TV On The Radio + We Are Scientists - TVOTR - WAS : 3-2
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Al enkele keren hebben we dat bizarre vijftal uit New York dat zich TV On The Radio noemt, aan het werk gezien en bijna altijd blijft er die indruk van ongekende virtuositeit en inzet achter. Hoewel er op Pukkelpop blijkbaar nog gezocht werd naar een evenwicht tussen geweld en melodie, leek het er in de Ancienne Belgique op dat de weegschaal meer overhelt naar het melodieuze. Of was het omdat het nieuwe materiaal nu wat meer in de vingers zit ?
Hoe dan ook, nadat Tunde Adebimpe het publiek had gevraagd zich voor te stellen dat ze de zee voor zich zagen op en neer deinen, werd met Dirtwhirl meteen de beuk erin gezet. Adebimpe is een ongelooflijke brok energie, die het podium over huppelt als waren zijn beide benen aan mekaar geketend. Zijn rechterhand omklemt de microfoon terwijl zijn linkerarm een eigen leven leidt. Hij zwaait, vliegt, maakt rondjes, slaat zich op de borst, aait over zijn kale kop… Het lijkt wel of hij een schilderij tevoorschijn tovert op een denkbeeldig doek tussen podium en publiek : soms beweegt hij met zachte penseelstreken over het canvas, maar vaker bekladt hij het met wilde bewegingen.
Daarbij komt dat hij een krachtige stem heeft, die kippenvel kan tevoorschijn toveren in een sauna. Samen met de tweede hoge zangstem van Kyp Malone, die bijna elk nummer meezingt, leidt dat tot hoogtepunten als Dreams of Wolf Like Me. David Sitek doet zijn duit in het zakje door als volleerd gitaarvirtuoos wijdbeens op zijn gitaar te raggen, waarbij hij de windbelletjes aan het uiteinde wild heen en weer schudt, al dan niet in de buurt van een microfoon. Op plaat zijn die gitaren veel subtieler verwerkt terwijl ze live een absolute hoofdrol opeisen. En dan zwijgen we nog over hun ongelooflijke ritmesectie.
Het blijft een mirakel hoe TV On The Radio er steeds weer in slaagt om die ongelooflijke energie uit hun nummers over te brengen op hun publiek. Deze avond kon hoe dan ook al niet meer stuk, ook al werd er (net als op Pukkelpop) geen tijd gemaakt voor bissen. Dat was ook niet nodig. Met dit optreden is er gezegd wat er gezegd moest worden.
En dan moeten We Are Scientists er nog aan beginnen. Dit trio uit Brooklyn staat bekend om hun humor, wat uiteraard niet wil zeggen dat ze hun muziek niet serieus nemen, want eens de eerste noten klinken, staan de gezichten ernstig. Wij zagen ze ooit Editors (in wiens voorprogramma zij speelden) van het podium blazen, maar dit keer lijkt het moeilijker om de vlam in de pan te doen slaan. Zanger Chris Cain is niet helemaal fris en zijn stem lijdt daaronder. Maar de trein raakt uiteindelijk toch op de sporen en ook het publiek begint warm te lopen. Het optreden wordt ingezet met vier nummers die vakkundig in mekaar overlopen en uitmonden in Cash Cow als eerste hoogtepunt. Andere hoogtepunten verspreid over de set zijn o.a. It’s A Hit en afsluiter The Great Escape.
Tussendoor worden ook enkele nieuwe nummers voorgesteld, die meer downtempo zijn dan wat we van hen gewend zijn. Maar misschien moet het nieuwe werk nog rijpen vooraleer tot bloei te komen.
Uiteindelijk eindigt het optreden toch in een uitbundige danspartij en krijgen de liefhebbers waarvoor ze zijn gekomen.
Een geslaagde avond en ongetwijfeld hebben de aanwezigen waar gekregen voor hun geld. Maar een dubbelaffiche is een dubbeltje op zijn kant. Beide groepen krijgen een verdeeld publiek voorgeschoteld en dat kan zijn weerslag hebben. Dit keer was de overwinning voor TV On The Radio, maar met We Are Scientists hadden zij een waardig tegenstander.