belgian powa' te kunnen voelen.

We kregen dan ook twee welgesmaakte optredens waarbij beide heren onverstaanbaar waren, typisch voor deze toaststijl waarbij het produceren van een juiste klankenflow duidelijk primeert boven de inhoud.

Maar dat kon het publiek geen mallemoer schelen. En ook de aanwezige jeugd van tegenwoordig moest vaststellen dat deze oude negers zo hard rocken dat ze "wow" zegden.