Turalura live - Verjaardagsfeest voor Will Tura

Ancienne Belgique, Brussel, 28 januari 2011

Voor de tweede keer vijftig worden. Zo werd de zeventigste verjaardag van Will Tura voorgesteld door Jean Blaute en voor die gelegenheid werd, net als twintig jaar geleden, een bende Vlaamse artiesten opgetrommeld om nummers van de meester te vertolken.

Stipt om kwart over negen ging de schijnwerper aan en kwam Stijn Meuris een sobere versie van Arme Joe zingen. Slechts begeleid op piano door Joost Zweegers klonk hij eens niet als de vocale bulldozer die hij soms is, maar toen Tura hem vervoegde om een strofe mee te zingen bleek zijn stem toch nog die van Will Tura te overdonderen.

Jean Blaute was ceremoniemeester van dienst en liet in een rotvaart de ene na de andere opdraven. Dat zorgde er wel voor dat het geluid bij elk nummer opnieuw wat uit balans was, waardoor de eerste minuut af en toe de mist in ging. Vooral Eva De Roovere en Jasper Steverlinck verloren daardoor een stuk van hun potentieel.

Niet iedereen zette even gemakkelijk zijn eigen cool opzij. De zanger van Customs leek zich af te vragen wiens ontiegelijke idee het ook alweer geweest was om voor een behoorlijk minder dan gemiddeld hip publiek een Nederlandstalig nummer te komen zingen. Hij zong Noorderwind zoals dat van hem werd verwacht en met een donkere stem die absoluut niet aan Interpol of Joy Division deed denken.

Ook Arno bevond zich ondanks zichzelf plotsklaps op het podium voor een microfoon, met jas en sjaal nog aan en een plastic zak van de Petit GB in de hand. Voor hem is dat vast dagelijkse kost. Al wat hij zei was: "Ik goan een lieke zingn." Zijn cover van Eenzaam Zonder Jou deed hij met de vingers in de neus meer dan behoorlijk.

Dan liever Bart Peeters. Linda komt nog uit Turalura 1 en is duidelijk al goed ingespeeld. De manier waarop hij het nummer naar zijn hand zette, gespeeld op akoestische gitaar met accordeonbegeleiding van Jean Blaute, is zonder weerga. De zinderende finale met Triggerfingergitaren maakte van zijn passage het hoogtepunt van de avond.

Opper-Van-Jet Johannes Verschaeve begon wat onwennig aan Vaarwel maar al snel groeide het zelfvertrouwen en viel alles op zijn plaats. Sarah Bettens herinnerde ons eraan waarom we ooit fan waren van K's Choice en liet haar stem mooi uitkomen tegen de sobere gitaar van Gert in De Mooiste Droom. Van Mauro hadden we gehoopt dat hij met een deconstructieve versie van Zeg Ben Je Bang Van Mij voor de tegendraadse noot zou zorgen maar hij hield zich netjes binnen de afgesproken grenzen van het auditief welvoeglijke. Een gemiste kans. Daan zong net iets té nonchalant Je Liegt maar bleef heel naturel in zijn karakter van Vlaams charmezanger.

Ter afsluiting kwam Tura zelf nog Het Kan Niet Zijn zingen. Na een marathoncarrière in de entertainment industrie besefte hij vast dat de helft van de voor dit eerbetoon opgetrommelde garde er over twintig jaar niet meer bij zou zijn als hij voor de derde keer vijftig wordt. Zij hebben tegen dan een kantoorjob en alimentatiegeld te betalen. Niet iedereen houdt het vol in dit vak. Hij zong voor zijn talrijke fans, die ook nu weer de weg naar zijn optreden hadden gevonden en geen Mintzkov van een Customs kunnen of willen onderscheiden. Ze waren dolenthousiast.