Trixie Whitley - Oprecht, ontroerend, opwindend

Ancienne Belgique, Brussel, 22 oktober 2013

Onlangs postte Trixie Whitley op haar Facebookprofiel de vriendelijke vraag om alsjeblieft geen afgedrukte foto’s of posters van haar overleden vader op haar setlists te kleven en ook geen nummers van hem aan te vragen tijdens optredens. Dat gebeurt blijkbaar geregeld. De erfenis van Chris Whitley weegt zwaar. Maar hoewel sommigen het blijkbaar graag anders zouden willen zien is Trixie - wij mogen Trixie zeggen - ondertussen veel meer dan "dochter van". Tijdens haar tweede uitverkochte AB-concert dit jaar was Trixie oprecht, ontroerend en opwindend en werd het haar ook zelf allemaal eventjes te veel.

Openen deed Trixie Whitley net als in maart in haar eentje met een uitgeklede versie van A Thousand Thieves, de single die door labelproblemen nooit op een album belandde. Afsluiten deed ze net als enkele maanden geleden met hetzelfde nummer met de volledige band. Daar tussenin was er echter heel veel anders te beleven.

Openen met een kippenvelmoment en dan volle bak vooruit, dat leek de tactiek wel. Irene klonk steviger, nijdiger en dreigender dan ooit tevoren. En ook het daaropvolgende Gradual Return deed zijn werk: het publiek in beweging zetten.

Het leuke aan Trixie Whitley live is dat je nooit zomaar een zo goed mogelijk nagespeelde plaat te horen zal krijgen tijdens een optreden. Het is eerder regel dan uitzondering dat de nummers live afwijken van de zogezegd definitieve versie, die op het schijfje gebrand staat. Zo wordt Need Your Love van een ietwat poppy, radiovriendelijke oorwurm live omgevormd tot een funknummer dat vooral wordt aangedreven door een gitaarriff en kreeg Breathe You In My Dreams een minutenlange outro, die spontaan leidde tot een meeklapmoment, Trixie die alle hoeken van het podium verkende en daarbij in alle toonhoogten “I breathe you” zong, dan wel krijste.

De gitaar lijkt het in ieder geval gewonnen te hebben van de piano, want slechts voor drie nummers kroop Trixie achter haar piano. Het breekbare Pieces doet ons nog altijd wegdromen, Breathe You In My Dreams was ook vanavond weer een hoogtepunt. En dan was er nog dat nieuwe, voorlopig titelloze nummer – “een hele trage” - waar Trixie naar eigen zeggen pas een week geleden aan was beginnen werken en dat ze eens wilde uitproberen. Een parel in wording.

Er zaten overigens met The Shag en Surrender nog twee nieuwe nummers in de setlist waarbij vooral die laatste indruk maakte. Na drieëneenhalve minuut kent Surrender een false stop waarna er nog anderhalve minuut op de gitaren wordt geramd terwijl de band van “tu-du-du-duh” doet. Je moet het zien om te geloven dat het werkt.

Naast muziek is Trixie Whitley ook altijd één brok oprechtheid. De bescheidenheid als ze een nieuw nummer aankondigt “dat lang nog niet klaar is” waarna een wereldnummer volgt. De excuses wanneer ze even haar veters moet strikken tussen twee nummers. Of gisteren zelfs de tranen van oprechte dankbaarheid omdat haar publiek ervoor zorgt dat ze kan blijven touren voor Breathe You In My Dreams: het hoort allemaal bij Trixie Whitley en we zouden het niet anders willen.

Deze keer geen te lange bindteksten, die het tempo uit de set haalde. Deze keer ook geen technische problemen. De tweede uitverkochte AB was een stomende rockshow en een triomftocht. Het perfecte Trixie Whitley-optreden.