Tweak Bird - Rauw en ongezouten

Trix, Borgerhout, 8 februari 2013

Meestal zie je ze opdagen als voorprogramma van één of andere meer gerenommeerde band, maar af en toe schoppen ze het ook al iets verder. In Trix mocht Tweak Bird komen bewijzen dat ze het ook als hoofdact kunnen waarmaken. Of dat bewijs nu geleverd is zal het duo ongetwijfeld Siberisch laten. Maar plezier hadden ze er wel aan. En wij ook.

Met een bandnaam als Electric)Noise(Machine liet het voorprogramma alvast weinig aan de verbeelding over voor wat het gehanteerde genre betreft. En deze Brusselaars geloofden erin. Dat was af te lezen van de gezichten. De muziek deed de rest.

Met basgitaar, gestuurd door een pedaltrain zo groot als een campingtafel, drums en een zangsampler ging dit trio het leven te lijf. Krijsende zanger Ioan Noise werd nagelipt door drummer Oli Rigo en bassist Vinz Electric zorgde voor het tikkeltje nuance dat nodig was om de aandacht vast te houden. Doorleefde set, dat wel, maar na drie kwartier hadden wij het wel gezien en gehoord.

Als je op tournee mag gaan met kleppers als The Melvins of Tool, moet je toch al behoorlijke geloofsbrieven kunnen voorleggen. De broertjes Caleb en Ashton Bird slaagden erin hoger vernoemde bands van hun kunnen te overtuigen. Terecht trouwens, want de net verschenen ep ‘Under Cover Crops’ van Tweak Bird is een pareltje van veelzijdigheid. En dat met enkel gitaar en drums.

Over het concept “gitaar” kan dan nog geredetwist worden. Want Caleb hanteert eigenlijk een vijfsnarige bas, maar gebruikt die als gitaar. Af en toe toch. Want de geluiden die hij door de boxen jaagt, kan je ook onderbrengen onder categorieën als “geschift” of “psychogestoord”.

Het was dan ook geen toeval dat het duo het podium opkwam terwijl de opener van hun ep, Moans, door de boxen schalde. Dat nummer gaf trouwens al min of meer aan waaraan je je kon verwachten. Het eentonige, voortdurende herhalen van de tekst “Everyone is paranoid!” terwijl er allerlei vreemde geluiden op de achtergrond klinken zou je zo al aanzetten om over je schouder te kijken. En dan hadden ze nog geen noot gespeeld.

Want eens ze hun instrumenten aansloegen, werd pas echt duidelijk waar deze broers voor stonden. Het eerste nummer bestond meteen uit vier songs, die aan elkaar werden geregen door wat ter plekke geïmproviseerde stukken psychopunk leken te zijn. Tussendoor herkenden wij People en Psychorain, maar evengoed leken er stukken van Tweak-Birdvreemde songs - was dat een stukje uit Pink Floyds Run Like Hell dat we daar hoorden? – in verwerkt te worden. Al geven wij ruiterlijk toe dat dat ook gewoon toeval kan geweest zijn.

Drummer en (letterlijk) grote broer Ashton hield zijn familielid voortdurend in het oog om in te kunnen spelen op diens improvisaties. Dat systeem werkte trouwens in twee richtingen want ook gitarist Caleb hield op zijn beurt steeds één oog gericht op zijn medebandlid.

Zingen deed het tweetal steeds samen. Hun teksten zijn trouwens doorspekt met humor en deden ons voortdurend aan bands als Primus of het vroege Ween denken.

Van een setlist was geen sprake. Misschien hadden ze min of meer afgesproken hoe het aan te pakken of lag de volgorde van de songs (zo veel nummers hebben ze nog niet op hun palmares) vast voor de hele tournee, al scheen het ons toe dat ze gewoon aanvoelden wanneer improvisatie over moest gaan in structuur en wanneer ze dus hun microfoons nodig hadden.

Waar deze werkwijze vaak leidde tot hoogtepunten – dat eerste “stuk” was fenomenaal – kon dat niveau (nog) niet altijd aangehouden worden. Soms leidde de improvisatie tot chaos en dan was het moeilijk de aandacht erbij te houden. En de “gestructureerde” nummers zijn zo al complex genoeg om volgen. Maar als het klikte, was er geen houden aan deze stoomwals en de behoorlijk gevulde bar ging dan collectief mee in de maalstroom.

Hopelijk blijft dat wilde, ongecontroleerde steeds in het werk van Tweak Bird zitten en wordt dit duo niet opgeslokt door de gulzige mainstream om dan geschaafd en wel tussen de rest van de gezichtsloze muziek te belanden. Voorlopig is het in elk geval nog genieten van de rauwe, ongezouten kracht van dit Tweak Bird.