TW Classic 2015 - Benidorm

Festivalterrein Werchter, 7 juli 2015

TW Classic het Benidorm van het Belgische festivallandschap noemen is misschien wat kort door de bocht. Maar het is wel een feit dat, terwijl de jeugdige hipsters en kritische alternatievelingen hun gading vonden op Couleur Café en Summer Festival, TW Classic een zeer specifiek publiek aantrekt: de – met alle respect – iets oudere festivalganger. Maar één ding mogen we niet vergeten, er is een reden waarom mensen naar Benidorm gaan!

En die reden was een affiche die recht uit de jaren negentig had kunnen komen. Van The Scabs tot Faithless, allen kenden ze hoogdagen in het decennium van toen Rock Werchter nog gewoon Torhout-Werchter was.

Halverwege de middag mocht Anastacia, onder een broeierig hete zon, tonen waarom ze al een goeie vijfentwintig jaar mee draait in het popcircuit. Met nummers als Sick And Tired, Left Outside Alone en Paid My Dues bewees de zesenveertigjarige diva dat ze toch heel wat hits kan voorleggen. In een shirt met pauwenverenprint paradeerde ze op hoge hakken alsof het niets was.

Met soms wat extra reverb, bewees ze dat ze over een kanjer van een stem beschikt, en al het ge-ren en ge-dans leken daar geen invloed op te hebben. Maar helaas was de set van een uur een beetje teveel van hetzelfde om te kunnen blijven boeien.

Voor het Schotse Texas is 2015 een speciaal jaar. Ze vieren namelijk hun vijfentwintigste verjaardag. Frontvrouw Sharleen Spiteri wist ons te vertellen dat in 1991 het Werchter Festival het eerste festival was waar ze ooit geprogrammeerd werden (al leren de Rock Werchter archieven ons dat het in 1989 was). Een mooie cirkel dus.

Met veel energie bestormde Spiteri het podium, vastberaden om de wei aan het bewegen te krijgen. IJdele hoop zo bleek. Want de hitte woog zwaarder dan de middelmatige performance. Al lag dat niet aan de zangeres. In een wedstrijd met een Duracellkonijntje was deze zevenenveertigjarige wellicht nog dicht geëindigd. De frontlinie was dus niet het probleem.

Texas is een band, maar moesten we dat niet op voorhand geweten hadden, zou het nooit duidelijk geweest zijn. De intensiteit van de zang lag zo ver boven de gelatenheid van de muzikanten dat het soms leek alsof Sharleen Spiteri de kapitein was op een zinkend schip, maar het zelf niet wilde toegeven.

In de lage landen zijn er weinig vrouwen die zo hard rock-’n-roll schreeuwen als Anouk. De leading lady van de Nederlandse muziekscène heeft een resem hits op haar naam staan. Maar wie rekende op een “best of”-concert kwam misschien wat bedrogen uit. In plaats daarvan kregen we een concert dat muzikaal vonken gaf.

Hoewel Anouk een solo zangeres is, stond er een band achter haar waar Texas maar beter eens goed naar kijkt. De beleving in de band was vanaf de eerste noot voelbaar. Een gevoel waar iedereen op leek te hebben gewacht, want de wei die tot dan toe eerder passief was geweest begon zowaar te dansen.

Met Michel maakte deze energie plaats voor beleving. Zo fragiel, zo kwetsbaar. Het hele festivalterrein leek plots te beseffen wat een kutgevoel hartzeer wel is. Maar lang tijd om daarover te mijmeren gaf de Nederlandse ons niet. Zonder zich ook maar iets aan te trekken van iets of iemand werden we mee genomen op een trip waar de nummers dichter bij pure rock-‘n-roll lagen, dan bij haar popdeuntjes die iedereen kent van op de radio.

Maar dan moest het allemaal nog echt beginnen. O Fortuna van Carmina Burana klonk luid door de speakers om de komst van een meester aan te kondigen, een meester in het entertainen, Robbie Williams! Zij het dat de tekst van O Fortuna vakkundig werd veranderd door “O Robbie”.

Zonder er gras over te laten groeien werd er een hold up gepleegd, Let Me Enterain You en Rock DJ openden de set. Van voorzichtig opbouwen heeft Williams duidelijk nooit gehoord. Hij liet niemand een keuze. Wij, en alle aanwezigen zo leek het wel, gaven ons over om de komende twee uur alles te doen wat de heer Williams van ons vroeg.

Geblondeerde hanenkam, een microstatief vol glitters, drie rondborstige zangeressen/danseressen, lasershow en zeer veel geflirt, al deze elementen droegen bij tot een spektakel waar niemand anders mee zou weg komen. De helft van de setlist waren covers, zo passeerde 99 Problems van Jay Z, Royals van Lorde, Twinkle Twinkle Little star als een verzoeknummer van zijn aanwezige dochter en zelfs een volledige versie, inclusief originele videoclip op de grote schermen, van Bohemian Rhapsody.

En dan hebben we het nog niet gehad over zijn eigen hits. Monsoon creëerde een indrukwekkende zee van wuivende armen. En voor Candy trok hij een bevallige dame uit het publiek om met hem het bed te delen. Maar top of the bill was de combo Angels en Feel waarmee hij zijn set afsloot. De publiekslievelingen werden luidkeels meegezongen tot ver buiten de omheining van het festival.

Het grootste wapen waarmee Williams de twee uur voorbij deed vliegen was het plezier dat hij, samen met zijn band, en met iedereen die er voor openstond, wist te brengen. Zelden werden we zo blij gewoon door naar een performance te kijken. Dit alles zo zelf ingenomen dat Kanye West jaloers zou zijn, maar tegelijkertijd met een zelfspot waar ervaren stand-up comedians moeite mee hebben.

Wat overbleef was Faithless. De band rond, een sterk verouderde, Maxi Jazz en Sister Bliss heeft al meerdere keren de Werchterwei in lichterlaaie weten te zetten. Maar de TW classic wei, die behoort daar nog niet toe. Hoewel God is a DJ  vrijwel meteen de set opende kon het de exodus richting uitgang niet verhinderen. De Britten deden wat ze konden, maar verder dan de eerste paar rijen was de sfeer niet aanwezig. Het was duidelijk, een TW classic publiek is niet dat van een Rock Werchter, maar zeker ook niet de gemiddelde bevolking van Benidorm.