Tri Angle Label Night - Een flauw spook
Ancienne Belgique, Brussel, 12 februari 2012
Het Tri Angle-label was zowat verantwoordelijk voor de hype rond het witch-housegenre, dat vorig jaar de kop op stak. Balam Acab stak de lont aan met het huiveringwikkende See Birds en werd opgevolgd door de titelloze ep van oOoOO. Over wie er achter deze projecten schuil gaat werd lange tijd zeer mysterieus gedaan, maar de rook lijkt nu stilaan op te trekken. Tijd dus om te kijken of de inhoud even mooi oogt als de verpakking.
Het elektronicalabel gaat maar in een paar Europese steden de hort op met zijn artiesten. We kusten onze beide handen omdat ze ook even halt wilden houden in AB Box. Die was met vijfhonderd man overigens goed gevuld. Een aardige opkomst voor een avond die toch vooral de “freaks” aanspreekt.
In de zaal liet iemand zich ontvallen niet te weten wat te verwachten en hoopte hij hartstochtelijk niet de hele avond naar Apple computers te moeten zitten turen. Dat viel dan aardig tegen want dit was uitgerekend muziek die door de laatste generatie Mac-artiesten wordt geproduceerd. Daarenboven werd ook de inkleding zo minimaal mogelijk gehouden. Het werd dus letterlijk turen naar de artiest en zijn lichtgevende instrument. En naar de zangeres die Balam Acab en oOoOO mee brachten.
In het geval van oOoOO was dat niet zo heel raar daar we op hun ep al merkten dat er met een vaste stem gewerkt werd en dus niet met samples. Die ep deed ons overigens denken aan Crystal Castles, maar dan minder uitgesproken. En ook op het podium doemde die referentie weer op. Er werden elementen uit r&b en hiphop geïntegreerd in de mystieke elektronicaset. Dubby bassen waarden op uit een Trentemøller-sfeertje, maar dan zonder enig sprankeltje hoop erin. We kregen een goed opgebouwde set die ook duidelijk door het aanwezige publiek gesmaakt werd.
Anders werd het bij Balam Acab, waar de meeste toeschouwers toch voor gekomen waren. Acab, die in navolging van zijn ‘See Brids’-ep het prachtige ‘Wander / Wonder’ uitbracht, kreeg ons op geen enkel moment mee in de sfeer die hij trachtte neer te zetten. Het grote verschil met het album was dat hij in zijn liveset de gesamplede vocalen achterwege liet en zelf achter de microfoon kroop, samen met een gastzangeres. En dat leverde pijnlijk momenten op.
De broeierige sound die op plaat al snel op je huid gaat zitten, werd hierdoor grotendeels verkracht. Wij hadden, een beetje in navolging van Biosphere of Susumu Yokota, een overdonderend geluid verwacht, dat nog een tijdje zou naspoken in ons hoofd. Maar de hoge noten van zijn zangeres deden zijn muziek veeleer ergens tussen ambient en Enya belanden. Verder kabbelde het optreden maar door zonder ook maar enige richting te kennen. Daardoor overstemde het geroezemoes in de zaal na een tijdje ook de muziek en leek niemand dit nog echt au serieux te nemen.
Wij hadden van dit jonge spook veel meer verwacht. Hopelijk weet hij dit nog recht te trekken bij zijn volgende passage.