Two Door Cinema Club - De grootsheid van commerciële springpop

undefined, 18 februari 2017

Two Door Cinema Club, de band die in een mum van tijd razend populair werd en jaren van intensief touren overleefde op drugs en alcohol. Diezelfde combinatie van drugs, alcohol en de bekrompenheid van een tourbus scheurde de band enkele jaren geleden in stukken. Ondertussen zijn de stukken gelijmd en staan Alex, Sam en Kevin weer in de Brusselse AB. Een passage die niet onopgemerkt voorbij zou gaan.

Two Door Cinema Club - De grootsheid van commerciële springpop

Toegegeven, er werd een euforisch kreetje gelost toen wij vernamen dat Blaenavon het voorprogramma zou spelen. U kent ze misschien van dat fantastische nummer My Bark Is Your Bite en zoniet, brengt u daar best dringend verandering in. Blaenavon is een schittering binnen de huidige golf van Britse indie. Rauwe poprock met een scherp kantje en een langharige frontman die zichzelf op podium telkens weer op prachtige wijze weet te verliezen in onbegrip en het geweld van zijn gitaar.

Je zou het na al die jaren haast vergeten, maar Two Door Cinema Club is waanzinnig populair. De Anspachlaan vulde zich met menig band-T-shirt en een enkeling ging nog wanhopig op zoek naar een laatste, gouden ticket voor het spektakel. Ook de podiumaankleding was grootser dan we bij voorbaat verwachtten. Het doek ging omhoog en op het podium, dat ineens drie keer zo groot bleek, schitterde een formatie van rechthoekige lichtblokken.

De laatste nieuwe plaat, die de hereniging 2DCC – gebruikt iemand die afkorting nog? – meebracht, kon niet volledig overtuigen, maar voor een band als Two Door Cinema Club staat dat een knaloptreden natuurlijk niet in de weg. De band stortte zich vanaf het eerste ogenblik in oude glorie en deed dat met verve. De gitaren werden op tempo gebracht en Cigarettes In Theatre zette als vergeten goudklomp de sfeer. Terwijl we half in een moshpit verzeilden, beseften we al snel dat het zou gaan daveren.

Vervolgens vuurden de Noord-Ierse indiepopgoeroes de ene na de andere oude hit af; alsof de band nooit was weggeweest. Slechts één opvallend puntje: frontman Alex Trimble heeft de laatste jaren een entertainende arrogantie gekweekt die het allemaal nog net iets kolossaler deed uitschijnen. Toen de band dan toch eens naar die nieuwe plaat greep met een nummer als Bad Decisions, werd de catchiness nog extra aangewakkerd door de gillerige Prince-uitbarstingen, die Alex als een konijn uit de hoed toverde.

Of dit een goed concert was? Als we eerlijk zijn, moeten we stellen dat dit niet eens de meest perfecte, strakke set was en dat er zelfs al eens met lyrics gemorst werd, maar dat was zelden storend. Integendeel, we zouden eerder stellen dat het de live-ervaring bevorderde. De band werkte lustig en enthousiast een perfecte setlist af en kreeg een zelden gezien enthousiasme terug.

Als we een hoogtepunt moeten kiezen in een set van heerlijke springpop en aanstekelijke meezingers, kiezen we toch voor de combinatie van die smakelijke oldie Eat That Up It's Good For You, waarbij een “Dat is ‘em, dat is ‘em”, uit het publiek rees, en het hierop volgende Sun, dat al enkele jaren in de hogere rangen van onze favorietenlijstjes prijkt.    

18 februari 2017
Jorik Antonissen