Trixie Whitley - Zelfzekere vrouw
Ancienne Belgique, Brussel, 1 december 2015
“Let’s get together / and feel alright.” Het waren geen loze woorden die door de boxen schalden in de Ancienne Belgique. Want na door omstandigheden de deuren te hebben moeten sluiten, konden er eindelijk weer concerten doorgaan. Trixie Whitley maakte van die heropening een statement door One Love van Bob Marley & The Wailers als intromuziek te gebruiken - het applaus nadien was veelbetekenend - en vervolgens, al dan niet gepland, nog enkele minuten weg te blijven om vervolgens een briljant concert te geven.
In 2010 zagen we Trixie Whitley voor het eerst. Toen zagen we een uiterst talentvolle artieste aan het werk die mensen kon beroeren zonder dat ze een plaat uit had. Maar de Trixie, die we toen zagen, was ook nog onzeker, verontschuldigde zich voor bijna elk nummer omdat het nog zo vers was. Ze ging eens iets proberen, zei ze dan. En haalde vervolgens Pieces of Breathe You In My Dreams uit de piano; wereldnummers, die iedereen ondertussen kent omdat ze drie jaar later op het debuut ‘Fourth Corner’ terecht zijn gekomen.
Sindsdien hebben we Trixie nog vijf keer gezien en we hebben ze elke keer zien groeien, zien evolueren en zelfzekerder zien worden. Van het kleine, verlegen meisje achter de piano is niet veel meer over. Aan de piano zit ze zelfs helemaal niet meer tegenwoordig en het meisje is vrouw geworden. Een zelfzekere vrouw die weet dat ze op haar plaats staat op het podium. Meer nog: die daar openbloeit en er zichzelf overstijgt. In beide platen – ‘Fourth Corner’ en het nieuwe ‘Porta Bohemica’ – waren wij een tikje teleurgesteld, alleen maar omdat we weten dat het op het podium altijd zoveel beter is.
Een concert van Trixie Whitley is altijd goed, altijd anders en onvoorspelbaar. In de eerste van twee uitverkochte avonden in de AB sprak ze het publiek toe nadat één toeschouwer commentaar had gegeven op het feit dat Trixie haar bindteksten in het Engels uitsprak. Logisch nochtans, met een Amerikaanse en dus Engelstalige band, logisch ook om een meertalig publiek toe te spreken. Ze liet zich niet kennen en zei, in het Engels uiteraard: “It’s that kind of shit that keeps dividing us, while in this fucked up world in these fucked up times we should connect with each other. It doesn’t matter. Language doesn’t matter. Just like size, gender and the color of your skin does not matter.” Als er flaminganten in de zaal waren, waren ze vast stevig op hun tenen getrapt, maar wij zagen een emotionele Trixie, die het meende, die haar publiek ook meermaals bedankte omdat ze niet bang waren geweest en naar goede gewoonte massaal naar de AB afgezakt waren.
Vier paragrafen en nog niet over de setlist gepraat; shame on us! Die was gedurfd in die zin dat zowel het openingsnummer - A Thousand Thieves leek plots een powerballad - als het laatste nummer (The Shack) nog niet uitgebracht waren. En omdat ze, ergens in de laatste helft, plots zelf achter de drums plaatsnam om wat te beginnen jammen met de band. Die setlist was ook gedurfd omdat ze de pianoballads Pieces en Breathe You In My Dreams samen met haar uitstekende band (Sam Cohen, Chris Morissey, Josh Dion) had omgevormd tot meer elektronisch getinte nummers, die het midden hielden tussen iets van Oscar & The Wolf en Bat For Lashes.
Maar de grootste evolutie die Trixie doorgemaakt heeft tussen haar eerste plaat en ‘Porta Bohemica’ is dat ze nu popparels maakt. Opnieuw: nummers die op het podium vaak beter tot hun recht komen dan op plaat. Soft Spoken Words was al het beste nummer van een Vlaamse artiest van dit jaar, maar nummers als Salt en New Frontiers zijn van een kwaliteit waarvoor Alicia Keys op dit moment een arm veil zou hebben; nummers die zonder schroom naast pakweg You Don’t Know My Name of A Woman’s Worth zouden kunnen staan.
We zagen een erg grote muzikale spreidstand zonder dat die ergens geforceerd aanvoelde. Popmuziek, ballads, elektronica, maar ook een stevige rocker (Hotel No Name) die qua kracht met dEUS kon concurreren en enkele heerlijk intieme ballads (Closer, Eliza’s Silence). Het is duidelijk dat Trixie Whitley blijft evolueren als songschrijver, zich steeds beter weet te omringen (schitterende band) en zich nu beter in haar vel voelt dan ooit tevoren.