Triggerfinger (Radio 1 sessie) - Verjaardagsfeest in goed gezelschap

Het Depot, 4 februari 2019

Wanneer Radio 1 aan Triggerfinger vraagt om, bij wijze van verjaardagscadeau voor hun twintigjarige bestaan, een aantal van hun favoriete artiesten uit te nodigen, spitsen wij onze oren. En zakken we vervolgens op een regenachtige februariavond met veel goesting af naar Leuven. Samen met honderden andere gelukkigen, want uiteraard was deze exclusieve Radio 1 sessie in een mum van tijd uitverkocht.

 

Zanger-gitarist Ruben Block, drummer Mario Goossens en bassist Lange Polle knallen Het Depot meteen wakker met een openingstrio waaruit al meteen blijkt dat ze na die twintig jaar ontegensprekelijk zijn uitgegroeid tot een van de meest hechte en strak spelende Belgische rockgroepen die we kennen. Bij aanvang van het heerlijk groovende Flesh Tight wordt al meteen Mitchell Froom, de producer van hun meest recente album 'Colossus', geïntroduceerd. Deze Amerikaan heeft een staat van dienst in de muziekscene om U tegen te zeggen, maar houdt zich vanavond bescheiden op de achtergrond als toetsenman. Ook Geoffrey Burton ondersteunt de band vandaag, op tweede gitaar. 

Toegegeven, onze aanwezigheid in Leuven maandag was fel getriggerd door de indrukwekkende gastenlijst die de drie heren hadden samengesteld voor deze sessie. De invitatie voor Fenne Kuppens bleek in elk geval een voltreffer. Amper twee dagen nadat ze met haar band Whispering Sons een uitverkochte Muziekodroom in Hasselt uitgeteld achterliet, zorgde ze ook in deze context voor een (vroeg) hoogtepunt. Samen met Triggerfinger gaf ze haar eigen draai aan de Killing Joke-klassieker Love Like Blood (een nummer waarvan ze achteraf eerlijk toegaf dat ze het niet eens kende), maar het was vooral die andere cover - het geweldige Shot By Both Sides van Magazine - die haar wel op het lijf geschreven leek. Topmoment!

Kunnen we Whispering Sons ondertussen stilaan als een gevestigde waarde beschouwen binnen de Belgische scene, dan zal de naam Pixvae wellicht het minst belletjes hebben doen rinkelen in Het Depot. Ook wij maakten vandaag voor het eerst kennis met deze exotisch klinkende band, die ontstond in Lyon en een aanstekelijke mengvorm laat horen van Afro-Colombiaanse folk, jazz en mathrock. Je moet je er uiteraard een beetje voor open stellen, maar het swingde bij momenten als de spreekwoordelijke tiet en de twee zangeressen leken wel de personificatie van het begrip levenslust te vormen op het podium. Hilarisch interview achteraf trouwens van presentator Marcel Vanthilt, waarbij hij een van hen (Alejandra Charry) de slappe lach bezorgde. Om maar te zeggen dat de sfeer er goed in zat. 

Vervolgens mochten de gastheren zelf voor een tweede hoogtepunt vanavond zorgen, met achtereenvolgens een nieuwe, onderkoelde cover van Need You Tonight (Inxs) waarbij Mario ditmaal elektronische drums mocht spelen, en een al even laidback en geslaagd Soon. Ook het duet van Selah Sue, die zich samen met Ruben nog eens vol overgave op Duffy's Mercy smeet, getuigde van pure klasse. Om begrijpelijke redenen - ze is momenteel hoogzwanger - bleef Selah's participatie aan deze sessie beperkt tot één nummer. 

Gelukkig stonden er nog wel wat fraaie bands geprogrammeerd. Neem nu The Young Gods, die al actief zijn sedert eind jaren tachtig en eind deze maand moeten bevallen van een fonkelnieuw album. De twee sterke tracks die ze hieruit speelden vandaag (het sfeervolle Figure Sans Nom en het onderhuids dreigende Tear Up The Red Sky, inclusief de nodige uitbarstingen) deden ons alvast reikhalzend uitkijken naar die nieuwe plaat. Het oudje Gasoline Man vormde de kers op de taart. 

Eveneens terug van weggeweest zijn de semilegendarische Nederlandse rockers van Claw Boys Claw. Hun aankondiging door Marcel Vanthilt werd alvast volledig overstemd door het gitaargeweld van de band, kwestie van een entree te maken. Maar de blikvanger van dit ontregelde combo is en blijft vooralsnog de boomlange zanger, Peter te Bos, die op het lumineuze idee kwam om zich plots in de kimono van Sarah Zeebroek (verantwoordelijk voor het artwork van Triggerfinger) te laten hullen door de dame in kwestie. En daarna, meer bepaald tijdens Red Letter, sprong hij doodleuk de zaal in, om de sfeer nog wat verder aan te zwengelen. Claw Boys Claw besloten in schoonheid met hun grootste hit, het atypische Rosie, waarna te Bos nog wat welkome promotie mocht maken voor de twee geplande full shows van de band in ons land binnenkort. 

Deze Radio 1 sessie eindigde zoals ze twee uur eerder begonnen was: met een mokerslag door Triggerfinger zelf. We kregen onder meer nog een geweldige versie van Steady Me (met verstild middenstuk) te horen, maar ook en vooral een ingetogen beginnend maar explosief eindigend My Baby’s Got A Gun. De manier waarop ze hierin fragmenten uit hun Lykke Li-cover I Follow Rivers (met subtiele drumslagen en dito elektronica en zwoele zang van Ruben) wisten te integreren, was indrukwekkend.

De apotheose van het concert, en dan met name de Iggy Pop-cover Funtime waarin onder andere de drie Young Gods en Peter te Bos nog even kwamen meespelen, vonden we persoonlijk iets minder straf. Maar deze twintigste verjaardag van Triggerfinger was hoedanook een feestje, met speciale dank aan alle muzikale gasten!