Trentemøller - Mooie evenwichtsoefening
Ancienne Belgique, 20 november 2024
Als er één ding is waarover echt iedereen het eens is, als het over Anders Trentemøller gaat, is het de man erg controversieel kan zijn. Al een kleine kwarteeuw maakt de Deen een bewogen reis doorheen het dancelandschap via sferisch, filmisch en soms somber en op duistere wavegolven deinend werk. En hoewel 's mans muziek op één of andere manier keer op keer in het vakje “dance” belandt, probeert de producer telkens een muzikaal verhaal te vertellen, met licht-donker-contrasten te spelen of de wegen van sferische coldwave en shoegaze te bewandelen. Wegen die hij live niet alleen aflegt, maar samen met een heuse schare live muzikanten in volledige rockbezetting van drums, gitaar en bas. Om maar te zeggen dat je met Trentemøller nooit echt weet wat je kan verwachten.
Met vooraf vrijgegeven singles A Different Light en Nightfall van zijn net uitgekomen, zevende langspeler ‘Dreamweaver’, krijg je al een beetje een idee waar de Deen anno 2024 meer dan ooit naartoe wil: een spel van licht en duisternis. Vaak akoestisch, dik gelaagd, met zware synthesizermelodieën en met zwoele vrouwenzang of met moeizame, trage elektrobeats. (Zegt de naam Cigarettes After Sex u iets?). Een meteorologische herfstellende van hagel en smeltende sneeuw blies ons richting AB, meteen de perfecte setting voor een avondje Trentemøller: somber, kil en met de winter op de hielen.
Zowel het voorprogramma, duo Sakura met die weemoedige vrouwenpop vol galm en gitaarfeedback, als de pauzemuziek, die zo uit de fantastische ‘Harbor Boat Trips’-compilatiereeks van de Deense producer weggelopen leek, zorgden voor een heerlijke lome roes voor aanvang. Met gelaagde en uitgevaagde klanken en vooral ook met subtiele liefde, wanneer het Oostenrijks tweetal elkaar omhelzend en dankbaar het podium verliet. Op dat ogenblik zaten wij al in onze twilightzone tussen realiteit en fantasiedromen.
En dan moest Trentemøller die droom nog waarmaken. Wat hij met zwarte opaalglans deed! Langs de ene kant en uit de nieuwe plaat met van die zwoele, gelaagde coldwavesongs, die cirkelen rond de etherische stem van Disa Jakobs, als rechtstreekse concurrent voor de grote lading femalefronted dreampopbands, die ons overspoelen. In feite in een setting waar de Deen zichzelf een beetje naar de achtergrond cijferde en enkel blitse synths toevoegde aan de kille live drums, wauwelende gitaren en stoere baslijnen. Misschien beter om hier van The Trentemøllers of zoiets te spreken?
Langs de andere kant in zijn al twee decennia lang gekende rol: als beatmaster, volksmenner en designer van de meest fantastische tunes, grooves en blitse geluiden. Om maar te zeggen: ook deze show mocht afsluiten met het knallende trio Take Me Into Your Skin, Vamp en Moan uit de debuutplaat. Tot groot plezier van de oldskool fans natuurlijk.
Maar wij ondergingen deze avond vooral een mooie evenwichtsoefening, waarin de intimiteit van de nieuwe identiteit werd aangewakkerd met stevig dansbare elektro-instrumentals met moddervette basgrooves en een industriële “Motorik”-sound (Deceive). En tussen dat alles krijg je holle Joy Division-beats cadeau, flarden Lullaby of Close To You-Cure gitaarriffs of een stukje Human League. Flirten met de duistere jaren tachtig? Wees gerust!
Het waren net die twee gezichten die de spanning de hele tijd hoog hielden, die deze live set in evenwicht hielden en de balans zochten tussen inspanning en ontspanning. En die ons nog steeds doen twijfelen: houden we Trentemøller nu voorlopig in het vakje “dance” of toch niet?
