Trixie Whitley - Het anarchistje diep vanbinnen

De Roma, 20 november 2025

In 2013 verscheen ‘Fourth Corner’, de langverwachte debuutplaat van Trixie Whitley. Een kwestie van de appel die niet ver van de boom valt. De Amerikaanse bluesrocker Chris Whitley verzeilde ooit in Gent, bleef er een tijdje plakken en de rest is geschiedenis. Omdat het niet altijd een rond getal moet zijn om iets te vieren, speelde Trixie Whitley met band in De Roma een quasi integrale uitvoering van het album.

 

Voor het echter zover was, werd het aandachtige publiek meegezogen in de fragiele soundscapes van Elisabeth Klinck. Elisabeth heeft een viool en een stem waarmee ze intrigerende klankescapades sprokkelde. Op het podium werd ze bijgestaan door een extra paar stemmen, snaren, bas en elektronica, om het trio te vervolledigen. Spannende interacties met een snuif klassiek, maar even goed vocale klankexperimenten, fragiel en breekbaar. De band speelde nummers uit het tweede soloalbum ‘Chronotopia’ van Elisabeth Klinck, waaronder One Day en Slow Life. Alvast niet voor één gat te vangen.

Trixie Whitley had er duidelijk zin in vanavond. Ze is nog niet vergeten dat aan het begin van haar carrière de mensen van De Roma in haar geloofden en haar een warm nest gaven, terwijl anderen haar toen te speciaal vonden. Beginnen doet de band, met Lyenn in de rangen, met A Thousand Thieves, dat niet eens op de debuutplaat voorkwam. Het is evenwel een nummer dat in de beginjaren mee vorm gaf aan waar Trixie naar toe wou. En het is een publiekslieveling, zoals er nog enkele zouden volgen.

Zoals Irene, Pieces, Never Enough en Need Our Love, een kwartet Whitley-klassiekers die de aanwezigen geen tijd gunden om te ademen. Al vroeg in haar leven had Trixie door dat er “een anarchistje” in haar huisde, en die liet ze de vrije hand in Hotel No Name, onder het motto ”If the door doesn’t work, use a window!” Vlak voor Trixie haar debuut opnam, maakte ze een rondreis door Mexico en schreef er Morelia, genoemd naar de stad waar ze het nummer neerpende.

Hierna volgden nog een trits publiekslievelingen zoals titelnummer Fourth Corner, Gradual Return en Oh, The Joy, dat bij recente concerten ook nog steeds de setlist haalt. Ook niet op de plaat, maar eveneens onmisbaar deze avond was I’d Rather Go Blind, om vervolgens de reguliere set af te sluiten met een beklijvende versie aan de piano van Breathe You In My Dreams.

Om de avond af te sluiten kregen we nieuwer werk voorgeschoteld met High Wire uit de recente ep ‘The Dragon Of Everything’. De volgende plaat is ook al af, maar haar publiek heeft er nog niets van kunnen horen. Zelf was ze er “so excited” over, dat ze een nummer live wou proberen brengen. Het nummer in kwestie kreeg de titel Desire’s Movement mee. De aandachtige luisteraar herkende er een tekstflard in uit Never Enough: “Desire is movement, but Love is un-moving”. Nieuw werk waar we weer reikhalzend naar uitkijken.