ToutPartout labelnight - Het saaiere feest
Botanique, Brussel, 6 december 2009
Op papier beloofde deze avond een feest in stijl te worden. Vijftien jaar Toutpartout is dan ook niet niets. Jammer genoeg zegden de twee acts waar het meest naar uitgekeken werd af (The Cave Singers en Jason Molina & Will Johnson), ook al werden die waardig vervangen. Dachten we. Toen we achteraf huiswaarts keerden, moesten we namelijk concluderen dat dit één van de saaiere feesten was die we al bezochten.
De spits werd afgebeten door Micah P. Hinson. Niet de minste, en dat werd bewezen door de overvolle Rotonde. De verwarde Amerikaan had genoeg aan een akoestische gitaar en zijn magische stem om het publiek in te palmen. Snel zou echter blijken dat hij met die gammele uitrusting niet kon blijven boeien. Hinson plukte voornamelijk uit zijn onlangs verschenen coverplaat “All Dressed Up and Smelling of Strangers” en de voorgaande langspeler “Micah P. Hinson and the Red Empire Orchestra”. Maar zelfs uitstekende nummers als Come Home Quickly, Darlin’ of zijn versies van This Old Guitar (John Denver) of Not Forever Now (Will Johnson, die er later die avond zelf nog zou aantreden) konden op geen enkel moment beklijven.
Veel beter ging het Joe Gideon & The Shark af. Het moet zowat de vijfde keer zijn dat het duo in ons land passeerde dit jaar en, hoe onwaarschijnlijk het ook is, elke keer lijkt het beter en beter te worden. De Orangerie was dan ook dé ideale zaal voor deze vuile, hilarische rock-‘n-roll. Enige nadeel aan dit optreden was het publiek. Zelden zagen we een tammere hoop mensen samen, en dat bij de meest opwindende rock die we in jaren hoorden.
Nummers als Civilisation, Harum Scarum en afsluiter Anything You Love That Much You Will See Again sloegen in als een bom, maar helemaal omvergeblazen werden we door de loeiharde versie van Kathy Ray. Zelfs na talloze luisterbeurten blijft het een hilarisch nummer en dat werd nog meer in de hand gewerkt door Gideon die het live met een sublieme droogheid bracht. Later zou blijken dat Joe Gideon & The Shark het enige hoogtepunt van de avond was. Al een geluk dat deze veertig minuten zonder twijfel de rest van de avond goed maakten.
Ook Krakow ging het namelijk niet voor de wind. In een zo goed als lege Witloof Bar verloren we al snel alle energie die Gideon en zijn haai ons bezorgd hadden. De muziek van dit nochtans sympathieke vijftal leent zich nu natuurlijk ook niet onmiddellijk tot wild bewegen, maar toch hadden we hier wat meer verwacht. Kleurloos is het adjectief dat dit optreden nog het best omschreef. Ondanks verschillende pogingen leek het nooit echt op gang te komen.
Een voorbeeld kon Krakow dan beter nemen aan Tony Dekker die zijn Great Lake Swimmers deze keer niet nodig had om ons bij het nekvel te grijpen. Meer dan zes nummers had Dekker niet nodig om ons toch enigszins verbouwereerd achter te laten. Dekker bewees vanavond dat de nummers die normaal gezien door vijf mensen gebracht worden, evengoed stand houden met één gitaar en een banjo (bespeeld door die ander Swimmer Erik Arnesen). Uiteraard was het vooral het prachtige Moving Pictures, Silent Films dat ons nog een hele nacht bleef achtervolgen.