Tortoise - Toveren met muziek op Kulturama
Het Depot, Leuven, 8 november 2008
Behalve dansvoorstellingen, gesproken en geschreven woord, tentoonstellingen, installaties en films maakt ook muziek een belangrijk deel uit van Kulturama, het jaarlijkse kunstenfestival van Leuven. Eén van de optredens in dit kader was dat van geluidswizard Tuk en de Canadese Postrock‑band Tortoise in Het Depot afgelopen zaterdag.
Het voorprogramma, verzorgd door Tuk, had ongetwijfeld baat bij het ruimdenkender-dan-gemiddeld publiek dat Kulturama aantrekt. Wat deze geluidskunstenaar bracht, was immers niet voor de hand liggend. Het Depot omschrijft zijn werk met de woorden “elektronische melodieën gemanipuleerd met de mooiste sputters en krakers”. Denk daar nog eens het visuele werk van Kurt d'Haeseleer bij en je blijft sterk onder de indruk achter op je stoeltje. Tuk voerde zijn toeschouwers met de voorstelling van zijn nieuwste album 'Shallow Water Blockout' als het ware terug naar de essentie van de kracht en het effect van muziek. Het creëren van sferen en beelden, het oproepen van gedachten en gevoelens. Pure ontroering door middel van klanken. Hierbij werden tijdens het optreden ook nog eens licht, welliswaar in beperkte mate, en beeld als katalysator gebruikt. Het geheel bouwde zich langzaam en gestuctureerd op en af, maar was bij momenten iets te traag en soms zelfs langdradig van opbouw om het publiek echt te blijven boeien. Dit kleine minpunt buiten beschouwing gelaten, zette Tuk een zeer sterke en uitgebalanceerde prestatie neer zonder punten van ergernis.
Hoofdact Tortoise bracht instrumentale postrock van formaat. De band, door Het Depot één van de "founding fathers" van de hele postrockbeweging genoemd, zette in met het nummer It's All Around You. Meteen is te merken dat het Canadese vijftal geen doorsnee groep is. Hoeveel bands kunnen namelijk zeggen dat ze twee drummers in hun gezelschap hebben die tegelijkertijd hun gang gaan op hun drumstel? Deze twee drummers in actie waren echter geen constante doorheen het optreden. Tussen de nummers door wisselden de bandleden vaak van instrument en losten ze elkaar ook onderling af. Behalve de standaardintstrumenten als gitaar, bas en drums ontbrak ook ondere andere een zeer groot uitgevallen xylofoon niet op het podium. Opzwepen deed het geheel, ondanks de volledige afwezigheid van bindteksten, zeker en vast. Het publiek ging op in de muziek en haalde de band tot tweemaal toe terug naar het podium voor bisnummers. Had het aan de toeschouwers gelegen dan was een derde en misschien wel vierde keer nog niet voldoende. De band gaf er echter na die tweede ronde bisnummers de brui aan. Men moet ergens de grens trekken, nietwaar?