Two Gallants - Leren omgaan met pijn

Botanique, 28 november 2012

Eindelijk nog eens Two Gallants. Het was al van op Dour 2011 geleden dat ze zich onder de Belgen hadden begeven en hun vorige Belgisch zaalconcert dateerde al uit 2007. En oh ja, ze hadden een nieuwe plaat bij zich. Eentje die er best mag zijn. Allemaal heel veelbelovend dus.

Uiteraard kom je uit het land van Shakespeare als je je band de naam To Kill A King geeft. En als je dan nog in het voorprogramma mag spelen van de band die werd vernoemd naar een verhaal van James Joyce, is de literaire cirkel helemaal rond.

Maar in de Botanique ging het om de muziek van eerstgenoemden. Die bevond zich in het steegje tussen folk en indierock, waar een song wordt ingezet op akoestische gitaar om dan te worden overgenomen door een elektrische en waar synths ook al niet geschuwd worden. De samenzang zorgde voor de specifieke folky touch.

Deze jongens voelden zich duidelijk erg lekker daar in dat smalle straatje en genoten van de ruime opkomst en de prima respons op hun indiepopfolk. Dit zou wel eens iets kunnen worden, ook al is dat heden ten dage moeilijk te voorspellen gezien de moordende concurrentie. Maar als je al een koning het hoekje hebt omgeholpen, ben je ook van geen kleintje vervaard.

Wat het meeste opviel tijdens het concert van Two Gallants was dat zowel gitarist Adam Stephens als drummer Tyson Vogel bijzonder communicatief waren. Waar wij ons Vogel herinnerden als een zich achter zijn haren verstoppende, schichtige jongeman, werd er nu ingegaan op alles wat er uit het publiek op hen afkwam en bedankten ze de toeschouwers meermaals en uitgebreid.

Nochtans staken ze wel van wal zoals we deze jongens met de duistere songs uit het zonnige Californië kenden: onverstoorbaar. De kenmerkende, gruizige en grollende gitaar van Stephens zette een nummer als Winter’s Youth in met enkele akkoorden waarna Vogel het liedje openkerfde tot het bloed en venijn eruit spatte. Met Despite What You’ve Been Told en publiekslieveling Steady Rollin’ werd dat spoor doorgetrokken en ging het concert in stijgende lijn, ook al waren er onderweg enkele technische problemen, die hardnekkig bleven duren zonder echt roet in het eten te gooien.

Ook de rustigere songs kwamen aan bod. My Madonna was prachtig in al zijn eenvoud en ook de afsluiter van de reguliere set, Broken Eyes, die Stephens solo op gitaar speelde terwijl Vogel mee zong was schitterend

Na lang aandringen werd er nog tijd gemaakt voor een drietal bissen met ook daar de afwisseling elektrisch (Ride Away) / akoestisch (Sunday Souvenirs). Uiteindelijk maakte de band er met het ijzingwekkende Nothing To You (“Your heart is so cold that it shivers”) een einde aan.

De pijn is nog steeds voelbaar in de songs van Two Gallants, maar het lijkt erop dat het duo er nu heeft mee leren omgaan. En dat straalt af als ze op een podium staan.