Two Gallants - Brute gitaarherrie en verstilde pracht

Botanique, Brussel, 4 maart 2015

Net zoals goede wijn lijkt Two Gallants alleen maar beter te worden met de jaren. Met hun vijfde album "We Are Undone" leverden ze misschien wel hun meest evenwichtige plaat af. En in een sfeervolle Botanique raasden ze een hele avond doorheen het beste uit hun repertoire. En dat is best wel wat.

Echt vrolijke knapen zijn de jongens van Two Gallants nooit geweest. Zelfs op momenten dat Adam Stephens een vrolijke melodie uit zijn gitaar of mondharmonica schudt, sijpelt de melancholie zo hard door in de teksten dat je er ongemakkelijk van wordt. Een optreden van dit unieke duo is dan ook een aparte belevenis: elke poging tot bindtekst waarmee de heren de lange pauzes tussen songs willen opvullen, druipt van de ongemakkelijkheid.

Zo ongemakkelijk dat een mens zich zou afvragen of ze het wel fijn vinden om daar te staan. Alsof ze liever ergens op een donkere zolderkamer muziek zouden maken, ver weg van het tumult van de tournee. Het deed ons geregeld denken aan de manier waarop Matt Berninger van The National op het podium staat. En niet alleen omdat Stephens er met de jaren meer op begint te lijken. Maar dan zonder sloten wijn naar binnen te gieten.

Het schuchtere “Hello, good evening”, waarmee ze het podium betraden en ons haast om toestemming vroegen om met het optreden te mogen beginnen, zette hun geslotenheid nog eens extra in de verf. Maar zo timide als ze overkomen, zo zelfverzekerd klinken hun instrumenten. Wij haalden onze luchtgitaar boven voor We Are Undone en headbangden mee op Halcyon Days.

Ook de setlist was om duimen en vingers van af te likken: wij zijn grote fan van hun laatste album "We Are Undone". Het aan Black Keys schatplichtige Fools Like Us was al snel een schot in de roos, net zoals het rauwe Incidental. Tegelijkertijd waren we er toch niet rouwig om dat heel wat oudere toppers uit hun backcatalogue de setlist haalden. Reflections Of The Marionette bijvoorbeeld, een lied van topkwaliteit dat hun optredens niet zo vaak meer haalt, en na de uitvoering in de Botanique vragen we ons af waarom in godsnaam niet. Of het opzwepende Fail Hard To Regain, waar de passie van deze heren voor classic Americana nog meer dan elders boven komt drijven.

Leuk was ook hoe ze heel wat songs in een ander jasje goten, die zich zo leenden voor een spelletje “Raad het lied”. Opener My Love Won’t Wait en Steady Rollin' – nog zo'n oude meesterworp – werden aan een lagere versnelling gespeeld, iets wat de performance alleen maar beklijvender maakte. Aan het hyperaanstekelijke Despite What You’ve Been Told hadden ze dan weer een bizarre, maar amusante metaloutro gehangen. Soms leek het alsof de twee gewoon in de garage stonden te jammen. De lang uitgesponnen jamsessie in het groezelige Some Trouble was daar een perfecte getuigenis van.

Two Gallants is op hun best wanneer ze brute gitaarherrie en verstilde pracht achteloos met elkaar combineren. De manier waarop het schroeiende ritme van Las Cruces Jail even halt houdt voor het hartverscheurende refrein liet niemand onberoerd. Hetzelfde geldt voor de tedere woestijnballade My Man Go of de mondharmonica in The Prodigal Son. Maar net zoals bij hun vorige twee passages bleek Broken Eyes het eenzame hoogtepunt. De fragiliteit die het akoestische gitaarritme uitstraalde, de warme gloed die de mondharmonica de zaal instuurde, of de pose van Stephens en drummer Tyson Vogel, broederlijk naast elkaar aan dezelfde microfoon. Vogel voor één keer niet gewapend met drumsticks, maar onhandig het ritme aangevend met een tamboerijn. Enkel bands met klasse kunnen op zo'n simpele én stuntelige wijze een zaal muisstil krijgen.

Two Gallants heeft lak aan traditionele popformules: niets moet afgelikt klinken. Drum-en gitaarlijnen waarbij energie het meestal haalt van techniek, een stem die soms zo knarst dat de zaallampen ervan knipperen, allemaal dingen die bewijzen dat je naar een band van vlees en bloed luistert. Of neem nu een lied zoals Waves Of Grain, met een indrukwekkende opbouw van een minuut of acht naar een alles versplinterende finale. De grens van anderhalf uur waren ze op dat moment al ruimschoots gepasseerd, maar geen ziel die er erg in had.

De twee stapten het podium af zoals ze het opkwamen: ongemakkelijk, met een bijna verontschuldigende handzwaai naar het publiek toe. En in stilte. Begrijpelijk, want wij wisten ook even niet meer wat zeggen.