Trixie Whitley - Kleine meisjes worden groot

Ancienne Belgique, Brussel, 10 maart 2013

Wij hebben al lang een boon voor Trixie Whitley. Een mooie vrouw, een unieke stem, een portie eigenzinnigheid, een missie in het leven en bakken talent, zo willen wij al onze vrouwen wel. Het is ondertussen drie jaar geleden dat we haar voor het eerst live aan het werk gezien hebben en ondertussen moeten we ze delen met heel veel mensen: debuut ‘Fourth Corner’ haalde al goud en de Ancienne Belgique was al uitverkocht voordat die debuutplaat uit was. Kleine meisjes worden groot.  

De voorbije jaren hebben we Trixie Whitley in verschillende bezettingen gezien van helemaal solo (De Roma) tot haar eerste optredens met band (Rivierenhof) en dat allemaal zonder dat ze een debuutplaat uit had. Die debuutplaat is er nu eindelijk en de reacties zijn unaniem lovend. Ook van het Amerikaanse Rolling Stone kreeg Whitley een mooie drieënhalve ster op vier.

Wie naar Trixie gaat kijken kan naast kippenvel en opwinding ook altijd een dosis chaos en onvoorspelbaarheid verwachten. Zo kreeg ze in het Riverenhof plots haar gitaar niet meer gestemd en ging ze onlangs in 'De Wereld Draait Door' live op televisie de mist in. (Een week later kreeg ze van Matthijs Van Nieuwkerk een herkansing en toen ging alles wel goed).

Ook vanavond werd Trixie Whitley getroffen door pech, toen haar piano een eigen willetje kreeg tijdens het ingetogen Pieces waardoor het bijna fout liep. Trixie speelde echter dapper verder en stak na het nummer – haar onvoorbereide en soms breed uitgesmeerde bindteksten zijn ietwat knullig, maar net daardoor charmant – een speech af over oude instrumenten die leven, maar nog wel hersteld kunnen worden en nieuwe instrumenten die perfect zouden moeten zijn, maar niet hersteld kunnen worden. En dan: “En zo is eigenlijk in deze wereld waar alles perfect moet zijn, heel veel niet perfect. Ik hou van authenticiteit.” Trixie Whitley, je kan er alleen maar van houden.

Nog een voorbeeld: toen een fan tijdens de bisnummers om Favorite Stranger vroeg, een nummer dat op ep ‘The Engine’ uit 2009 staat, reageerde Trixie met “Favorite Stranger, zo'n oud nummer, ik ben dat zo beu!”, waarna ze herinneringen begon op te halen aan de periode waarin ze dat bewuste nummer schreef. En het niet speelde.

Muziek dan. Openen deed Trixie met een heel ingetogen versie van A Thousand Thieves. Het had de eerste single moeten worden van een plaat die al had moeten verschijnen, maar door labelproblemen ging dat verhaal niet door. Whitley zong zich er ietwat bedeesd doorheen, maar toonde na enkele minuten dan toch waarom iedereen haar stem zo prijst.

Irene werd door een stevige basdrum aangedreven en werd bijna dansbaar. Helemaal dansbaar werd het met Gradual Return, het enige nummer op debuutplaat ‘Fourth Corner’ dat in majeur geschreven werd en dus positiever van toonaard is. Een hoogtepunt.

In Silent Rebel Pt. 2 was het spoken word-stukje in het midden van het nummer indrukwekkend en in het heftige Hotel No Name – één van onze favorieten – spuwde Trixie de woorden als het ware uit. Need Your Love (de hit) zat ergens halverwege en klonk live een stuk minder braaf dan op de radio, een goeie zaak. Need Your Love, I’d Rather Go Blind (waarmee het allemaal begon in 2009) Hotel No Name en Breathe You In My Dreams werden trouwens zonder onderbreking gespeeld en dan viel pas op hoe het tempo soms uit de set gehaald werd door de bindteksten.  

Echt raken deed Trixie Whitley toen ze haar intiemste nummers bracht. Morelia had niet meer nodig dan een gitaar en een piano en bisnummer Oh, The Joy was ook van de intieme soort. Pieces en Breathe You In My Dreams hadden tegenover eerdere versies flink wat aankleding en opsmuk gekregen, maar wij vonden die songs aangrijpender toen ze in een vroege fase enkel door piano ondersteund werden.

Een piano en een stem: in die bezetting maakte Trixie nog het meeste indruk. Afsluiten deed ze overigens met de versie van A Thousand Thieves met volledige band. Stukken beter dan het begin.

Er zijn dus puntjes van kritiek, maar laat ons duidelijk zijn: wij bewonderen Trixie Whitley. Om haar eigenzinnigheid, om haar eigenheid., om haar talent en ook om haar spontane bindteksten. En dan neem je de chaos erbij, want Trixie Whitley live is altijd een belevenis. Ja, we zijn kritisch, maar zijn we niet het strengst voor de mensen die we het liefst zien? En wij zien Trixie Whitley heel graag.