True Widow - Riffs als moerassen

Het Bos, Antwerpen, 14 april 2017

Muziek om bij een sterrenloze nacht te zwemmen in één of andere donkere poel, dat moet zowat het best passen bij de muziek van True Widow. Ook in Het Bos was dit het best te consumeren met de ogen dicht en het verstand op nul.

King Woman, de band rond Kristina Esfandiari, was meegekomen als voorprogramma. De kruising van doom, stonerrock en shoegaze in combinatie met de specifieke zang van de protagoniste, die lijkt te verwijzen naar haar (midden-)oosterse (?) roots, was interessant voor even, maar kon niet de hele tijd boeien. Het stemgeluid dat vrij diep en vlak zat en de wat eentonige songs maakten het moeilijk om de hele rit uit te zitten, maar het publiek van Het Bos was duidelijk breeddenkender dan wij en drukte zijn waardering desondanks uit.

Er zijn nog bands, die drijven op sfeer. Maar weinigen doen dat zoals True Widow dat doet. Voor de combinatie van shoegaze, grunge en stonerrock – zelf noemen ze het “stonegaze” - heeft dit trio echt niet veel nodig. Zanger-gitarist Dan Phillips houdt het bijvoorbeeld op drie elk anders gestemde gitaren en verzaakt volledig aan het gebruik van effectpedalen. Bassiste en nu ook zangeres Nicole Estill zweert bij dezelfde eenvoud. En dan is er nog drummer Timothy “Slim” Starks, die zich beperkt tot snare, basdrum en een enkele tomtom, maar wel zes cimbalen hanteerde. Het geeft zo’n beetje aan waar we naartoe willen.

Dan kan je uiteraard vrezen dat er al snel enige sleur in de set zou kunnen sluipen, maar daar was bij True Widow geen sprake van. Ook met deze simpele opzet slaagden zij erin om de hoofden te doen knikken en je onder te dompelen in hun sombere wereld. Als de eerste streep tekst, die je in opener Back Shredder bovenhaalt “Been so long since I bloodied my jaw” is, dan weet je dat er weinig gelachen gaat worden.

Maar genoten werd er dan weer des te meer. Het was h(em)els om je weg te laten zinken in de gruizige gitaarklanken van Phillips, een hypnotisch effect, dat op afdoende wijze werd afgerond door de ritmetandem. Soms was het tempo tergend traag, dan weer kreeg je een opleving. Van solo’s was er trouwens weinig sprake, eerder kon je het omschrijven als een uitbreiding of aanvulling op de riffs waarop deze muziek dreef.

Nog verfrissend was het feit dat ook meer melodieuze tracks werden opgenomen in de set, niet zelden voorzien van zang door Nicole Estill. Dat melodieuze was absoluut een meerwaarde in het alweer mysterieus getitelde O.O.T.P.V., dat daarmee meteen uitgroeide tot één van de hoogtepunten van de set.

Van een bisnummer was na tien songs geen sprake. De reactie van het publiek was, die paar uitzonderingen te na gelaten, dan ook eerder lauw, maar wij waren onszelf desondanks helemaal verloren in de moerassen, die True Widow had uitgegraven in Het Bos. Nu alleen nog ons terugvinden.