Torres - Vechten met de geluidstechniek

Botanique, 6 maart 2020

“Bedankt om toch te komen, ik heb maar een heel klein beetje corona-virus”, sprak Torres de Witloof Bar toe, waarop ze zich meteen beschaamd begon te excuseren vanwege haar slechte grap.

 

Wij moesten er wel even mee lachen en genoten veelvuldig van de entertainende figuur die Mackenzie Scott is. De vrouw achter Torres kon ons beduidend meer bekoren dan de geluidsmix gisterenavond in de Witloof Bar. Die was tot onze grote spijt bedroevend slecht, zeker in het eerste deel van de set.

Met haar interessante stemwisselingen was Good Scare eigenlijk wel een goede opener, al moest er duidelijk nog wat werk gemaakt worden van het op elkaar afstemmen van de volumeniveaus van verschillende instrumenten.

Maar in plaats van de verbetering waar we op hoopte, werd het alleen maar erger. Dressing America kon nog redelijk het hoofd boven water houden, tot de orgelklanken die op plaat subtiel in achtergrond verschijnen, in Brussel plotseling alles pijnlijk zouden overstemmen.

Three Futures – nochtans een sterke song – werd één grote chaos van vechtende instrumenten terwijl de vocals de verdrinkingsdood stierven. In het hierop volgende Last Forrest werd alles weggeblazen door de veel te luide drums.

Het keerpunt kwam er eigenlijk wanneer Scott als intermezzo even epileptisch tekeerging op haar gitaar om de zaal vervolgens de ‘sorry, not sorry’-glimlach te geven. Iedereen moest eens goed lachen en kreeg er snel weer zin in.

Na een lange reeks zwakke uitvoeringen van nieuwe songs, viel het op dat de oude nummers er ook een stuk beter uitkwamen. De eerste opflakkering kwam er met Skim. Torres trakteerde de zaal op enkele Aldous Harding-achtige blikken, om op gepaste momenten haar hoofd verticaal naar achter te werpen.

Sprinter werd in een stevige punkversie gestoken die de keldersetting van de Witloof Bar volledig tot haar recht deed komen en ook dit concert stevig terug op de rails zette. Een positieve lijn die Torres zou doortrekken met het prachtige New Skin.

In het slot van de set werd meermaals de emotionele kaart getrokken. A Few Blue Flowers beschreef een liefde die nooit had mogen zijn en mondde uit in een Mackenzie Scott die smart en frustratie de zaal in dreef in een “It Was Everything I Wanted”-slot. Gracious Day is een nummer dat ze schreef voor haar vriendin, die zowaar aanwezig was in de Botanique. Mogelijks de reden dat hun relatie nog steeds standhoudt.

Eindigen deed ze met Helen In The Woods. Een bijzondere eindclimax die een soort middenweg vond tussen Nick Cave’s Red Right Hand en Killing In The Name van Race Against The Machine. Opnieuw mocht de microfoon een tikkeltje luider, maar wij zijn al lang blij met de geluidstechnische beterschap die we in het tweede gedeelte van de set kregen.